De 3 beste boeken van Georges Perec

De Franse literatuur kent een rijke en gevarieerde vertelscène met auteurs die uitblinken in avant-garde voorstellen zoals ze zijn, elk op hun eigen manier, Houellebecq o foenkinos; of de internationaal meest verkochte noir met Fred Vargas o De meester. Al deze geweldige vertellers en vele anderen genieten van het erfgoed van een Georges Perec dat hij in zijn korte bestaan ​​tekenen vertoonde van een overlopend vermogen in dat doel van zijn experimenten.

Exponent van verbijstering en vervreemding, van de plot geperst in de richting van de verhalende synthese als alchemie waar de personages hun ziel distilleren. Een wonderbaarlijke auteur in al die facetten waar taal een andere dimensie krijgt, of het nu proza ​​of vers, artikel of essay is. Dat is de Perec die ons in al zijn boeken als polyfacetisch voorkomt.

Helder in de teksten en misschien verduisterd in zijn ziel door die recente sinistere erfenis van een Joodse uitroeiing die hem in zijn jeugd doorspekt met het verlies van zijn ouders. Het punt is dat literatuur opnieuw als placebo in de meest persoonlijke of als sublimatie in het creatieve facet werd ingezet in een werk geladen met die ultieme betekenis en dat transcendente residu van goede literatuur.

Top 3 aanbevolen romans van Georges Perec

ik herinner

Onthouden is jezelf citeren, zelfs met het risico dat je niet de beslissingen hebt genomen die op dat andere moment aan de horizon opdoemden. Daarom biedt het begin van het verhaal waarmee we de gebeurtenissen bekijken oprechtheid, rauwheid, melancholie, bekentenis. Met 'Ik herinner me' laten we anderen andere geïdealiseerde dagen zien waarin dingen vreemd gebeurden en verliepen, altijd in omgekeerde volgorde, met hun punten van hilariteit, lyriek en verwarring. Precies de andere focus die nodig is om gisteren of zelfs het meest afgelegen tijdperk in de recente geschiedenis te begrijpen.

‘Ik herinner me’ is in de loop der jaren een reis naar het collectieve geheugen van een land geworden. Deze inventaris van herinneringen, bestaande uit 480 vermeldingen die altijd beginnen met de woorden die het boek zijn titel geven, is een van de iconen van de herdenkingsliteratuur aller tijden geworden. Herinneringen aan de kindertijd en jeugd van een van de beste schrijvers van de XNUMXe eeuw waar acteurs, schrijvers en politici doorheen paraderen, maar ook metrostations, boulevards of bioscopen van een Parijs dat niet meer bestaat maar essentieel is om het huidige panorama van de Europese cultuur te begrijpen . In een nieuwe vertaling van Mercedes Cebrián verschijnt een van de legendarische werken van Georges Perec.

ik herinner me

Ontvoering

De oude verhalen begonnen in ieder geval goed, maar dit was dat niet eens. Vanaf het begin doemt een mysterieuze vloek onverbiddelijk op over de personages, en naarmate het verhaal zich ontvouwt, stelt de alomtegenwoordigheid ervan de lezer zelf voor een raadsel.

Wanneer Tonio Vocel verdwijnt, slachtoffer van een ontvoering, vastgehouden, gevlucht, onderdrukt?, doet de politie, die niet in staat is de talrijke aanwijzingen die hem worden voorgelegd correct te ontcijferen, niets anders dan op de vlucht slaan. Tonio's vrienden ondernemen actie, maar ook zij zullen, hoe dicht bij de waarheid ook, ten prooi vallen aan de ongrijpbare moordenaar. Humor blijft echter heersen in het boek.

De lezer heeft ook de gelegenheid om zijn vindingrijkheid te testen, aangezien de oplossing, tegelijk ongrijpbaar en voor de hand liggend, zorgvuldig verborgen en toch kwaadaardig eenvoudig, nooit onthuld maar altijd blootgelegd, voor zijn ogen ligt. Zal hij überhaupt weten hoe hij het moet zien? Zal hij de auteur van deze chaos kunnen vinden?

Ontvoering

Life instructies voor gebruik

Elk product met zijn instructies die het gebruik en de verwijdering als een paradigma bepalen, bedriegt ons. Niets mag in één cyclus worden weggegooid, behalve het leven. Dus je kunt maar beter een paar goede instructies hebben voor als het leven misgaat of dreigt te ruïneren ...

Met het plezier van een verzamelaar liet Perec ons zien dat literatuur ook een spel is en dat achter het gordijn van het dagelijks leven de poëzie van de anodyne schuilgaat. Achter de gevel van een eenvoudig Parijs gebouw vond hij een archief met verhalen. Vertellen is ook leren kijken, de levensverhalen vastleggen die deel uitmaken van dit monumentale puzzel die we nog steeds de realiteit noemen.

Ik kwam tot dit boek in een tijd dat literatuur een te melancholische wereld dreigde te worden. Ik vond in hem een ​​levensader. Ik werd verliefd op Bartlebooth en zijn waanzinnige project, waarachter een grote intuïtie klopt: die schoonheid is soms nutteloos en daarom mooier. Ik ging door de duizend-en-een verhalen die hier worden verteld, verpakt in dezelfde verbazing waarmee ik me voorstel dat de Renaissance hun rariteitenkabinetten moet hebben verkend. En ik wist dat literatuur iets anders kon zijn: een heel serieus spel dat onze meest ondeugende glimlach weerspiegelt.

post beoordelen

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.