Een vrouw en een schrijver zijn bedoeld voor Marguerite Duras een intens gezin en zelfs een existentieel conflict. Ongetwijfeld duidt haar jeugdige overgang van de ene carrière naar de andere, met invallen in de meest toegewijde politieke facties die haar zelfs naar het Franse verzet tegen het nazisme leidden, op een oneerbiedig vitalisme, dat behoefte heeft aan een kanaal van expressie voor alle emotionele en ideologische bevrijding.
De geboorte van de schrijfster kan dus worden opgevat als een nieuwe manifestatie van haar intense vitale zorgen. Omdat bovendien een van zijn meest erkende werken: The Lover een terugblik biedt op controversiële aspecten van zijn eigen leven, vanuit het perspectief van de naamsverandering van de personages.
Marguerite Duras werd een symbool van feminisme zonder misschien een uitdrukkelijke claim te zoeken. Toen Marguerite op natuurlijke wijze schreef over taboes, over wat in haar tijd nog verboden was voor vrouwen, adopteerde ze dat vaandel ten gunste van een bevrijde vrouw.
Er is geen betere plek dan Frankrijk, als avant-gardeland in culturele uitingen van de 20e eeuw, zoals het surrealisme of zelfs het experimentisme, waar Marguerite Duras haar creatieve geest de vrije loop kan laten, geboren uit haar familiale spanningen, haar natuurlijke tegenstellingen en haar uitgesproken vitalisme.. Ten slotte was de auteur het eens met de novelau roman, een stroming die, hoewel deze geen erg duidelijke richtlijnen gaf, elke verteller verwelkomde die heterodoxie en een breuk met de klassieke evolutie van de roman inbracht.
Top 3 aanbevolen romans van Marguerite Duras
De minnaar
Er zijn romans die meer overstijgen vanwege hun sociale betekenis dan vanwege hun striktere literaire overweging. Ik bedoel niet dat deze roman geen interessant verhaal is voor liefhebbers van intense plots, of dat het literaire waarde ontbeert. Wat ik ga doen, is dat het transformatieve bereik dat ze bereiken uiteindelijk elk ander aspect overtreft.
En aangezien dit een prachtige roman is die intensiteit en een suggestieve verhalende draad bevat, betekent het zeggen dat de sociale waarde ervan groter is, het uiteindelijk te verheffen, in dit geval in de Olympus van het feminisme, samen met Simone de Beauvoir, Virginia Woolf o Jane Austen, plus vele anderen ...
We hebben allemaal gehoord dat de hoofdpersoon van het jonge meisje van dit verhaal een alter ego is van Marguerite Duras. Haar benadering van vleselijke liefde met een volwassen en rijke man raakte, en grenst nog steeds, aan de overweging van geïnstrumentaliseerde seks waarin de vrouw slecht afkomt (ik bedoel geesten die niet in staat zijn om vrouwen op gelijke voet met mannen te beschouwen).
De ontdekking van deze fysieke liefde is echter bevrijdend, ervaringsgericht, open voor de wereld en voor de figuur van de vrouw als een vrij wezen dat niet onder de voogdij van de sociale moraal hoeft te blijven.
De pijn
Een genie zijn legt de tegenstelling directer bloot. De helderheid van de grote scheppers confronteert hen met de leegte, de afgrond waar de tegenovergestelde polen naast elkaar bestaan. Leven is een contradictie omdat we ademen vanuit de baarmoeder, vol van een leven dat verslijt met elke nieuwe inspiratie.
In deze roman opent Marguerite Duras het kanaal om ons een glimp te bieden van haar diepste beproevingen over liefde en liefdesverdriet die naast elkaar bestaan in dezelfde ruimte. Oorlog is de ultieme uitdrukking van een enorme tegenstelling: moorden uit liefde voor idealen die tot grotesk en absoluut immoreel kunnen verdraaien.
De Tweede Wereldoorlog loopt op zijn einde. Een vrouw wacht op de terugkeer van haar man uit het vernietigingskamp Dachau. Je moet van hem houden en overwegen hem te vergezellen op zijn tijd dat hij weer tot leven komt. Maar ze houdt niet meer van hem.
Bovendien nam de vrouw in de tussentijd van de onheilspellende oorlog contact op met een Gestapo-agent die ze haat en toch ook liefheeft. Een fascinerende stelling over de tegenstrijdigheid die ons omringt en die, ondanks dat ze hyperbolisch is, niet langer dramatisch reëel is...
Blauwe ogen, zwart haar
Kan een huwelijk een verbond van levensbelang worden? Twee vreemde minnaars liggen elke nacht voor de zee. Het verleden is een nevel waarin beiden iets deelden dat ze zich nauwelijks meer herinneren.
Wat de twee personages willen, is niet alles waar ze van houden, of alles waar ze van kunnen houden... Marguerite Duras onderzoekt de frustratie van ingehouden liefde, misschien homoseksualiteit. De inperking en het gevoel van teleurstelling wordt het herhaalde geluid van de golven die onmogelijke minnaars wiegen.
En uiteindelijk is de liefde voor dit verhaal een betaling voor het proberen eenzaamheid te vermijden. Wanneer er werkelijk niets is dat kan omgaan met de existentiële schuld aan het moment, met het heden, met de gevoelens die je in dat fatale lot naar de dood leiden.
