Over het algemeen is synthese altijd productief en waardevol, en genereert het nieuwe, verrijkende benaderingen. In de literatuur zorgt het vermogen om heel verschillende perspectieven te waarderen om ze uiteindelijk allemaal te voeden, voor een vruchtbaarder creatief veld, zonder beperkingen van genres of labels.
En dat is wat er gebeurt met Banaan Yoshimoto of Mahoko Yoshimoto (als we ons houden aan de auteur achter het pseudoniem). Omdat deze Japanse auteur is beïnvloed, in dat eerdere denkbeeld dat nodig is voor elke schrijver, door schrijvers zo ver weg als Truman Capote o Stephen King.
Waarschijnlijk convergeert de unieke mix in een van de meest opvallende aspecten van deze auteur: de dialogen. Weten hoe je veel meer dan alleen een gesprek kunt overbrengen, is geen gemakkelijke taak; het is waarschijnlijk het moeilijkste voor een schrijver.
De personages aan het woord laten komen en hen degenen laten zijn die verantwoordelijk zijn voor het opwekken van emoties of het overbrengen van sensaties kan alleen worden gedaan door het empathische vermogen van de schrijver, het gemak waarmee hij of zij in de huid kruipt van het personage dat hij of zij speelt. Als we hieraan toevoegen dat we hebben geleerd hoe andere grootheden zoals Capote het deden met zijn gesprekken over buitengewone gevoeligheid tussen grijze omgevingen en King met zijn gave om elk personage dichtbij te brengen, hoe ruig of vreemd ook.
Dus ik raad aan om de . te lezen yoshimoto-boeken Het wordt uiteindelijk een aanbeveling over personages die waarheid uitstralen, en dat alleen al zou je voor hun zaak kunnen winnen. Maar als bovendien de verhalende spanning zelfs het meest existentiële verhaal als een levend ritme laat voortgaan, kan worden gezegd dat de auteur uiteindelijk interessante romans componeert waar we met plezier van genieten. Actuele verhalen die het debat aanwakkeren over de levensstijl van de XNUMXe eeuw, met zijn tegenstellingen, zijn verleidingen en een intens gevoel van eenzaamheid als de enige metgezel waarmee je alles het hoofd kunt bieden.
Top 3 aanbevolen boeken van Banana Yoshimoto
hagedis
Ja, een boek met korte verhalen zoals het eerste op mijn lijst. Ik heb mijn redenen. En het is dat als ik eerder nadacht over de kwaliteit om onvergetelijke personages te schilderen, niets beter is dan de kracht van de opdracht om die som van personages te laten zien die worden blootgesteld aan verbonden ervaringen over een stedelijk en magisch existentialisme.
Een monsterlijke stad als Tokio kan zielsverwanten huisvesten. Een zonsondergang tussen de eerste lichten van de grote stad kan het excuus zijn om het bestaan te verstrengelen met de draad van de dwingende aard van het leven, van verlangen en van de laatste hoop tussen een gewone zonsondergang van melancholie.
Banana Yosimoto opent de deuren naar de Japanse spiritualiteit van alledag. Het presenteert ons een reeks verhalen waarmee we de Japanse eigenaardigheid in zijn meest intieme deel kunnen opsnuiven.
En toch lijkt het gevoel van het leven hier en daar erg op elkaar, ook al kan de wereld die eromheen is gebouwd heel anders zijn. De zes hoofdrolspelers die de bijbehorende zes verhalen doornemen, beginnen met een veronderstelde bedoeling om Japanse sociale groepen te ontleden in een soort typische karakters voor verschillende strepen.
Maar het uiteindelijke portret van mannen en vrouwen, jong en oud, dient om alle eerdere etikettering uit te wissen. Er is geen sprake van ideologische of morele intentie, het gaat erom te ontdekken hoe gelijk we zijn als we onze omringende wereld van binnenuit verkennen.
Het enige verschil zijn de ervaringen die ons naar een of andere manier van handelen hebben geleid. Maar de mens, ontdaan van alles, is identiek samengesteld uit zowel een groot deel uit water als uit soortgelijke emoties.
We houden op onze twintigste op met liefhebben als op onze zeventigste, we lijden verliezen met hetzelfde ongemak, we worden wakker met dezelfde cellulaire behoefte om te overleven, we verdwalen onderweg met dezelfde bekrompenheid. En alles, werkelijk alles, is bij een bepaalde gelegenheid uiteindelijk gericht op het vinden van geluk, hoe kortstondig het ook mag zijn. Yosimoto tekent elk personage van dit huidige Japan in zijn of haar specifieke setting.
In sommige ontcijferen we de voorouderlijke traditie en in andere ontdekken we hetzelfde globaliseringsproces. En we zijn nog steeds gefascineerd door de verschillen. Maar wat echt fascinerend is, is het besef van dat gemeenschappelijke gevoel dat ons allemaal beheerst, van het land van de rijzende zon tot aan de andere kant van de wereld.
Keuken
Yoshimoto kreeg met dit, zijn eerste werk, grote erkenning. Het was waarschijnlijk een kwestie van de opkomst van de surrealistische benadering, van de existentiële metafoor die betekende dat een jonge vrouw besloot de rest van haar leven in de keuken van haar huis door te brengen, verborgen voor de wereld nadat ze alleen op de planeet was achtergelaten.
In zijn Kafkaëske wording stelt Mikage zich uiteindelijk open voor Yuichi en besluit dat hij een andere verloren ziel is zoals hij, en besluit uiteindelijk om naar huis te gaan om te leven, samen met Yuichi's moeder, die eigenlijk alleen haar moederlijke identiteit imiteert om het onhoudbare te behouden. realiteit van verlatenheid en eenzaamheid.
Tussen de drie personages wordt een ruimte van vervreemding gecreëerd, maar die, gedeeld tussen hen, wordt uiteindelijk nog betrouwbaarder en waarachtiger dan al het andere dat zich daarbuiten kan bevinden.
Alleen mooie dingen, extravaganties, zeldzaamheden kunnen alleen hun schoonheid behouden zolang ze geen interactie hebben met het grijs van de wereld waar je niet langer gelooft in iets om te overleven.
Het meer
Het lijdt geen twijfel dat de dood van een geliefde een herschrijving van iemands leven is. Banana Yoshimoto schrijft over dit idee in veel van zijn boeken. Maar het is waarschijnlijk in deze roman waar de meest tragische toon het idee verwerft.
Want in het verhaal is er een vreemde dans tussen dood en liefde, als een tango tussen geliefden die soms stikken van verlangen en die elkaar later in hun meest stormachtige dagen verloochenen.
De romance tussen de protagonisten van dit verhaal begint als iets breekbaars, ze geven zich niet over aan het fysieke totdat hun liefde vergevorderd is, misschien zijn ze voor elkaar hun wederzijdse boek om het nieuwe leven na de dood op te schrijven....
Uitstekende introductie tot Yoshimoto, heel goed in overeenstemming met uw selectie. Ik ben gefascineerd door deze pagina, het is een genoegen om uw artikelen te lezen !!!