Richt je op een verrassende Franse auteur terwijl je daar bent Michel Houellebecq het is nooit een gemakkelijke zaak. Maar doe geen afbreuk aan a Pascal Quignard dat vanaf het begin van gelijk aan gelijk aan het bovengenoemde begint, beide zijn Goncourt-prijs. Uiteindelijk moet literatuur literatuur zijn, niet alleen houding of excentriciteit. En in Quignards bijna hermitische vastberadenheid om zich over te geven aan brieven, is er veel van die onherleidbare wil voor het ambt van schrijven boven alles.
Als er auteurs zijn die we existentialisten noemen, zoals: Milan Kundera o Proust, elk met zijn meest literaire of filosofische punt, overstijgt Quignards werk de bar van a posteriori vragen over het leven en duikt het in de voorkamer van het leven zelf. Het feit dat iemand vraagt: Waarom ik? Als de reden, het toeval, het toeval of de causaliteit die ons in de wereld plaatst, dient het als uitgangspunt voor Quignards terugkerende achtergrond.
Het gaat erom het idee van literatuur te voorzien, om alles te bedekken met plot en karakters. Dat is waar het werk en de beslissing om schrijver te worden over gaan. Nu het idee op de achtergrond weerklinkt, moet je je concentreren op de schepping, jezelf ervan overtuigen dat je een nieuwe God bent met de taak om levensvonken te genereren...
Top 3 aanbevolen romans van Pascal Quignard
De mysterieuze solidariteit
Naarmate de auteur vordert in zijn werk, wordt de oorzaak, het motief, de motor ... wat de handeling van het schrijven bepaalt, op een meer open manier gemanifesteerd, zonder beperkingen of schulden of schuld. De jeugd is oneerbiedig in het leven, maar in de literatuur is het de ouderdom die alle taboes doorbreekt om zich over te geven aan de gepassioneerde vrijheid van het meest grimmige schrijven.
Claire, een zevenenveertigjarige vrouw op het hoogtepunt van haar professionele carrière, verlaat haar baan, haar appartement in Parijs en al het andere dat haar leven heeft gevormd om terug te keren naar de stad Bretagne waar ze opgroeide. Daar ontmoet hij bij toeval de pianoleraar uit zijn jeugd, die hem voorstelt bij haar te gaan wonen.
Beetje bij beetje herstelt hij zichzelf in de plaats, vindt zijn eerste liefde weer en bouwt een diepe relatie op met zijn jongere broer. Onverwacht keert haar dochter, die ze in twintig jaar niet had gezien, terug om bij haar te zijn.
Op polyfone wijze roepen alle personages die verwant zijn aan Claire deze vrouw op wiens verhaal en lot steeds verrassender worden, zoals de familiegeheimen, jaloezie en verborgen geweld die nestelen in de hoofdrolspelers van deze diep verontrustende roman met een sobere en omhullende schoonheid die spoort eindeloos het raadsel op dat het zijn in de wereld vormt.
De tranen
Wat stond ons te wachten voor een Europa dat zich in het centrum van de wereld bevindt, maar nog steeds in donkere en mysterieuze grenzen tuurt? De visie vanuit een soort tellurische relatie tussen de mens die naar de moderniteit kijkt en het oude continent, en die al in de angst zit voor strijd die grote oorlogen zou worden. Personages die sporen van de geschiedenis samenstellen vanuit een magische intra-geschiedenis van overlappende focuspunten.
Een roman in de vorm van een legende of een gedicht, waarin het tegenovergestelde lot van twee tweelingen wordt verteld: Nithard, de kleinzoon van Karel de Grote, geleerde, letterkundige, schrijver, en Hartnid, reiziger, zeeman, krijger, zwerver. Twee lotsbestemmingen, twee manieren om in de wereld te zijn, twee afzonderlijke fragmenten die, naarmate het boek vordert, hetzelfde weefsel vormen, een eenheid, een geheime harmonie waaronder de schepping van de moderne wereld zich verbergt, aangezien de geboorte telt. vruchtbaar kruispunt van culturen.
Een plek als Europa, waar begrip tussen verschillende volkeren, wederzijds begrip van hun bijzonderheden en hun talen belangrijker was dan grenzen of beginnend nationalisme. Een boek dat op elegante wijze mythen, liederen, gedichten, verhalen, meditaties en dromen met elkaar verweeft.
Seks en horror
De overdracht die Pascal tot stand brengt van het meest uitgesproken individualisme in zijn meest intieme drijfveren naar het algemene, het sociale, is buitengewoon merkwaardig. Maar uiteindelijk is moraliteit een vertaling die beweegt als een elektrische stroom en het geweten aanvalt op het gesyncopeerde ritme van noodzakelijk samenleven.
Wanneer de randen van beschavingen elkaar raken en overlappen, treedt er schudden op. Een van deze aardbevingen vond plaats in het Westen toen de rand van de Griekse beschaving de rand van de Romeinse beschaving en het systeem van zijn riten raakte: toen erotische angst fascinatio werd en erotisch lachen sarcasme werd van het ludibrium.
In dit verontrustende boek probeert Pascal Quignard te begrijpen hoe in de tijd van Augustus deze mutatie plaatsvond die ons nog steeds omringt en beïnvloedt. Om dit te doen, dompelt hij zich met de hulp van de klassiekers onder in de contemplatie van de raadselachtige figuren van de Pompeïsche fresco's, die de uitbarsting van de Vesuvius tot op de dag van vandaag intact heeft bewaard. Het resultaat is een buitengewoon onderzoek naar wat het betekent om de verwarring van verwekt zijn in ons te dragen.
