Halverwege tussen de opkomende Latijns-Amerikaanse literatuur en de surrealistische stromingen van de reeds gevestigde XNUMXe eeuw, Alejo Carpentier bruggen gebouwd tussen Europa en Zuid-Amerika.
Zijn open geest maakte deze rijke mix van culturen en tendensen mogelijk die de maker altijd dichter bij virtuositeit brengen. Een virtuositeit die in die jaren in Latijns-Amerika werd beleden Cortazar en Carpentier zelf.
El denkbeeldige van Alejo Carpentier kon het allemaal houden. De magische invloeden van dat surrealisme, dat in staat is om de werkelijkheid af te breken en te heroverwegen als een nieuwe puzzel, maakte het voor zijn verhalende voorstel mogelijk om van echte gebeurtenissen over te gaan naar de diepste transmutatie ervan.
De fantasie veranderde in de synthese van alles wat echt is, de beelden en metaforen die ons kunnen presenteren wat ons allemaal gelijk maakt als mensen, wat elke samenleving hier en daar rechtvaardig maakt. De vervreemding als mogelijkheid om de wereld opnieuw te leren kennen vanuit spirituele en materiële ontworteling.
3 essentiële romans van Alejo Carpentier
Het koninkrijk van deze wereld
Haïti staat voor de bevrijding van het Zuid-Amerikaanse volk. De eerste opstanden baanden de weg voor de ontdekking van elk Zuid-Amerikaans thuisland als iets dat vrij was van de onstuitbare kolonisatieacties. Zo gezegd, voor de niet-ingewijden in de geschiedenis van Haïti lijkt het misschien een onsmakelijk argument. Het merkwaardige is hoe Carpentier het vertelt...
samenvatting: Een roman beschreven door Mario Vargas Llosa als "een van de meest complete die de Spaanse taal heeft kunnen produceren", El reino de este mundo (1949) herschept op een onvergelijkbare manier de gebeurtenissen die tussen de achttiende en negentiende eeuw voorafgingen en volgde de Haïtiaanse onafhankelijkheid.
Gestimuleerd door het wonderbaarlijke originele verhaal en gebruikmakend van een meesterlijke beheersing van verhalende middelen, neemt Alejo Carpentier (1904-1980) de lezer, dankzij de kracht van zijn woord, mee in een uitbundige, wilde en legendarische wereld waarin ze schitteren met hun eigen licht, de "lycanthrope" Mackandal, in wie volksopstand en bovennatuurlijke krachten worden gecombineerd, en de dictator Henri Christophe, die in zijn paleis van Sans-Souci en de citadel van La Ferrière een Piranesi-waardige architectuur heeft voortgebracht.
De verloren stappen
Waar komen we vandaan en waar gaan we heen? De diepste vragen van de mensheid vinden geen absoluut zekere antwoorden in de wetenschap. En waar de wetenschap mazen in de wet biedt, moet de literatuur met autoriteit en zelfredzaamheid binnenkomen.
samenvatting: Een meesterlijk stukje Latijns-Amerikaanse vertelling en een perfecte illustratie van het concept van "de wonderbaarlijke werkelijkheid", gepubliceerd in 1953, het luidde de periode van creatieve overvloed van het werk van Alejo Carpentier in.
Geïnspireerd door persoonlijke ervaringen van de auteur in het binnenland van Venezuela, wordt ook de reis van de anonieme hoofdrolspeler van de roman onthuld die hem ertoe brengt de Orinoco op te gaan naar het binnenland van de jungle op zoek naar een primitief muziekinstrument. in de tijd, door de belangrijkste historische stadia van Amerika, tot de oorsprong zelf, tot de tijd van de eerste vormen en de uitvinding van taal.
De harp en de schaduw
De tribal is iets dat nog steeds als een echo door heel Zuid-Amerika blijft hangen. De ontmoeting met Europa betekende een onmogelijke rassenvermenging tussen degenen die nog steeds overleefden, overgeleverd aan hun mythen en overtuigingen, en degenen die geloofden dat ze buiten hun eigen voorouderlijke referenties vielen. De rol van Christoffel Columbus wordt fundamenteel begrepen. De ontmoeting tussen twee werelden had iets anders kunnen zijn...
samenvatting: Toen ik in 1937 een radiobewerking maakte van Claudels 'The Book of Christopher Columbus' voor Radio Luxembourg, voelde ik me geïrriteerd door de hagiografische inspanningen van een tekst die bovenmenselijke deugden toeschreef aan de Ontdekker van Amerika.
Later kwam ik een ongelooflijk boek tegen van Léon Bloy, waarin de grote katholieke schrijver niets minder vroeg dan de heiligverklaring van iemand die hij duidelijk vergeleek met Mozes en de heilige Petrus. De waarheid is dat twee pausen uit de vorige eeuw, Pío Nono en Leo XIII, gesteund door 850 bisschoppen, driemaal de zaligverklaring van Christoffel Columbus hebben voorgesteld aan de Heilige Congregatie van Riten; maar de laatste wees, na een zorgvuldig onderzoek van de zaak, de aanvraag botweg af.
Dit boekje moet je alleen maar zien als een variatie (in de muzikale zin van het woord) op een groots thema dat verder een zeer mysterieus thema blijft... En de auteur zegt, zich afschermend met Aristoteles, dat het niet de taak van de dichter (of laten we zeggen: van de romanschrijver) “de dingen vertellen zoals ze zijn gebeurd, maar zoals ze zouden moeten of hadden kunnen gebeuren”.
