In de romans van louis landero we vinden altijd de helderste schittering van elk zorgvuldig geconstrueerd karakter, met de bedoeling om de diepten van zijn wezen te bereiken. Elk nieuw Landero-boek is een diepgaande presentatie van een hoofdrolspeler die langs onze bank loopt om ons te laten zien wat hij is. Verhalen van binnen naar buiten, van binnenuit nooit gemanifesteerd door mensen in de algemene maskerade en die dienen voor die empathie van onze excentriciteiten en dwaasheden, van onze dromen en verlangens, tenslotte, dit alles gedeeld als mensen waar we voor staan de verschillen in omstandigheden die ons worden voorgelegd.
En hierin roman "Fijne regen" Gabriëls omstandigheden leiden ons naar de vertrouwde, naar die vreemde veranderende ruimte en referentie van ons hele leven, naar de cel van de moderne samenleving (zoals beschreven door een of andere filosoof). Gabriel, Aurora, Sonia, Andrea, Horacio cirkelen rond de tachtigjarige moeder die ze gewoon samen wilde zien. Maar iedereen heeft zijn redenen voor teleurstelling, voor schuldgevoelens, wrok en verraad.
Ongetwijfeld heeft Landero, ondanks het late begin van zijn literaire roeping, die opeenstapeling van sensaties en perspectieven verzameld die elke goede schrijver nodig heeft om de verteller te worden die kroniekschrijver wordt, in staat om een synthese te maken uit de verschillen tussen kindertijd en volwassenheid die uiteindelijk in staat is om afstand te nemen tot die die voorheen die onbreekbare eenheid vormden.
Aurora is dat wezen van licht, in staat om zich in te leven in iedereen en echter niet in staat om een ontmoetingsplaats te vinden tussen broers en zussen die gewoon wachten op een discrepantie om oude ruzies te herstellen. Gabriel, die altijd het stokje probeerde te leiden, geeft niet op in zijn pogingen om een waas te maken om de essentie te herstellen van een broederschap vol onenigheid die met dat eerste straaltje uit een steeds zwartere lucht weer zal verschijnen.
Misschien is het gewoon een kwestie van een ontmoeting forceren die de moeder doet denken dat niet alles voor niets is geweest, dat het gebroken gezin nieuwe horizonten kan openen als ze er niet is. Maar elke broeder heeft ons iets heel interessants te vertellen, zoals ik al zei, terwijl we naar hen luisteren als psychoanalytici, die proberen een minimaal echte puzzel samen te stellen uit een optelsom van subjectiviteiten die het gevoel wekken dat etteren nauwelijks kan genezen als een schone wond. En dan wordt de reünie een nieuwe afrekening met een onvoorzien einde.
Je kunt nu de roman Lluvia fina, het nieuwe boek van Luis Landero, hier kopen: