Als een goede existentialistische schrijver, misschien wel de meest representatieve van deze trend of dit genre, Albert Camus Hij wist al heel vroeg dat hij moest schrijven. Het is logisch dat een van de auteurs die het meest heeft geprobeerd fictie te gebruiken om de ziel in de ultieme zin te bereiken, zich als schrijver ontpopt sinds de jeugd die kennis van het bestaan ​​stimuleert. Een bestaan ​​als die woestenij die zich uitbreidt zodra de kindertijd wordt verlaten.
Uit dit contrast geboren met volwassenheid komt de vervreemding van Camus voort, het gevoel dat men, eenmaal buiten het paradijs, in vervreemding leeft, in het vermoeden dat de realiteit een absurditeit is, vermomd als overtuigingen, idealen en motivaties.
Het klinkt nogal fatalistisch, en dat is het ook. Voor Camus betekent bestaan ​​het twijfelen aan alles, tot het punt waarop je gestoord wordt. Zijn drie gepubliceerde romans (we moeten niet vergeten dat hij op 46-jarige leeftijd stierf) bieden ons een helder kijkje in onze realiteit, via personages die op zichzelf verloren zijn. En toch is het geweldig om je naakt aan die mensheid te onderwerpen. Een waar literair en intellectueel genot.
3 aanbevolen romans van Albert Camus
Buitenland
Uit zijn eerste meer existentialistische periode valt deze roman op. En de waarheid is dat voor mij die verhalende periode de meest authentieke van de auteur is (zonder afbreuk te doen aan wat hij later schreef).
De eerste ideeën zijn over het algemeen natuurlijker in dit soort diepe, transcendente literatuur... De twijfel over wat we zijn, ondanks zoveel conditionering, duurt het hele werk voort. Meursault zou ons allemaal kunnen zijn, blootgesteld aan een spiegel waarin we onszelf niet kunnen herkennen.
Samenvatting: We ontmoeten Meursault, de hoofdrolspeler, die door een reeks omstandigheden ertoe wordt gebracht een schijnbaar ongemotiveerde misdaad te plegen. De uitkomst van zijn rechtsgang zal niet meer betekenis hebben dan zijn leven, aangetast door het dagelijkse leven en beheerst door anonieme krachten die, door de mensen te ontdoen van de toestand van autonome subjecten, hen ook vrijwaren van verantwoordelijkheid en schuld.
De pest
Misschien is dit zijn werk het dichtst bij de realiteit van de tijd dat het werd gepubliceerd. Oorlog of zijn aanvankelijke geur stelt ons allemaal bloot aan gevoelens van onwerkelijkheid, surrealisme, de absurditeit van het leven. De dreiging van maximaal geweld tussen mensen ontneemt ons elke vorm van verdediging en opent ondoorgrondelijke paden van de ziel. Horizons niet zo ver in deze XNUMXe eeuw tussen Covid-pandemieën en andere, onze specifieke plaag uitgebreid tot alles...
Samenvatting: Deze roman speelde ongetwijfeld een belangrijke rol bij de beslissing om de auteur in 1957 de Nobelprijs voor Literatuur toe te kennen: het hoogtepunt van het verhaal van deze eeuw, een bittere en indringende allegorie van een wereld die alleen een catastrofe weet te rehumaniseren .
Een opwindende roman, met een grote dichtheid en een diepgaand begrip van de mens, het is een van de meest onbetwistbare klassiekers uit de Franse literatuur aller tijden en een van de meest gelezen. Albert Camus (1913-1960) was een auteur die zich bezighield met de historische gebeurtenissen die Europa voor en na de Tweede Wereldoorlog deden schudden.
Een strijdlustige journalist, een dissident van alle orthodoxie van zijn tijd, een onvermoeibare polemist, hij schreef boeken die even fundamenteel zijn voor onze cultuur als De pest, Buitenland, en anderen.
De val
In dit, zijn laatste fictiewerk, had Camus zich al volledig overgegeven aan het absurde, aan het lege existentialisme, zonder mogelijk antwoord, beperkt door ideologische bewegingen zonder enige steun maar in staat om alles te schenden.
Samenvatting: Na The Stranger and The Plague, de derde en laatste roman van Camus, die daarin de wanhoop weerspiegelde van de hedendaagse mens, veroordeeld tot leven in een wereld die wordt gedomineerd door het absurde en gedwongen om achter de illusies van geluk en deugd de meedogenloze hardheid van een vijandige realiteit.
