Als er een auteur is die op dit moment het verhalende aspect meer direct op intimiteit richt, dan is dat: Carmen Amoraga. Hoewel merkwaardig genoeg zijn ze ook opmerkelijk, in die voorliefde voor het vertellen van binnenuit, over liefdes, teleurstellingen en verliezen, mannelijke auteurs zoals Boris Izaguirre o Maxim Boomgaard.
Bij Carmen Amoraga, om je te verdiepen in dat deel van het intieme, van het gezin en van sociale relaties (van het meest menselijke deel en rekening houdend met het tumult van onze dagen), Deze auteur richt haar inspanningen op een bijna altijd vrouwelijke rol. In elk geval zal elk type personage in zijn werken altijd worden blootgesteld aan het open graf tot aan de randen van het dagelijks leven.
Juist daarom humanistische afdruk, door die weerspiegeling van het leven zelf in een soort hyperrealisme omgezet in letters, Amoraga is bij verschillende gelegenheden erkend met enkele van de meest prestigieuze en populaire onderscheidingen.
Top 3 aanbevolen romans van Carmen Amoraga
Het leven was dat
De titel zelf nodigt ons al uit om na te denken over een soort verrassing of liever gezegd verbijstering over de kansen op het lot, met de visie van een leven dat vrijwel ten einde is. Een bestaan dat de bittere smaak van een dramatische roman heeft achtergelaten, met zijn briljante momenten, maar gewijd aan melancholie.
Het probleem is wanneer die ontdekking vroeg komt en fulmineert als dezelfde dood die dromen afsnijdt. Giuliana ontdekt die eenzaamheid ondanks gevaar, terwijl er nog zoveel te doen is. De afwezige William krijgt, zoals gebeurt met alles wat verloren gaat, bij hem de kracht van een geïdealiseerd geluk.
Alleen veerkracht, als concept dat nooit zo eufemistisch is voor onuitputtelijke pijn, kan het ertoe aanzetten om door te gaan met zijn traagheid richting de placebo van de vergetelheid die nooit komt, maar die wel het idee kan suggereren dat een ander leven nog steeds mogelijk is.
Leef gewoon
Het gevoel dat de treinen passeren is niet zoiets vreemds of pelgrims. Het overkomt gewoonlijk elke sterveling die op een bepaald moment mediteert over wat niet helemaal goed ging. Het perspectief kan je laten zinken of je sterk maken, het hangt er allemaal van af of je in staat bent om iets positiefs te extraheren tussen de moedeloosheid en de hopeloosheid.
Iets als een veerkracht over je eigen verlies van leven. Maar natuurlijk zijn gevallen zoals die van Pepa, de hoofdpersoon van dit verhaal, die objectieve gevallen van verlies van mensenlevens. Het is menselijk om toe te geven aan de zaak van een moeder die gezonken is in het verlies van haar echtgenoot, maar de situatie kan zo overweldigend worden dat de verzorger uiteindelijk nietig wordt verklaard.
Het vertellen van een leven dat verloren is gegaan door dit ongeluk van moeder op dochter, is een dramatisch inzicht zonder weerga. Uiteindelijk slaagt haar moeder erin om uit haar depressie te komen, maar haar leven lijkt te zijn verdwenen in de tussentijd van haar moeders herstel. Of Pepa een fout heeft gemaakt of echt deed wat ze moest doen, is het dilemma dat voor Pepa verschijnt wanneer het nieuwe scenario van tijd zonder toewijding waaraan ze zich moet overgeven zich voor haar opent als een moeilijk emotioneel kruispunt.
Maar het was misschien niet allemaal slecht. In die toewijding aan het herstel van haar moeder heeft Pepa geleerd te vechten en te proberen het kleine positieve uit een beladen leven te halen. Om deze reden, wanneer ze Crina ontmoet, een vrouw die het slachtoffer is van blanke mensenhandel, zwanger en volledig vernietigd door haar onderdrukkers, geeft Pepa zichzelf met lichaam en ziel aan haar bevrijding, voor alles en iedereen. En in haar nieuwe werk, in de verbetering die ze met dat nieuwe slachtoffer deelde, maakt Pepa misschien ook zichzelf vrij.
De tijd in de tussentijd
Niets is meer relatief dan tijd, ondanks zijn constructie en zijn wiskundige cadans. Het beste van onze uren duurt lang niet hetzelfde als het slechtste uur in afwachting van fataal nieuws.
In deze roman wordt de tijd gevormd door de levens van personages die eraan hangen als marionetten, zoals we tenslotte allemaal doen. Niets angstaanjagender dan een slecht moment dat de seconden van pijn begint te vertragen of dat neerslaat wat er nog te leven was net voordat we wisten dat het niet zoveel was als we dachten.
Van María José tot haar moeder, met hun heel bijzondere interactie geladen met dat vreemde gevoel van behoefte aan bevrijding en extreme afhankelijkheid, het doorlopen van vriendschappen die ook nucleair waren en interventies zoals cameo's van die mensen die ons pad kruisen met hun transcendentale rol. Een intense roman over fundamentele emotie, de essentie van leren leven.