Er zijn auteurs die zich verschuilen achter hun beste werken. Het is het geval van Aldous Huxley. Een gelukkige wereld, uitgegeven in 1932, maar met een tijdloos karakter, het is dat meesterwerk dat iedere lezer herkent en waardeert. A Transcendente sciencefictionroman die ingaat op het sociale en politieke, in het perspectief dat we al aan het begin van de twintigste eeuw aanvoelden over wat de menselijke beschaving zou kunnen worden als resultaat van haar steeds meer bureaucratische en ontoegankelijke sociale organisatie voor de meerderheid van haar leden.
De aanpassing van het individu aan de heersende moraal, aan de relevante wetgeving en aan de voorgestelde organisatorische systemen is altijd een moeilijke aanpassing. De mens, die van nature altijd tegenstrijdig is, kan zich nauwelijks onderwerpen aan permanente dictaten, tenzij de leiders in staat zijn een effect te bereiken, een bedrog, een truc om ons allemaal te onderwerpen.
En in de twintigste eeuw, auteurs zoals Huxley zelf of... George Orwell ze brachten naar voren wat ze verwachtten van een dystopische toekomst, onderworpen aan newspeak en post-truth. Op dit moment ontdekken we niet zelden dat we ondergedompeld zijn in die toekomst die ons heden is, bereikt als een self-fulfilling prophecy die werd onthuld door auteurs zoals deze twee vorige en enkele anderen die zich verdiepten in politieke sciencefiction.
3 essentiële romans van Aldous Huxley
Een gelukkige wereld
Het kon niet anders. Op de eerste plaats in de ranglijst van deze auteur en waarschijnlijk binnen een iets bredere ranglijst van de literatuur van de 20e eeuw. Als je frustratie voelt, neem dan een dosis soma en pas je denken aan in de richting van het geluk dat het systeem je biedt.
Dat je jezelf niet kunt waarmaken in een ontmenselijkte wereld, een dubbele dosis soma nemen en de wereld zal je uiteindelijk omhelzen in een weelderige droom van vervreemding. Geluk was nooit echt iets anders dan een chemische aanpassing. Alles wat er om je heen gebeurt, is een voorspelbaar algemeen plan met basisrichtlijnen die het midden houden tussen stoïcisme, nihilisme en een chemisch hedonisme...
De roman beschrijft een wereld waarin de slechtste voorspellingen eindelijk zijn uitgekomen: de goden van consumptie en comfort triomferen, en de bol is georganiseerd in tien ogenschijnlijk veilige en stabiele zones. Deze wereld heeft echter essentiële menselijke waarden opgeofferd en haar bewoners worden in vitro voortgeplant in het beeld en de gelijkenis van een lopende band.
La Isla
Het explosieve idee van Brave New World, de buitengewone tentoonstelling en de ongelooflijke sociale impact ervan hadden altijd in de verbeelding van de auteur moeten blijven zitten. Een geweldig werk opnieuw bekijken kan niet gemakkelijk zijn, dus het is beter om niet voor het idee te bezwijken. Maar Huxley dacht er in een vlaag van goede moed aan om over de utopie te schrijven die de dystopie van zijn grote werk zou kunnen overtreffen.
Het eiland vertegenwoordigt die mogelijke wereld waar de mens zichzelf kan vervullen en gelukkig kan zijn op die momenten waarop het leven ons gelukkig maakt, terwijl uit verdriet leren en wijsheid kunnen worden afgeleid. De balans van zelfrealisatie. Hoewel hij werkelijk zondigde als utopische maar niet sentimentele idealist, liet Huxley in deze roman ook doorschemeren dat de risico's er altijd zijn.
Op het utopische eiland Pali, in een denkbeeldige Stille Oceaan, ontdekt journalist Will Farnaby een nieuwe religie, een nieuwe landbouweconomie, een verrassende experimentele biologie en een buitengewone liefde voor het leven. Het eiland is precies het tegenovergestelde van Brave New World en Brave New World en brengt alle reflecties en zorgen van wijlen Aldous Huxley samen, ongetwijfeld een van de meest gedurfde en interessante auteurs van de 20e eeuw.
Uit dit contrast kan gemakkelijk een reflectie worden afgeleid over de waarden die Farnaby belichaamt, die van de westerse wereld, en die vragen stellen. De dialoog tussen dit exotische eiland en de westerse wereld belicht vooral het leven in het Westen en de risico's die dit voor de mens met zich meebrengt.
De tijd moet stoppen
Er is meer leven in Huxley dan sciencefiction. Ik geloof echt dat elke sciencefictionauteur uiteindelijk een potentiële filosoof wordt die hypothesen stelt over mensen in de wereld. Omdat de wereld, de kosmos, in werkelijkheid iets volkomen onbekends voor ons is, en sciencefiction altijd met onbekende aspecten te maken heeft.
Dat is de reden waarom we in dit geval een briljant werk ontdekken over de mens, zijn groei, zijn leren en de subjectieve wereld gecreëerd door onze beschaving. Sebastian Barnac is zeventien jaar oud. Hij is een extreem verlegen, knappe tiener met de ziel van een dichter, die genegenheid en tederheid inspireert voor zijn kinderlijke trekken. Op een zomer reist hij naar Italië en dan begint zijn opleiding pas echt.
Bruno Rontini, een vrome boekhandelaar die hem leert over het spirituele, en oom Eustace, die hem kennis laat maken met de profane geneugten van het leven, zullen zijn leraren zijn. Maar dit alles is slechts het voorwendsel voor Aldous Huxley om een werk te maken dat veel verder gaat: een roman van ideeën, een roman van karakters, een kritiek op de menselijke geschiedenis en een reis naar de realiteit van het onbekende; een roman die menselijk gedrag ontrafelt totdat het in de epiloog tegelijkertijd al zijn grootsheid en al zijn ellende laat zien.
Voor het eerst gepubliceerd in 1944 en door Huxley zelf beschouwd als zijn beste roman, Time Must Stop maakt deel uit van Shakespeare's gevierde verzen en, vanuit een fascinerend venster op de Engelse samenleving van de jaren XNUMX, zijn we onder de indruk van Huxley's genialiteit. als verteller en schepper van dramatische situaties, maar ook en vooral voor zijn verbazingwekkende onderzoek naar de tegenstellingen van de XNUMXste-eeuwse filosofie, de ware aard van pijn, hoop en tijd.
