Het walgelijke, door Santiago Lorenzo

Ik weet niet wat ik zou denken Daniel Defoe van dit Iberische Robinson Crusoë met duidelijke parodie-ondertonen die uiteindelijk meer gericht zijn op een actuele humoristische kritiek waarin wordt aangetoond dat overleven na het tijdperk van connectiviteit mogelijk is, in de beste interpretaties.

Manuel heeft geluk verzinnen van onze dagen die vlucht naar een afgelegen plaats van dat Spanje geplaagd door kleine steden vol echo's en vergetelheid. En daar, in de middle of nowhere, wordt Manuel een voortvluchtige asceet. Sinds hij de politieagent neerstak, bewogen door zijn opstandige geest die hem op het juiste moment op de meest ongepaste plaats plaatste, besluit hij te ontsnappen aan de klauwen van een rechter die hem opeist voor zijn geïmproviseerde misdaad van bloed.

Het is dan wanneer de roman een regressie wordt met een komische visie en met een diep punt van zure kritiek. Regressie omdat we met Manuel de meest unieke aspecten van een eenvoudig leven herontdekken, losgekoppeld van lawaai, geleverd aan het dagelijkse leven zonder grote projecties. En van zure kritiek omdat uit deze evolutie van Manuels nieuwe fase een reflectieve intentie kan worden afgeleid over de paden van onze huidige samenleving.

Het is niet eenvoudig om een ​​verhaal te vertellen waarin geen zeer dynamische actie wordt geboden, een verhalende spanning van grote spanning (ongeacht of Manuel ooit ontdekt zal worden). En toch houdt de geschiedenis zich bezig met die herontdekking van alles, in de naïeve transit van het stedelijke type ondergedompeld in een nieuwe omgeving waarin wat ooit gewoon was, nu wijst op mission impossible.

De auteur heeft gelijk met zijn bijna vervreemde beschrijving van deze nieuwe werkelijkheid van Manuel. Een perspectief dat bijdraagt ​​aan dat komische idee over wat we zijn geworden in een evolutionaire sprong in de handen van een technologie die ervoor heeft gezorgd dat onze meest elementaire vormen van relatie met de omgeving zijn vergeten.

Terwijl de pagina's omslaan, worden we geconfronteerd met een schokkende helderheid. Onze samenleving, doordrenkt van de imperatief en het onmiddellijke, lijdt aan grote aspecten die nodig zijn voor deze zelfverwerkelijking die kan beginnen met de eenvoudigste, van de bepaling van het volledig bewuste gebruik van tijd.

Maar al deze ideeën bereiken ons niet met wat onder een filosofische en sociologische lading kan worden geïnterpreteerd. Je hoeft Manuel alleen maar te vergezellen en je te laten meeslepen. Twijfels, gelach en een spanning die altijd heerst over wat Manuel hier heeft gebracht en wat er van hem zou kunnen worden, zorgen voor dat evenwicht, die reflectie waarin we de unieke symmetrieën aan weerszijden ontdekken in een manier van leven en een andere.

Je kunt het boek Asquerosos, de nieuwe roman van Santiago Lorenzo, nu hier kopen: