Zoals dit binnenkort, wie beter dan een acteur om te schrijven en die essentiële empathie van geweldige verhalen te krijgen? Nona Fernandez Ze is een actrice, net als Lorraine Franco dat komt nu in me op. En beiden schrijven die verhalen met het gecultiveerde gemak om in andermans huid te kruipen. De enige vraag is om aan te pakken wat hen voorheen ter interpretatie werd gegeven, om de kijkhoek te veranderen en om de kant te kiezen waar het levensscript is geschreven...
Maar ook Nona Fernández durft de laatste tijd met de test, met die gedachte zwart op wit gekleed. Een gedachte die alleen mogelijk is met de screening van volwassenheid om rede, emoties en passies in evenwicht te brengen. Het resultaat is ook verheugend, want al in zijn romanistische aspect was die smaak voor het bezinksel, voor de achtergrond van de hele geschiedenis, geraden.
Zo wordt een bepaalde postzegelbibliografie samengesteld. Want alles aanpakken, je een schrijver van alle vier de kanten voelen, is precies omgaan met de paden die hebben plaatsgevonden, of het nu fictieve verhalen zijn of dilemma's uit elk sociaal of persoonlijk spectrum.
Top 3 aanbevolen boeken van Nona Fernández
De onbekende dimensie
De goede luisteraar leeft wat er verteld wordt, verbeeldt zich en zet de gesprekspartner aan om door te gaan, in plaats van zo snel mogelijk een antwoord in te lassen. Zo kun je romans samenstellen, de boeken die iedereen op zijn eigen manier schrijft...
Midden in de Chileense dictatuur arriveert een gekwelde man bij de kantoren van een tijdschrift van de oppositie. Hij is een agent van de geheime politie. Ik wil praten, zegt hij, en een journalist zet haar recorder aan om te luisteren naar een getuigenis die de deuren zal openen naar een tot nu toe onbekende dimensie.
Nona Fernández volgt de draad van deze echte scène en activeert de mechanismen van de verbeelding om toegang te krijgen tot die hoeken waar het geheugen en de archieven niet konden komen.
Door haar eigen ervaring te confronteren met de verhalen van de man die martelde, betreedt de verteller het leven van de hoofdrolspelers van die onheilspellende getuigenis: dat van een vader die wordt aangehouden in een bus terwijl hij zijn kinderen naar school brengt en dat van een jongen die van stoel verandert namen en levens totdat ze onder meer getuige waren van een bloedbad.
Nona Fernández bouwt een verhaal op dat is gebaseerd op het slechte geweten van een ondoorgrondelijk personage, en legt die zone van waanzin en verlies bloot en verlicht die veel dichterbij is dan we denken en die een mens in een beest kan veranderen. Een roman die boeit, ontroert en schudt.
Chileense elektrische
Verhalen vertellen om eindelijk iemand te redden. Maar wie? De vuurtoren uit dat verhaal dat als kind werd gehoord, verlicht de nacht door enkele coördinaten te geven. Op zoek naar die coördinaten kom ik hier, naar hetzelfde scenario dat mijn grootmoeder koos om haar oproep om hulp weer te geven, om een kleine brandende kaars voor me achter te laten als een waarschuwingssignaal ", zegt de verteller van" Chilean Electric ". De Plaza de Armas in Santiago werd in 1883 kunstmatig verlicht en de grootmoeder van Nona Fernández was bij de openingsceremonie.
Maar het blijkt dat hij in 1908 is geboren, dus die herinnering is vals. Dit is het uitgangspunt voor de verkenning van de familiegeschiedenis die in dit boek wordt ondernomen, dat een verlichting wordt van de 'angstaanjagende duisternis' die heerst in de Chileense geschiedenis, met zijn verdwenen, vermoorde en opgehangen. Een boek, beurtelings verlicht door enkele houten paarden, een typemachine en het lijk van een president die zei: «Meer passie en meer genegenheid.
Reiziger
De herinnering aan de sterren. De herinnering aan een moeder. De herinnering aan een volk. hoe we ons herinneren Omdat. Zodat. Een spannend essay dat deze en andere vragen behandelt.
Terwijl ze haar moeder begeleidt bij haar neurologische onderzoeken, merkt de verteller van dit boek op dat de hersenactiviteit die op de monitor wordt geprojecteerd veel overeenkomsten vertoont met de astronomische beelden die ze kent. Op basis van deze verificatie begint Nona Fernández in dit, haar eerste essay, de mechanismen van het stellaire en menselijke geheugen onder de loep te nemen.
Fernández neemt nota van alles wat hij leest, observeert en denkt, op de manier van Voyagers, die verkennende ruimtesondes, en koppelt dit verslag aan zijn eigen geschiedenis en die van het land, waarbij hij op intelligente wijze actuele en eeuwige kwesties aan de orde stelt. Hoe de sterren en mensen zich herinneren zijn vragen die onvermijdelijk leiden tot de vraag hoe mensen zich herinneren, en hoe ze vergeten, en Nona Fernández richt zich op hen met de scherpzinnigheid en het elan dat haar werk kenmerkt.
