Ik breng naar deze ruimte een van de meest atypische schrijvers van het Spaanse verhaal: John Benet. Een auteur die in staat is zijn werk als burgerlijk ingenieur te verzoenen met dit soort literaire roeping, dat hij inhoudelijk en vooral qua vorm op meesterlijke wijze heeft ontwikkeld, zoals alleen een genie dat kan.
Huidige prestigieuze auteurs zoals Javier Marias herkennen in Juan Benet a een van de duidelijkste literaire referenties van de Spaanse literatuur van het midden van de XNUMXe eeuw. Een verfijnde schrijver, geïnvesteerd in briljant formalisme om meer betekenis aan de achtergrond van de plot te geven.
Het merkwaardigste van alles is dat, ondanks deze ongelijksoortige pluriactiviteit, zijn duidelijke toewijding aan het formalisme en de exquise stijlfiguur altijd een grotere eis en netheid had moeten betekenen bij het zitten om te schrijven. Maar uiteindelijk gaat het erom consistent te zijn en overtuigd te zijn van goed werk. In het geval van Juan Benet, of het nu een hydraulische dam was of een roman...
In het essay vergoot hij zich ook met boeken over de studie van de roman zelf of over de Spaanse politiek. Wat de roman strikt genomen betreft, blijft het lezen van Juan Benet zelfs vandaag de dag een intellectuele uitdaging waarin de taal de politieke en sociale omstandigheden van zijn tijd overstijgt.
Juan Benet abstraheert zichzelf volledig van realistische tendensen die vóór hem lagen en herstelt de pracht van de taal, zodat deze ideeën, emoties en sensaties overbrengt. Zijn boeken zijn magische woordcomposities die elke benadering begeleiden en sieren waarin het strikt en algemeen menselijke achtergrond en scène, taal en metafoor wordt.
Top 3 aanbevolen romans van Juan Benet
je keert terug naar de regio
Op de een of andere manier was Juan Benet een uitgesproken vrije schrijver. Hij verdiende zijn brood met iets anders en schrijven was een plezier, een communicatieve intentie, een verlangen om een nieuw paradigma te vinden voorbij het realisme dat de boekwinkels vulde. Dit is de enige manier waarop de eerste roman van deze auteur kon worden geboren.
In de plot vinden we Daniel Sebastián, een arts die tevergeefs probeert een gestoorde jongen te herstellen, of op zijn minst zijn uitbarstingen van waanzin te verzachten. En ondertussen een vrouw die de dokter meeneemt in een diep en labyrintisch gesprek, tegelijkertijd gevuld met de briljante lyriek van een onmogelijke Dante die de geschiedenis in is geglipt.
Het meest fascinerende van alles is dat het terugkerende thema, de basisondersteuning van het werk, oorlog is, de ideeën die de twee personages naar voren brengen over het gewapende conflict dat de regio destijds verwoestte.
Een briljant verhalend voorstel, met een overbodige cartografische weergave die de ingenieur-auteur verraadt, maar die op zijn beurt de ziel van de dokter in kaart brengt, van de vrouw met een diepe en boeiende stem, en de gekwelde ziel van de jongeman die voor de werkelijkheid onherstelbaar is, als een vreemde metafoor voor wat er overblijft na een oorlog.
Roestige speren
Opnieuw wordt Regio de ruimte van de roman. En steeds meer wordt de bedoeling geraden om alles onder die generieke benaming te dekken. Waarom "Regio"? Naast de specifieke strekkingen van de plot omvat het idee de algemeenheid.
Van de duidelijke verwijzing naar de burgeroorlog tot de beschouwing van het conflict waar dan ook ter wereld, waar uiteindelijk het lijden van dezelfde menselijke ziel wordt ontdekt.
Een uitgebreid werk (oorspronkelijk samengesteld uit drie delen), waarin Juan Benet ons kennis laat maken met fictieve personages die in een perfect herkenbaar oorlogsscenario leven en die uiteindelijk echter ook existentialistische aspecten behandelen zoals toeval, predestinatie, concepten die in het extreme scenario van een oorlog lijken onderworpen te zijn aan de grillen van een dood die vrij rondwaart tussen de algemene waanzin.
De sfeer van een misdaad
Regio, het eeuwige scenario, misschien een weerspiegeling van het glorieuze Macondo. Waarschijnlijk de meest dynamische roman van een auteur die onderzoek deed naar het bloeiende noir-genre dat in Spanje wordt belichaamd Vazquez Montalban, onder andere. En de waarheid is dat het mengsel een prachtige fusie was.
De doorgaans melancholische regio wordt geschokt door de verschijning van een lijk waarop zich een complot zal ontvouwen waarin de inwoners van de regio laten zien dat hun zwijgen slechts een fatalistische aanname van het lot is, een concessie aan de duisternis van hun geest, overspoeld door nederlagen en pijnlijke herinneringen. uit het verleden.
Wat er in Region kan gebeuren rond het ongelukkige lijk, plus de verschijning van twee deserterende soldaten, wekken rusteloosheid en geweld op in een kleine kosmos die verlangt naar leegte, duisternis en afzondering.
Soms denken we aan de inwoners van Region als teruggetrokken, arbeidsongeschikte wezens, totdat de vervreemdende sensatie begrepen kan worden als gemakkelijk geëxtrapoleerd naar de tijd van Juan Benet en zelfs naar onze eigen tijd.
