Elke natie heeft die diffuse wortels als een mengeling van volkeren bij vele gelegenheden in conflict. Spanje zou geen uitzondering zijn en de vorming ervan komt voort uit onverwachte allianties, grillen van het lot en nabijheid, vooral die nabijheid die, afgezien van de uitzinnige natte dromen van geïnteresseerde separatismen, duidelijke overeenkomsten beschrijft bij de inwoners van specifieke delen van deze planeet. Het loutere feit dat men tot een etnische groep behoort, met een territorium zo gewoon als een schiereiland en uitgebreid in de mix, kan geen onderscheidende elementen opleveren die verder gaan dan verzonnen aannames.
Maak literatuur van dit of een ander aspect over de geschiedenis van Spanje het heeft zijn gevaren. Want buiten de historische ficties waar alles kan worden ondergebracht, lopen geschiedenisboeken als informatieve elementen het risico politieke instrumenten te worden. Je moet dus heel fijn draaien om die te vinden boeken over de geschiedenis van Spanje dat ze gebaseerd zijn op rigoureuze documentatie en die narratieve scrupules trekken om de nobele taak van de historicus bekend te maken, altijd met het vermogen om open te staan voor synthetische ontdekkingen en evaluaties door verschillende bronnen te vergelijken.
Er zijn niet weinig Hispanisten buiten onze grenzen die zich aan de zaak van het Spaanse verhaal hebben gewijd met dat vertrouwen dat historische asepsis, onafhankelijkheid van criteria lijkt te geven. Al deze gevallen worden als bedrog achtergelaten en vormen een mozaïek van de Spanjaarden als een fascinerende reis waar er geen ruimte is voor pseudo-progressieve complexen of Farizeeën die in staat zijn om zelfs maar valse overblijfselen uit te vinden om een deel van Spanje meer historische rechten te geven... Het is niet mijn ding, dat kan wel hier als een demonstratie van het vermogen van de separatistische hordes om alles te vervalsen. Een nog sinistere zaak dan de waanzinnige Catalaanse INH...
Afgezien van de bloedige kleur van de vlag (wat als we hem in rood, geel en rood laten zonder schild? Een middenweg tussen die van de driekleur en de monarchisten), is het veel interessanter om aan een unie te denken vanwege het feit van die nabijheid van het terroir. Omdat de separatisten van elke plaats in hun mijmering leven, in een Ithaca op drift door de zeeën van een wereld die hun hun toestand ontzegt ... waanvoorstellingen.
Top 3 beste geschiedenisboeken van Spanje
Een geschiedenis van Spanje, door Arturo Pérez Reverte
Het gevoel Spaans te zijn wordt tegenwoordig bedwelmd door percepties, ideologieën, complexen en een lange schaduw van achterdocht over identiteit die de oorzaak is van de constante controverse over wat het betekent om Spaans te zijn. Etiketten en manicheïsme verzwaren elk idee over wat Spaans is, ten gunste van al diegenen die samenzweren tegen het loutere feit van het zijn, het vullen met schuldgevoelens, het benaderen vanuit het geïnteresseerde prisma van het moment dat duistere verledens terugkrijgt om er misbruik van te maken.
Het hardwerkende idee dat Spanje nu hetzelfde is als toen het werd bezet en gepatrimaliseerd door een factie, veronderstelt een absolute erkenning dat alles verloren is, dat degenen die het onder één prisma hebben getransformeerd het voor zichzelf houden voor degenen die liefhadden het als iets meervoud en diverser. Een slechte dienst aan een nationale identiteit die, net als elke andere, zijn lichten en schaduwen had en heeft en die uiteindelijk niet van enige ideologie zou moeten zijn, maar van degenen die die vreemde en overvolle nationale boezem bewonen.
Daarom kan het nooit kwaad om aandacht te schenken aan een fundamentele chroniqueur van onze tijd. Een schrijver die zich zonder poespas bezighoudt met de oorzaak van identiteit, van anekdotisch tot essentieel. Omdat dit soort compilatie van gedachten heel verschillende tijdelijke ruimtes van het Iberische panorama bestrijkt, waarin schurken, schurken, leugenaars, goochelaars van het werkwoord en indoctrinators zonder hun eigen doctrine bloeiden en bloeiden, van beide kanten van het pseudo-ideologische bereik.
