Bij John Soto Ivars Je weet nooit of het de schrijver is die in de journalistiek is terechtgekomen of dat hij integendeel de omgekeerde weg heeft gekozen om vanuit de journalistiek naar het schrijven te gaan. Ik zeg dit omdat het in andere gevallen duidelijk is dat populaire journalisten literatuur als een nevenactiviteit beschouwen, vanwege het feit dat beide specialiteiten bepaalde of verzonnen gebeurtenissen vertellen.
Niets te maken met het lanceren van gratis kritiek op schrijvers van televisie met hun toch al gewichtige bibliografie zoals Carme Chaparro o Risto Mejide. Maar het is waar dat elke sprong van de massamedia naar de literatuur tegenzin wekt die alleen kan worden gestild door achtereenvolgens te lezen.
Om bij Juan Soto Ivars te blijven, bestaat er geen twijfel over dat zijn prestaties parallel verlopen. De doorgewinterde schrijver in de pers en de journalist gewaardeerd als man van letters uit zijn journalistieke taak. Een spiraal die uiteindelijk wordt gevoed door goede werken aan weerszijden van de drempel tussen realiteit en fictie.
Top 3 aanbevolen boeken Juan Soto Ivars
Misdaden van de toekomst
Zelden is over de toekomst geschreven als een idyllische toekomst waarin de terugkeer naar het paradijs of het beloofde land wordt verwacht met een geur van de triomfantelijke laatste parade van onze beschaving. Integendeel: de veroordeling om door dit tranendal te dwalen heeft altijd zijn vruchten afgeworpen in fatalistische dystopieën of uchronieën waarin de hoop op onze soort, in reductionistische wiskundige termen, gelijk is aan 0. Deze nieuwe ontwikkeling beweegt zich ook langs die lijn. de jonge, hoewel reeds gevestigde schrijver Juan Soto Ivars.
Crimes of the Future, met die herinnering in de titel van Philip K. Dick, vertelt ons over de wereld die op de rand van haar apocalyptische implosie staat. Een van de meest interessante aspecten is de herkenbare associatie met de huidige evolutie van de geglobaliseerde wereld (vooral op het gebied van markten) en hyperverbonden. Door vanuit ons heden over de toekomst te graven, wordt het voornemen mogelijk om ons te verdiepen in de grote problemen en uitdagingen die op ons afkomen.
Maar elk verhaal op een later tijdstip kan altijd nieuwe ideeën opleveren die het midden houden tussen sciencefiction, filosofie, politiek en het sociale. Dat onderling verbonden aspect vind ik in ieder geval het leukst aan dit soort plots. In de toekomst die ons in dit verhaal wordt verteld, heeft het liberalisme, geboren in de 18e eeuw, zijn volheid al gevonden. Alleen de Entiteit ‘regeert’ en stelt de richtlijnen vast voor een wereld die wordt overgedragen aan multinationals die in al hun handelingen worden beschermd onder de paraplu van die Entiteit.
De vooruitzichten zien er niet erg rooskleurig uit. Een nieuwe wereld vol slogans die de post-waarheid vormen tussen economische, sociale, politieke en zelfs morele ellende. Alleen heeft die post-waarheid geen plaats meer in het licht van het ruïneuze bestaan. Hoop, voor zover die kan worden hersteld, blijft bij sommige personages in de roman laag. Zoals de drie vrouwen die vanuit de as van de door haar eigen monster verslagen mensheid de noodzakelijke rebelse rol verzilveren.
Het huis van de opgehangen man
De beledigden vormen nu een bataljon en fungeren als een sinistere ostracon waar ze iedereen willen markeren die hun rode lijnen overschrijdt. De moraal is tegenwoordig een vreemde erfenis, verbrokkeld in een aantal gewetens die echter niet in staat zijn tot de uiteindelijke syntheses die een efficiënte dienst aan de samenleving zouden kunnen bieden.
De gemeenschappelijke projecten die westerse democratische samenlevingen hebben ondersteund, lijken gebroken. Zelfs een wereldwijde pandemie kan ons niet doen begrijpen dat grote uitdagingen collectieve reacties vereisen. Onderworpen aan de regels van het identitarisme, heeft extreme polarisatie aanleiding gegeven tot tribal narcisme en zelfreferentiële zelfabsorptie. Collectieven geërodeerd door hun eigen identiteit en vijandig tegenover de rest, professionele daders en exclusieve nationalisten domineren een panorama waar het gerechtvaardigd lijkt om de rechten van mensen op te heffen bij het nastreven van een groter doel.
Het huis van de opgehangen man is een verwoestend en controversieel essay dat kijkt naar de effecten van de cultuur van sentimentaliteit op de vrijheid van meningsuiting en analyseert enkele van de meest alarmerende manifestaties van onze terugtocht naar de stam. Met een antropologisch perspectief, maar zonder academische intentie, biedt Soto Ivars ons een reis door verschillende hedendaagse gevallen van een terugkeer naar taboe, heilige horror, de zondebok, ketterij en rituele straf, en stelt hij het herstel van het concept van burgerschap voor als de enige manier naar de burgeroorlog van identiteiten.
De netwerken branden
Sociale netwerken zijn vandaag de dag de straf van tentoonstelling aan de schandpaal. Niemand wordt gered van trending topics, die top waarin het beter is om niet te verschijnen om niet te worden verslonden door de menigte als ze niet dood zijn ...
Het klimaat van constante en massale irritatie in sociale netwerken heeft geleid tot een nieuw type censuur die zijn verboden op een organische, onvoorspelbare en chaotische manier toepast. Gebruikers nemen deel aan alle controverses gedreven door de dorst naar erkenning, duizelig door overinformatie en verward door het relativisme van de waarheid, terwijl bepaalde stemmen verdwijnen uit angst voor vernedering.
Sociale netwerken hebben ons naar een nieuwe wereld geleid waarin we leven, omringd door de meningen van anderen. Wat leek op de totale verovering van de vrijheid van meningsuiting, heeft een deel van de burgerij ongemakkelijk gemaakt. In de netwerken georganiseerde pressiegroepen - katholieken, feministen, linkse en rechtse activisten - zijn begonnen met het nastreven van wat zij beschouwen als onaanvaardbare "excessen" door middel van digitale lynchpartijen, boycotpetities en handtekeningenverzamelingen. Justitie is gedemocratiseerd en de zwijgende meerderheid heeft een meedogenloze stem gevonden die schande verandert in een nieuwe vorm van sociale controle, waar vrijheid van meningsuiting geen wetten, ambtenaren of een repressieve staat nodig heeft.
Aan de hand van echte gevallen van lynchen, zoals die van Justine Sacco, Guillermo Zapata of Jorge Cremades, ontleedt dit boek, zowel eerlijk als verontrustend, het censuurklimaat van onze tijd en toont het ons de realiteit waarin we ondergedompeld leven en de angstaanjagende rol die we allemaal Speel.
