Ik heb geen hoop meer. Ik ben diep in mezelf gegaan, naar de antipoden van mijn denken, mijn ziel of wat mijn huid ook bedekt. Maar ik sta niet in een vacuüm. Onder mijn wezen strekt zich een oceaan uit, even immens als ondraaglijk kalm en donker.
Ik heb al mijn verhalen en romans geschreven, een oude hobby die nu verstoten is. Door mijn verhalen bracht ik al mijn mogelijke levens naar voren, waarbij ik elk van de alternatieven afwoog en elk pad bewandelde dat naar een bepaalde bestemming wees. Daarom heb ik waarschijnlijk niets meer. Ik heb mezelf uitgeput.
Mijn stappen leiden mij zonder route door onbekende straten van de stad waar ik altijd heb gewoond. Iemand begroet me met een glimlach, maar ik heb het gevoel dat ik in zoveel vreemde gezichten smelt dat ik niemand anders ben. Ik begrijp alleen dat het einde wordt gehaast op het geluid van mijn fluitjes, die een trieste geïmproviseerde melodie vormen.
Ik navigeer tussen eeuwenoude herinneringen, ontleend aan de repetitie van een leven dat lang geleden begon. Sepiabeelden met valse bijschriften zweven in het voorgeborchte van mijn geheugen en synthetiseren momenten die misschien nooit hebben plaatsgevonden.
Het meest afgelegen lijkt duidelijk, terwijl als ik mijn best doe om na te denken over het tweede gerecht van vandaag, het lijkt alsof ik al een aantal jaren niet meer heb gegeten. Ik zeg met zachte stem: “alfabetsoep”.
Ik kom in een oud park. Ik zeg 'oud' omdat ik er denk ik al minstens één keer ben geweest. Mijn voeten versnellen de stappen. Nu lijkt het erop dat zij te allen tijde het pad hadden bepaald. Ze bewogen gedreven door een ‘oud’ instinct.
Twee woorden ontvouwen zich in mijn gedachten: Carolina en eik, met zoveel vreugde dat ze mijn huid doen kruipen en mijn glimlach doen ontwaken.
Ze wacht opnieuw op mij in de schaduw van de honderd jaar oude boom. Ik weet wat er elke ochtend gebeurt. Het is mijn laatste verzoek om een straf, alleen in mijn geval is het een voorrecht dat elke dag herhaald wordt in het licht van de straf van Alzheimer. Het lukt me om weer mezelf te zijn boven deze wrede zin van vergetelheid.
Mijn stappen culmineren in hun avontuur voor mijn geliefde Carolina, heel dicht bij haar ogen, sereen ondanks alles.
"Zeer goede honing"
Terwijl Ella me op de wang kust, vervaagt het licht enkele ogenblikken in de oceaan, als een korte, prachtige zonsopgang. Ik voel me weer levend.
Geboren worden is niet alleen een kwestie van voor de eerste keer op deze wereld aankomen.
“Hebben we vandaag alfabetsoep?”