En ik zeg 'pseudo' om het voor ideologie te plaatsen, want in werkelijkheid gaat het er vaak om, om de leugen uit te kleden, leugens te tonen, te schrijven met de meest pijnlijke stiletto van Pérez Reverte om uiteindelijk iedereen met hun ellende te markeren.
De trots om Spaans, Portugees of Frans te zijn, schuilt in de genialiteit van mensen die nog steeds vrij zijn van het stigma van dit behaviorisme ten opzichte van leugens. Om een vermeend nationalisme het hoofd te bieden, dragen de nieuwe beledigde Spanjaarden de tegenovergestelde vlag, de vlag die voor hen zich in waarheid en zuiverheid kleedt, de vlag die onverlaten nooit beschermde als het geen criminelen waren. Alsof de slechteriken maar aan één kant zouden kunnen staan, alsof anders denken dan zij zich zou storten in dat zogenaamd zwarte Spanje dat, als het bestaat, juist komt door het felle voorhoofd waarin sommigen alleen kijken met de ogen van gisteren, en anderen, zoals kwetsend antwoord, ze zijn toevertrouwd aan de oude geesten.
Omdat het niet hetzelfde is om het rechtvaardige herstel van de rechten en de eer van de verslagenen in welke oorlog dan ook te herhalen, dan te doen alsof al het andere in schande wordt ondergedompeld, tot het einde der tijden en voor alles wat in hetzelfde tempo beweegt.
Geschiedenis voor Pérez Reverte is een ruimte om vrijuit te spreken, zonder de taal die wordt beperkt door het politiek correcte, zonder schulden bij zijn mogelijke supporters, zonder verworven verplichtingen en zonder de bedoeling een nieuwe geschiedenis te schrijven. Geschiedenis is ook een mening, op voorwaarde dat dit niet zo'n wijdverbreide egoïstische leugen is.
Alles is subjectief. En dat is bekend bij een schrijver die empathie noodzakelijkerwijs tot een handelsinstrument maakt. En zo vinden we dit boek dat spreekt over wreedheid toen wreedheid nog wet was en dat openstaat voor conflicten toen de botsing van ideologieën tot de storm leidde.
Spanje, som van nationaliteiten volgens wie het ziet, project door eenvoudige territoriale verbinding, thuisland door de gedeelde mengelmoes van de Pyreneeën tot Gibraltar. Allemaal op één in de algemene puinhoop, deelnemend aan glorieuze momenten of donkere pagina's, afhankelijk van hoe ze willen lezen.
Pérez Reverte is een deskundige stem in die van de identiteiten op de warme doeken die de vlaggen zijn, een verhaal van wat dit Spanje kan zijn, waarin het beste gewoon is om anderen als gelijken te beschouwen en te genieten van hun dingen wanneer we reizen met die merkwaardige kameraadschap van een op afstand geheven vod. Weinig of niets anders is Spanje, zelfs geen dreigbrief voor het volkslied. Een koninklijke mars waarvan zelfs zijn oorsprong verloren gaat in een heterogene creatieve toerekening.
Geschiedenis van Spanje verteld voor sceptici, door slav galán
Het gebeurt zoals met alles. Als een kunst of onderwerp eenmaal onder de knie is, kan men het zich veroorloven om zich over te geven aan de details, om het gebruikelijke ritme waarmee dingen worden gepresenteerd te veranderen. En je kunt er zelfs je mening over geven, zolang dat interpretatieve aspect maar tot uiting komt. Want ja, in de geschiedenis zijn er ook hiaten en er zijn ruimtes waar de veronderstelling een aanvulling vormt op wat het strikt historische niet bereikt.
Er zijn mensen die het bedekken door de geschiedenis opnieuw uit te vinden en mensen die dat doen door aannames te maken die iedereen kan waarderen. Duidelijke verschillen tussen ongezonde indoctrinatie om welke reden dan ook, in ons geval separatisme, en een voorstel voor onderzoek of analyse in het geval van een meer open geest ...
Van de prehistorie tot Podemos, de auteur bespreekt de geschiedenis van ons land en vertelt het op een originele en onderhoudende manier die lezers zal boeien. Dit is een geschiedenis van Spanje die, zoals de auteur ons zelf vertelt, niet pretendeert waarheidsgetrouw, eerlijk en onpartijdig te zijn, want dat is geen enkele geschiedenis. Het is niet gemaakt om koningen en heersers te vleien, noch is het bedoeld om de bankiers, of de bisschoppenconferentie, of de homogemeenschap, of de filatelistische, of de vakbonden te vleien.
