Beste Emma Cline-boeken

De Amerikaan Emma Clin is gekomen uit de hand van zijn karakters om aan te bieden een hondsdolle empathische literatuur om de halve wereld te veroveren, wachtend tot het andere medium geboeid wordt door zijn felheid die tot proza ​​wordt gemaakt. En het is niet dat het een verhalende magische formule is. De vraag is om die waarheid te geven aan de mensen die de scènes bewonen, van de hoofdrolspeler tot het laatste gebaar van het meest onbelangrijke personage in de ontwikkeling van de plot.

Quizás sea el signo de los tiempos y de sus nuevos cronistas…, una literatura empapada de esa visión en primera persona de la vida que va desde el postureo inicial hasta el adentramiento en los motivos más hondos del ser. Algo así como lo que cada cual muestra en sus redes sociales, solo que con la impagable deuda de acabar enseñándolo todo en una inercia irrenunciable, en una fuerza centrípeta en la que contar nuestro mundo acaba siendo reality literario.

Y no es que Emma nos hable de Instagram o de Facebook. Nada más lejos de su intención. Pero sirva esta interpretación libre para ofrecer ese vistazo a la forma de encarnar a sus personajes devorados por imperativo de unas tramas empeñadas en relatarlo todo. Pasamos de sentir la pulsión sexual más insondable hasta el último miedo más paralizante. Todo perfectamente manifestado en un gesto, en una expresión, en una frase que nos arrebata el alma por esa mágica precisión de quien encuentra las palabras precisas frente a la infinitud de cualquier abismo o agujero negro.

Top aanbevolen boeken van Emma Cline

De meisjes

Que todo movimiento libertario tiene su lado oscuro es algo naturalmente asumible, considerando la naturaleza humana en constante pugna interior entre el bien y el mal. Desde el comunismo hasta los hippies, todo se vendía como un desafío a lo establecido en pos del bien común. Hasta que la idealización y la utopía acaban chocando con la más inquietante realidad.

Californië. Zomer 1969. Evie, een onzekere en eenzame tiener die op het punt staat de onzekere wereld van volwassenen te betreden, ziet een groep meisjes in een park: ze kleden zich slordig, lopen blootsvoets en lijken gelukkig en zorgeloos te leven, terwijl ze buiten de normen vallen. Dagen later bracht een toevallige ontmoeting een van die meisjes - Suzanne, een paar jaar ouder dan zij - ertoe haar uit te nodigen om zich bij hen aan te sluiten.

Ze wonen op een eenzame ranch en maken deel uit van een commune die draait om Russell, een gefrustreerde muzikant, charismatisch, manipulatief, leider, goeroe. Gefascineerd en perplex stort Evie zich in een spiraal van psychedelische drugs en vrije liefde, mentale en seksuele manipulatie, waardoor ze het contact met haar familie en de buitenwereld zal verliezen. En de drift van die commune die een sekte wordt die wordt gedomineerd door een groeiende paranoia, zal leiden tot een daad van brutaal, extreem geweld.

Deze roman is het werk van een debutante die, gezien haar jeugd, critici sprakeloos heeft gemaakt vanwege de ongewone volwassenheid waarmee ze de complexe psychologie van haar personages uitkerft. Emma Cline schetst een uitzonderlijk portret van de kwetsbaarheid van adolescenten en het stormachtige proces van volwassen worden. Het behandelt ook de kwestie van schuld en de beslissingen die ons ons hele leven zullen kenmerken. En het herschept die jaren van vrede en liefde, van hippie-idealisme, waarin een donkere, zeer donkere kant ontkiemde.

La autora se inspira libremente en un episodio célebre de la crónica negra americana: la matanza perpetrada por Charles Manson y su clan. Pero lo que le interesa no es la figura del psicópata demoniaco, sino algo mucho más perturbador: aquellas chicas angelicales que cometieron un crimen atroz y, sin embargo, durante el juicio no perdían la sonrisa. ¿Qué les llevó a traspasar los límites? ¿Cuáles fueron las consecuencias de unos actos que las perseguirán siempre? Sobre ellas versa esta novela que deslumbra e inquieta.

Harvey

Een auteur als Cline komt openlijk voor controverse. En diep van binnen heeft literatuur dit soort vertelling nodig, zoiets als de... Virginie Despentes Yankee. Beide vrouwen die het stokje van de meest wraakzuchtige literatuur overnemen van de morele kneep of de beet op zoek naar bloed.

Vierentwintig uur na de uitspraak van zijn proces, in een geleend huis in Connecticut, wordt Harvey bij het ochtendgloren bezweet en rusteloos, maar vol vertrouwen wakker: dit is Amerika, en in Amerika worden degenen die zijn zoals hij niet veroordeeld. Er was een tijd dat mensen hem de rug toekeerden, maar die mensen werden al snel vervangen door nieuwe mensen: en de mensen die hem gunsten verschuldigd waren, denkt Harvey, zullen ze nog steeds moeten terugbetalen.

Ze hebben geprobeerd zijn reputatie te vernietigen, maar ze zijn er niet in geslaagd, en diezelfde dag vertelt het lot hem hoe hij het moet herstellen; het bekende gezicht van je buurman blijkt dat van de schrijver te zijn Don DeLillo, en Harvey stelt zich de neons al voor: Achtergrondgeluid, de onaangepaste roman, eindelijk verfilmd; de perfecte alliantie tussen ambitie en prestige in dienst van zijn terugkeer. En toch begint het verstrijken van de uren zich spoedig te vullen met verontrustende, onheilspellende tekenen; diepere scheuren in het vertrouwen waarmee Harvey was aangebroken ...

Met haar gebruikelijke psychologische subtiliteit vertelt Emma Cline dit verhaal vanuit de meest ongemakkelijke plek: vanuit de geest van een Harvey (Weinstein, natuurlijk) voor wie achternamen niet nodig zijn, en die hier wordt afgeschilderd als iemand die kwetsbaar en behoeftig is, die overwaardeert zijn intelligentie en vertoont belachelijke grootheidswaanzin; een man volledig los van een realiteit, die van zijn veroordeling, die steeds angstaanjagender zichtbaar wordt, en waarin veronderstellingen van een schuld die zijn bewuste zelf ontkent doorsijpelt.

Door de meest terugkerende hoeken van een thema te vermijden dat vaak wordt verlicht door een enkel licht, toevlucht te nemen tot injecties van doffe humor en gebruik te maken van de caleidoscopische mogelijkheden van de interacties tussen de personages met scherpte en zonder onderstreping, construeert Emma Cline met Harvey een indringend, grappig en verontrustend turn-based camerastuk, dat zijn talent voor een afstand onthult, dat van de nieuw, die ik tot nu toe niet had verkend.