Wanneer literatuur een oefening omwille van haar is, veroorzaakt ze uiteindelijk een onbetwistbaar effect van het onverwachte. Van het onuitsprekelijke ontwerp tot het bloedige meesterwerk maakte een koortsachtige openbaring. Iets dergelijks lijkt mij te gebeuren met Antonio Ungar, die ons verhalen en romans aanbiedt met een vleugje oprechtheid, kansen en transcendentie die pas samenkomen als je begint te schrijven onder dat "gewoon omdat", omdat het tijd is om iets te vertellen.
Ingebed in dat realisme van Gabo, als een onvervreemdbaar erfgoed van het huidige Colombiaanse verhaal belichaamd door Vasquez, Quintana o Restrepo, breekt ook de zaak Ungar met het realisme. Alleen benaderd vanuit een vreemde allegorie van het smerige, van het vreemde als een motor die de inconsistenties van de werkelijkheid, bestaande uit het morele, het ideologische of zelfs het sociale, kan wekken.
Het is wat realisme heeft, en dat kan van alles zijn, van vies tot magisch. Vreemd genoeg geeft de compositie van onze wereld veel van zichzelf in het verhaal, misschien meer dan enig ander genre, omdat de kleine grote verhalen die te ontdekken zijn aan deze kant staan, in de subjectieve notie van wat er gebeurt onder miljoenen mogelijke prisma's.
Ungar drukt deze notie van chromatische diversiteit uit in zijn personages, soms uiteenlopend maar woedend levend in hun schrille toon die verbonden is met het ware zelf van elk individu voorbij valse middelmatigheden. En juist in die schreden betuigt ieder literair berouw, vanuit de empathie van wat wordt verteld alsof het door ons is geleefd.
Top 3 aanbevolen boeken van Antonio Ungar
drie witte doodskisten
drie witte doodskisten is een thriller waarin een eenzame en asociale man wordt gedwongen de identiteit van de leider van de politieke oppositiepartij te verdringen en allerlei avonturen te beleven om een ​​einde te maken aan het totalitaire regime van een Latijns-Amerikaans land genaamd Miranda, verdacht veel op Colombia.
Ongebreideld, losgeslagen, hilarisch gebruikt de verteller-hoofdpersoon al zijn woorden om de werkelijkheid in twijfel te trekken, belachelijk te maken en te vernietigen (en deze vanaf het begin, als nieuw) te reconstrueren. Meedogenloos vervolgd door het terreurregime dat alles in Miranda controleert en door de verachtelijke politici van zijn eigen kant, alleen tegen de wereld, wordt de hoofdpersoon uiteindelijk ingehaald en opgejaagd. Zijn minnaar weet echter op miraculeuze wijze te ontsnappen, en met haar blijft de hoop op een hereniging en een nieuw begin van het verhaal levend.
drie witte doodskisten Het is een open, polyfone tekst, klaar voor meerdere lezingen. Het kan worden opgevat als een felle satire op de politiek in Latijns-Amerika, als een verfijnde reflectie op individuele identiteit en imitatie, als een verkenning van de grenzen van vriendschap, als een essay over de kwetsbaarheid van de werkelijkheid, als een verhaal over onmogelijke liefde.
Verpakt in een thrillerpakket dat gemakkelijk te openen en te lezen is, vol humor, stelt deze roman ongetwijfeld een complex en fascinerend literair spel voor, dat zonder twijfel een van de grootste auteurs van zijn generatie in de Spaanse taal inwijdt.
Eva en de beesten
In een boot op drift, in de diepten van de oerwouden van de Orinoco, bloedt Eva dood en tussen slaap en waakzaamheid vraagt ​​ze zich af of ze zal worden gevonden, of ze levend een kust zal bereiken, of haar lot is om haar lichaam aan de toppen van de gieren. In de stad ligt zijn verre verleden, waaruit hij op tijd heeft weten te vluchten. In de laatste haven is wat ze onlangs heeft meegemaakt, en ook daar, wachtend op haar, al degenen die van haar houden: haar minnaar en haar dochter, April.
Dit verhaal speelt zich af in Colombia aan het eind van de jaren negentig, verscheurd door de door de staat gepromootte oorlog tussen paramilitairen, soldaten en guerrillastrijders. Het kan worden gelezen als een metafoor van een land dat veroordeeld is zijn fouten te herhalen en nog erger te maken, maar ook als een reis naar het binnenste van Eva's ziel, een koppig leven dat, net als dat van de jungle, weigert zijn mond te houden.
Gebaseerd op echte gebeurtenissen, geschreven in helder en krachtig proza, stelt de roman de lezer voor om Eva tussen de beesten te zijn en, net als zij, hun leven te riskeren voor anderen, en dat zijn wij allemaal.
Mirame
«Aan de andere kant van de binnenplaatsen, op de vijfde verdieping van Rue C nummer 21, woont nu een gezin. Maandag kwamen ze aan. Ze zijn donker. Hindoes of Arabieren of zigeuners. Ze hebben een dochter meegenomen. Dit is de eerste vermelding van de hoofdpersoon van deze roman, een eenzaam, obsessief personage dat zelfmedicatie gebruikt, gehecht leeft aan de nagedachtenis van zijn overleden zus en in een buurt woont waar steeds meer immigranten zijn.
Een personage dat alles tot in detail in zijn dagboek schrijft en via de pagina's zal de lezer meemaken hoe hij zijn nieuwe buren observeert, die hij verdenkt van drugshandel. Hij zal ook ontdekken hoe hij geobsedeerd raakt door zijn dochter, die hij uiteindelijk bespioneert met verborgen camera's waarmee hij haar naakt in de badkamer kan zien, terwijl ze uit het balkon kijkt, in bed ligt en wordt aangevallen door een van haar broers.
Vanaf dat moment gaat het personage van observatie naar actie, terwijl hij zichzelf laat verstrikt raken in het spinnenweb van het meisje dat hij aanschouwt, in de overtuiging dat hij alles over haar weet, ook al zijn de dingen misschien niet zoals hij denkt en misschien iemand anders. houdt hem in de gaten.
En naarmate de spanning – erotisch en gewelddadig – toeneemt, begint de verteller zich vervolgd te voelen, boetseert hij raadselachtige sculpturen van engelen in gips en bereidt hij zich voor op iets dat alles zal veranderen... Een boeiende, verontrustende en verontrustende roman.
Een reflectie over immigratie en vreemdelingenhaat. Het onheilspellende portret van een personage dat wordt meegesleept door een zieke obsessie die, in een onstuitbaar crescendo, leidt naar terrein dat typerend is voor de donkerste thriller.