Dit is een werk dat erin slaagt om in gelijke delen te onderwijzen, te informeren en te entertainen, geschreven in de onmiskenbare informatieve stijl van Eslava Galán, waar het verhaal van de grote gebeurtenissen wordt toegevoegd aan dat van de meest curieuze en onbekende anekdotes van de protagonisten van onze geschiedenis . Voor alles een werk dat je niet mag missen.
Een verraden volk, door Paul Preston
Gezien de details van de verschillende tijdperken van Spanje, spant Paul Preston de kroon in die tondeldoos die de twintigste eeuw was voor een Spanje dat probeerde wortels te vinden tussen verraad, grofheid en krachtige haat, misschien geboren uit de koloniale rampen van de vorige eeuw en groeien tussen hun ellende.
Toen Lazarillo de Tormes werd geschreven, was de eigenaardigheid van de Spaanse groei, die mengeling tussen het overlevingsinstinct en de aspiraties van elk botaraat dat betrokken is bij regidor of politicus, net veroordeeld voor het nageslacht.
Het is niet zo dat zij allen waren die dat waren, maar onder al degenen die de macht bereikten, herstelden veel van die personages van de gids zich vele eeuwen later voor de zaak met de absurditeit van Inclán-vallei. Een scherpzinnige waarnemer en een zeer bekwame kroniekschrijver als Paul Preston zou zich zeker verbazen over het feit dat zoveel ingenieuze gidsen het succes ontberen ten gunste van sycofantische sukkels die bijna altijd, zoals in de zwartste romans, zegevieren.
In de uitgebreide bibliografie van deze Engelse schrijver dient dit boek als een synthese of op zijn minst als een compilatie van relevante intrageschiedenissen voor een hele XNUMXe eeuw die grotendeels werd gekenmerkt door dictatuur of corruptie en desondanks ook werd overtroffen in de meest afgelegen scenario's van de politiek, bij vele gelegenheden in de handen van onbekwame mensen. Hoewel hieruit uiteindelijk volgt dat het niet eenvoudige onbekwaamheid was, maar dienstbaarheid aan de elites waarmee beide partijen zichzelf in een wanhopige tegenprestatie in stand hielden.
Dat is het grote verraad, het handhaven van de gunsten die als vaste richtlijn worden gegeven, een verwoestende gewoonte die politici meer dan hypocrieten tot cynici maakt die nooit naar sociale behoeften keken die verder gingen dan de minimumbasis die altijd door de volksklassen werd veroverd. Maar dit alles is natuurlijk mijn eigen conclusie uit een meer aseptisch verhaal dat zich richt op de feiten, zodat het de lezer is die uiteindelijk oordeelt en zich onderwerpt aan kritiek.
Andere interessante boeken over de geschiedenis van Spanje ...
De uitvinding van Spanje, door Henry Kamen
Ik hou van deze titel, want ja, het moet worden erkend dat Spanje een uitvinding is, een constructie. Op dezelfde manier als Duitsland of China. Omdat er alleen de oude pangaea tussen de zeeën is verspreid naar de grillen van de tektonische platen. De vraag is de wil om erbij te willen horen, hetzelfde land te willen bewonen of om te dromen van superioriteit onder de dekmantel van economische welvaart die bij vele gelegenheden is bereikt door het voorrecht van chantage waarvan uitsluitend gebruik wordt gemaakt door separatisme, door niemand anders.
Naties worden niet geboren: ze evolueren en worden gecreëerd, ze komen voort uit strijd en hoop en volharden dankzij de moed van hun volk. In zeer reële zin zijn ze "vervaardigd", en niet omdat ze geïnspireerd zijn door leugens, maar omdat ze naar de waarheid streven, aangezien er altijd alternatieve en tegenstrijdige opvattingen zijn geweest die hebben bijgedragen aan het creëren van een land. Dit boek is een analyse van enkele van die alternatieve opvattingen die in de loop van de tijd hebben bijgedragen aan onze perceptie van Spanje. Visioenen die vaak geïnspireerd zijn door ideologieën en de vervormingen die daarmee gepaard kunnen gaan, die moeten worden begrepen en uitgelegd, in plaats van verworpen.
1 reactie op «De 3 beste geschiedenisboeken van Spanje»