Het kan niet gezegd worden dat schrijven de creatieve geest van Anita Brookner. Omdat de eerste publicatie meer dan vijftig jaar oud was. Maar zoals ik al vaak heb opgemerkt, weet je misschien pas dat hij een schrijver is als hij voor een verhaal van x pagina's zit. Ik herinner me gevallen zo laat als briljant als louis landero o Frank McCourt die in het eerste geval ruim voorbij de 40 begon te schrijven of in het tweede geval verder dan 60 ...
Het punt is dat in het geval van Anita, andere creatieve bezigheden de schrijver in slaap wiegen ten gunste van een opleiding in kunst en een toewijding aan het beeld dat haar plaatste als een autoriteit in de kunstgeschiedenis en in verschillende schilders en stijlen.
Maar in de literatuur kun je ook penselen gebruiken om mozaïeken vol leven te schetsen, met hun blikken die de waarnemer, in dit geval de lezer, doordringen, of scènes die nog levendiger zijn dan de meest realistische schilderijen. Omdat de verbeelding ook de vluchtige taferelen schildert die de literatuur biedt. En zo begon Anita te vertellen als iemand die doeken bedekt om van wit de mooiste transformatie te maken die de rede, de verbeeldingskracht en de gave van creativiteit als polsslag teweeg kunnen brengen.
Top 3 aanbevolen romans van Anita Brookner
Korte levens
Korte levens vertelt het verhaal van Fay, van haar discrete geneugten en illusies sinds ze in de jaren veertig haar bescheiden zangcarrière opgaf voor een huwelijk ver verwijderd van de romantiek die door de liedjes en films van die tijd werd gepredikt. Een leven op zoek naar liefde en ware genegenheid waarin een extravagante vrouw, de glamoureuze en egocentrische Julia, een subtiele maar constante invloed wordt. Reeds in volwassenheid, in een nieuwe wereld die hen achter lijkt te hebben gelaten, zijn de banden die Fay en Julia verenigen niet die van het onuitsprekelijke geheim dat ze verbergen, noch die van de gedeelde uren, maar eerder die van de angst voor eenzaamheid.
Een meesterlijke oefening van elegantie en delicatesse, vol ironie, over de verbintenissen die we met anderen aangaan en met de beslissingen die we door de jaren heen nemen. Anita Brookner, winnares van de Booker Prize en een van de grote Britse schrijvers van het einde van de twintigste eeuw, behaalde met Korte levens een van zijn beste romans, een delicaat portret van levens gekenmerkt door nostalgie en onderdrukte emoties.
Een debuut in het leven
«Toen ze veertig jaar oud was, begreep Dr. Weiss dat de literatuur haar leven had verwoest.» Ruth Weiss is een intelligente en eenzame universiteitsprofessor die zich heeft gespecialiseerd in de vrouwelijke karakters van Balzac, waarin ze weerspiegelingen van haar eigen leven probeert te zien.
Opgegroeid in Londen in de schoot van een ietwat excentrieke familie - de enige dochter van een theateractrice een beetje hypochonder en een oude bibliofiel en boekverkoper met heel weinig talent voor commercie - bracht haar vroegrijpe liefde voor literatuur haar ertoe te denken dat je in de grote romans de ware maatstaf van de wereld zou kunnen vinden. Maar nu ze terugkijkt op haar jeugd in Londen en haar studententijd in Parijs, denkt ze dat ze het misschien bij het verkeerde eind had.
De eerste roman van Anita Brookner - een van de grote Britse schrijfsters van het einde van de twintigste eeuw - is een helder, ironisch en teder verhaal over de tegenstelling tussen de ambities van een jonge vrouw die in de ban is van literatuur en een leven dat meer prozaïscher is dan wat we ons voorstellen.
"Met een ondergrondse en onvermoeibare ironie omhult Brookner ons in het psychologische klimaat van misplaatste heldinnen, absurd nauwgezet, van gematigde sensualiteit, midden in een crisis en hopeloos wachtend op een soort verandering in hun leven."Lourdes Ventura (het culturele)
Een zondag in Ville-d'Avray
Een vrouw bezoekt haar oudere zus in Ville-d'Avray, een rustige woonwijk aan de rand van Parijs. Hun leven is heel anders verlopen en ze hebben de medeplichtigheid van hun kindertijd verloren, maar die zondagavond, in de tuin, zullen de vertrouwelijkheden onverwachts weer verschijnen; haar zus zal haar vertellen over de korte en verontrustende relatie die ze had met een vreemdeling, die ondanks de jaren die zijn verstreken nog steeds in haar gedachten aanwezig is. Deze intense en delicate roman vertelt ons over de behoefte aan avontuur in een eentonig bestaan ​​en onderzoekt de onuitsprekelijke verlangens en geheimen die ons onbekend maken voor anderen en zelfs voor onszelf: «Wie kent ons echt? We tellen zo weinig dingen, en we liegen over bijna alles. Wie kent de waarheid?
Met de versluierde herinneringen en stiltes van dat gesprek vol clair-obscur, in een omhullende en verontrustende sfeer, verkent Barbéris op subtiele wijze het onmerkbare onbehagen van een leven zonder emoties in dit kleine literaire juweeltje dat finalist was voor de prestigieuze Goncourt- en Femina-awards.
