Met dat punt van literaire androgynie dient de ambivalentie van sommige namen om: Amélie Nothomb om een existentialistische paradox vast te stellen die is versierd met dat legendarische aspect waarin deze schrijver zich zo aangenaam beweegt.
En zo kijken we naar de liefde van Claude en Dominique en de vrucht van een meisje dat in haar vader niet de persoon zal vinden die iedereen zegt dat ouders zijn.
Omdat Claude zich gedreven voelt door andere behoeften die groter zijn dan de trivialiteit van het ouderschap, slechts een onaanvaardbaar gevolg van zijn voortplantingsdoel. De mens draagt voor hem de erfenis van het vergroten van de soort, van het uitbreiden van het werk. En hij kan geen tijd verspillen aan details zoals ouderlijke schattigheid.
Épicène, het meisje, groeit op met dat gebrek voor haar dat moeilijk te overwinnen is, met interne pijn en een korst van huid aan de buitenkant. En het enige dat haar beweegt, is een idee van wraak met de wereld, van ongerichte haat.
Bij afwezigheid is er altijd meer spijt dan liefde woont in degenen die blijven. Het is het lot van de mens om het verlorene, het niet-bestaande, het weggerukte meer te waarderen. Dus in de melancholische passage van Épìcene zullen we de mens vinden die versluierd is naar die ondergang van het onmogelijke.
Het ging erom het de meest metaforische toets van het fabelachtige te geven, dat allegorische en transcendentale punt van symbolen. En Nothomb vindt de manier om fantasie met realiteit te matchen, in die vreemde en tegelijkertijd fascinerende hybride die ons zelfs vandaag lezingen met duizend smaken biedt.
Nothomb onderzoekt met zijn gebruikelijke scherpzinnigheid de complexe vader-kindrelaties en de wrok van onbeantwoorde liefde. En dat doet hij door een soort pervers hedendaags sprookje te bouwen, een wrede fabel, verteld met beknoptheid, precisie en kracht.
Je kunt nu de roman «The Epicene Names» kopen bij Amélie Nothomb, hier: