A Samuel Beckett se le puede tildar de pesimista, de nihilista, de oscuro y simbólico, de cultivador del absurdo. Y, sin embargo, nada más vitalista que sobrevivir para contarlo. Nada más humano que intentar calmar los demonios internos y los miedos generales propios de guerras y postguerras. Para espíritus inquietos como el de Beckett una opción era experimentar con la literatura en busca de nuevos horizontes, puntos de fuga con los que salir de una realidad que hacía agua por todos lados, la Europa de mediados del siglo XX.
Escritor promiscuo en géneros narrativos, cultivó la poesía, la novela y la dramaturgia. Pero siempre con esa intención rupturista. En Beckett se intuye una especie de desencanto con la propia condición humana capaz de provocar los desastres de las guerras. Los cambios de registro y esa intención experimental, que en el caso de Becket acabó derivando en su reconocimiento como genio de las letras, se sustentan en gran manera en el desencanto, la desconfianza, el hartazgo, la búsqueda del cambio, la ridiculización de las formas, la irreverencia y la rebeldía…
Becket lezen veronderstelt deelname aan die afschuwelijke confrontatie van de creatieve geest met de hardheid van vernietiging en de daaruit voortvloeiende ellende die het spirituele, het morele en zelfs het fysieke in zijn greep kreeg.
Ja, de wereld van die twintigste eeuw leek achteruit te gaan (ik weet niet of het echt vele malen is geëvolueerd). De decadentie leek alles over te nemen. Maar de kunst en in dit geval de literatuur van de twintigste eeuw was er op zoek naar de wereldresetknop.
Top 3 aanbevolen werken van Samuel Beckett
Wachten op Godot
Het lezen van een toneelstuk heeft een speciaal punt. Het overwicht van de dialoog, met de annotaties van de dramatisering, laat je intellectueel volledig naakt voor de personages staan. Er is geen alwetende verteller, noch de eerste noch de derde persoon ... alles ben jij en sommige personages die voor je spreken.
Het is jouw taak om de set te lokaliseren en je de bewegingen van elk personage op de tafels voor te stellen. Het lijdt geen twijfel dat het ding zijn charme heeft.
In het geval van Waiting for Godot brengt de existentialistische achtergrond van het verhaal je in hetzelfde vlak van directe observatie van de zwervers Vladimir en Estragon en laat je deelnemen aan hun zinloze, absurde wachten, aan de rand van een weg. Godot komt nooit en je vraagt je af of het was omdat de daklozen nooit het bericht voor de date hebben gekregen.
Andere personages zoals Pozzo en Lucky profiteren van het nutteloze wachten om de aankomst aan te kondigen die nooit zal plaatsvinden. En uiteindelijk begrijp je dat we allemaal van die zwervers zijn.
En dat lot houdt ons in de war, als het bestaat en dat het leven, ondanks alles, echt wacht op iets dat misschien nooit zal komen ... Ironie, bijtende humor en waanvoorstellingen waar we echter allemaal van kunnen genieten, met de zure nasmaak van de ware waarheid.
molloy
Als het begin van "The Trilogy", Becketts meest iconische reeks romans, is de waarheid dat de roman een raadsel was en nog steeds puzzelt.
Su trama experimental se nutre del monólogo, con la normal asociación que tiene este recurso para la evocación, para el pensamiento aleatorio, para el desorden… pero también para la síntesis brillante, para el salto de barreras de las estructuras de pensamiento habituales que nos conducen a la lógica, al etiquetado y a los prejuicios.
Molloy es un vagabundo que nos conduce durante la primera parte de la novela. Jacques Moran es una especie de policía que anda tras la pista de Molloy. Los motivos que lo conducen tras los pasos de Molloy confunden al lector que pueda esperar un hilo claro. La confusión es precisamente el hilo, la trama, la composición que permite la deriva de difícil cronología.
Y lo fundamental es que terminas de leer si llegar a comprender el fundamento de Molloy y de Moran. Quizás la misma persona, quizás víctima y asesino en una historia contada al revés. Lo importante es el extraño ínterin en el que has profundizado en la piel de unos personajes cuyo fin no tienes porqué haber entendido.
De naamloze
Ik sla het tweede deel van de trilogie over om het geweldige einde te redden. Met deze roman sloot Beckett zijn meest indringende experimentele weddenschap af. Het einde van een trilogie als deze kon alleen worden afgemaakt zoals Beckett deed.
De laatste zinnen wijzen op een meer theatrale, overgeacteerde monoloog, dezelfde die iedereen in deze wereld kan stellen als het gordijn naar beneden gaat en de zuurstof stopt met het bereiken van waar het moet gaan, waardoor de belangrijkste twijfels, de vragen, ontstaan. waar ... het licht.
De rest van de roman gaat verder met de vorige monoloog die het subjectieve bestaan is, onder het fatalistische, ruwe en heldere prisma van Beckett. Opnieuw negeren we de volgorde en de plot, we raden de chronologie omdat we het nodig hebben om na te denken bij het lezen, al het andere maakt deel uit van het experiment.
