La werk van Antonio Orejudo Het is op veel momenten een van die generatiegroepen die uiteindelijk wordt getransformeerd in een noodzakelijk kritisch revisionisme van het laatste deel van de XNUMXe eeuw. Een literatuur met een vleugje grimmige oprechtheid door de eigen invallen van de auteur in zijn verheven ficties (die Enrique Vila Matas), in dat fascinerende spel tussen realiteit en fictie dat hij in het geval van Antonio Orejudo op de meest geëngageerde manier beschrijft wat het betekent om je over te geven aan het beroep van schrijver.
Een altijd suggestieve mix die niet eindigt bij die frequente invallen van de auteur in zijn eigen decorontwerp. Orejudo behandelt ook historische ficties die zich op verschillende tijdstippen bevinden.
Hoewel de bedoeling uiteindelijk verder gaat dan het podium om dat controversiële argument te vinden waarop nieuwe, grensoverschrijdende, komische, surrealistische verhaallijnen kunnen worden onderzocht...
Een vertoon van creativiteit onder een overweldigend domein van taal in al zijn aspecten, van het louter beschrijvende tot de transcendentie van de dialogen of de instorting van een actie die uiteindelijk de meest onverwachte wendingen in een veranderende omgeving oplevert op het ritme van een stokje fascinerend verhalend tempo.
Top 3 aanbevolen boeken van Antonio Orejudo
De vijf en ik
De hoofdpersoon van deze roman, Toni, was een vraatzuchtige lezer van die reeksen boeken van "De vijf"". Tussen onschuld en de revolutie die lezen was (en nog steeds is) in die vroege kinderjaren, wordt het lezen van elk boek altijd een merkteken, een bladwijzer gemaakt in ons eigen leven.
Wanneer je een boek van de vijf terugvindt, lijkt het alsof de bladwijzer van je leven er nog steeds is, in de aanraking van de omslagen vol actie en avontuur.
Zoals de auteur zelf aangeeft, wordt een jeugdige lezing herontdekt onder een heel ander prisma op volwassen leeftijd, waarbij destijds onopgemerkte nuances werden onthuld, aspecten die niet altijd gelukkig waren. Maar het belangrijkste is die link met een andere tijd, die op zijn beurt weer linkt met een ander levensprisma.
In een al volwassen personage, die die momenten van de adolescentie opnieuw beleeft met de nauwkeurigheid van een auteur die de pracht van de 'The Five'-boeken heeft doorlopen, raadt men dat autobiografische punt, een persoonlijk verlangen om zoveel sensaties terug te krijgen.
Allereerst wil Toni graag inspiratie opdoen. En daarmee de motivatie om zijn uitstekende romans te schrijven en zijn studenten te onderwijzen, te allen tijde overtuigd van wat hij overbrengt.
Het probleem voor Toni is dat al die lezingen van De Vijf gepaard gingen met tijden van Spaanse overgang die beloofden hem en zijn medegeneraties kansen te bieden die ofwel niet of zo laat kwamen, toen bijna alles verloren was.
Het gaat niet om nostalgie of melancholie, het gaat erom dat, misschien wat de hele generatie die The Five leest wilde worden, echt niet ouder was. Daarom keert Toni terug om haar plaats in fictie te zoeken, ondanks het feit dat haar realiteit misschien uit vossen bestaat.
Voordelen van reizen met de trein
Het meest surrealistische verhaal van Orejudo, en echter ook het verhaal waarin de personages zich het meest ontdoen van een filosofische en psychologische drift van die overtreding die opspattend is, is ongemakkelijk en confronteert uiteindelijk de ellende van de menselijke conditie.
Alles, van een eenvoudige treinstoel gedeeld met het meest geschikte (of ongepaste) personage, voor de omstandigheden van een boeiende hoofdpersoon als Helga Pato die, tussen verdoofd en gefascineerd, het verhaal bijwoont van een psychiater die aanbiedt haar documentatie over de waanzin van het prisma van veel van zijn patiënten en hun taalgebruik om verhalen te vertellen.
Zoals men zou zeggen, papier bevat alles. En elk van de psychopathieën van de patiënten van Ángel Sanagustín dient een verhalende oorzaak die even helder als angstaanjagend is over hoe nauw de rede is met de obsessie en zelfs met de paranoia die uiteindelijk uitmondt in zoveel geestesziekten die tot verscheurde literatuur van de wereld zijn gemaakt verteld door die gekke patiënten van Sanagustín.
Een lezing die even verontrustend als treffend wordt verteld met een beheersing van de waanvoorstellingen die het plot met een suggestieve, onvervreemdbare haak laat lopen zodra het lezen is begonnen.
Fantastische verhalen per verhaal
Soms lijkt het, alsof wat deze auteur vertelt een parallelle kroniek is, een intentie om te heroverwegen wat historisch of academisch aanvaard is met betrekking tot duizend-en-een aspecten van ons culturele levensonderhoud. En deze keer is het aan de literatuur.
Misschien is deze interpretatie mijn ding, maar ik hou echt van dat idee om alles te herschrijven of alternatieven voor te stellen over hoe het echt zou kunnen zijn.
Deze roman over drie vrienden in een traditioneel Madrid aan het begin van de 27e eeuw waarvan de geschiedenis ons vertelt dat het de bakermat was van de generatie van XNUMX en dat deze roman ons op een veel intensere manier lef. Santos, Patricio en Martiniano, tussen bohemiens, literatuur en golfen, zijn drie jongens met heel verschillende zorgen die zich bezighouden met overleven en fantaseren over literaire glories van meer of minder inhoud. Zijn bizarre, groteske en quixotische evolutie wijst op de fundamenten van wat de latere geschiedenis behandelde zoals het wilde.
