De grootste rijkdom ligt in de complementariteit. En de huidige Colombiaanse literatuur biedt, in zeer opmerkelijke gevallen, die magische thematische divergentie die de maniakale taak van labelen ten gunste van een meer pure universalisering, zonder stigma's of schulden, bemoeilijkt.
Waar kom ik nu op uit? Gewoon om een verhelderende vergelijking te belichten van twee grote hedendaagse Colombiaanse auteurs die hun specifieke verhalende paden volgen.
Enerzijds Laura Restrepo, met haar roeping als kroniekschrijver en anderzijds Angela Becerra, erfgenaam van dat magische realisme dat in werkelijkheid alles herbergt tussen wat er gebeurt en wat we idealiseren vanuit onze subjectiviteit, een hoofdlijn die de Colombiaanse auteur zelf Gabriel García Márquez hij heeft meesterlijk getraceerd om elke vertelintentie heen en weer te accommoderen van de objectieve gebeurtenissen in ons leven tot de persoonlijke interpretatie van elk.
Behalve dat Ángela Becerra nodigt ons uit in haar nieuwe smeltkroes van realisme en verbeeldingskracht waar hij een huidige levensstijl en de indrukken van enkele personages, gered uit een pittige oefening van empathie, combineert met een belangrijke feministische component en altijd gericht op die kant van de impressionistische wereld, gezien vanuit de notie van menselijke emoties die zich parallel aan de rede of markeer storende paden over de verwachte bestemming.
Liefdesverhalen als de grootste emoties versierd door dat mysterie van de magie van het leven.
Plots die ingaan op de gevoelens van de personages in herkenbare omgevingen, maar die soms haperen voor het vermogen van de menselijke verbeelding, dat grote transformerende geschenk dat in staat is utopieën voor de ziel te projecteren of destructieve monsters te laten ontwaken die zijn opgericht uit de rede die is gevormd naar de eisen van de conventies. Ongetwijfeld een auteur van diegene die als noodzakelijk worden aangehaald voor groene literatuur als een verrijkend element in wat in wezen menselijk is.
Top 3 aanbevolen boeken van Angela Becerra
De voorlaatste droom
Paradoxaal genoeg kan het volste leven een leven zijn dat lijkt op het romantische ideaal van het onvoltooide. Het menselijk sentiment wordt vergroot in het licht van de belastingen van onrealisatie.
Omdat het Joan en Soledad-gedoe wijst op dat onmogelijke streven van de essentiële chemie van twee jonge mensen wier harten eenstemmig kloppen op het ritme van de noten van een piano. Joan speelt piano om de gasten van het hotel waar ze werkt op te vrolijken. Soledad ontdekt in haar handen iets meer dan de kracht waarmee ze de toetsen aanslaat.
Er zijn nog steeds slechte tijden voor liefde tussen klassen in een Europa dat uit de ene oorlog komt en zich haast in een andere. De toekomst zal schrijven wat het wil over hun passie, maar het heden dat de meest intense momenten van hun leven koestert.
Maar die toekomst die alleen hun scheiding voorspelde, zal in hun kinderen degenen vinden die getuigen over wat de gevoelens van twee zielen zijn, zonder twijfel, zodra ze op de vlucht zijn uit deze wereld, vastbesloten om dromen te vernietigen.
Zij die alles had
Een roman die speelt met die eindeloze reflectie van de verteller die schrijft over een schrijver die op zijn beurt op zoek is naar een personage om haar verhaal op te baseren.
Deze bron van de schrijver die over een schrijver schrijft, nodigt altijd uit tot reflectie over de taak van het schrijven die elke persoon in zijn vlees lijdt. En in dit verhaal ontleedt Angela volledig de vrouw die haar inspiratie zoekt halverwege het mogelijke verhaal om te vertellen en haar eigen diepere existentiële gevoelens.
La Donna di Lacrima, met haar rimbonbant-naam, vertegenwoordigt een meer attente vrouw in haar algemeenheid, blootgesteld aan vluchtige liefdes en toevlucht zoekend na het overleven van haar dagelijkse leven.
Van de ontkende liefdes
Na het lezen van dit boek kan worden afgeleid dat het onbekende en gemythologiseerde meer geliefd is. Dat je waanzinnig verliefd kan worden (en ook één) op wat ontwaakt in die versmelting van het fysieke en zelfs het spirituele in wrijving met een huid waarvan de geografie nog onbekend is.
Fiamma en Martín zijn twee succesvolle zielen in de liefde. Pas na het hoogtepunt van emoties, is het enige dat overblijft om van bovenaf in de leegte te kijken. Een verhaal met een onmiskenbaar erotisch punt, met die gedoemde smaak van vleselijke liefde verraden jezelf.
Net als de zee zelf die dit verhaal baadt, schommelen de levens van de twee geliefden als het schuim van de golven. Liefde als een heen en weer beweging, hypnotiserend maar helaas repetitief tot in de eeuwigheid. En Fiamma en Martín weten van hun beperkte, verlopen tijd.
Het oude dilemma tussen de magie van het moment en de veroordeling van lichtheid draagt de harten van beide, als rotsen die worden blootgesteld aan de slagen van honderden, miljoenen golven.
De voorlaatste droom: UITSTEKEND!!!