De 3 beste boeken van Federico García Lorca

Zodra ik begin, moet ik toegeven dat mijn perspectief op Federico García Lorca het is wat scheef. Omdat mijn benadering van poëzie altijd onsuccesvol is geweest (lyrische beperkingen van één), kan ik alleen commentaar geven op deze Andalusische auteur en universele genie van zijn prozaïsche kant, degene die hem met het theater verbond met werken die zo universeel zijn als zijn verzen. Mij ​​is iets soortgelijks overkomen op het moment dat ik iets postte over Becker. In beide gevallen blijf ik bij de puur verhalende kant.

Het punt is dat het niet kan worden ontkend dat bij het luisteren naar een gedicht van Lorca dat met diepe passie wordt voorgedragen, zoals "The catch and death" met die litanie rond vijf uur 's middags, zelfs in de meest profane zoals ik iets wordt bewogen. Maar overvloedig lezen van gedichten wordt uiteindelijk ambrozijn voor de snuit van een ezel, zoals die van een knecht.

Dus als je zo ver bent gekomen, weet dan dat je er een gaat vinden selectie van werken van Lorca in die voor dramaturgie typische voorstelling, waar elegantie, melancholie en een kritisch revisionisme van de Spaanse omgangsvormen plaatsmaken voor de scènes van levendige plots over liefde en dood.

Iedereen waarschuwde van tevoren, en zonder in te gaan op de pijnlijke vitale omstandigheden die naast het genie de mythe hebben opgericht en die helaas de persoon ter dood hebben veroordeeld en wat een nog glorieuzer werk zou kunnen zijn, laten we daarheen gaan met mijn selectie ...

Top 3 aanbevolen boeken van Federico García Lorca

Het huis van Bernarda Alba

Als labels ergens echt nuttig voor zijn, bracht de beroemde generatie van '27 een avant-garde geest samen die opkwam in de groep van vele andere auteurs zoals Lorca.

Het zaad van de moderniteit drong al die auteurs binnen die, gegroepeerd op academische behoeften voor de studie van literatuur, eenvoudig een formele regeneratie van taal voorstelden met die natuurlijke progressiviteit van de veranderingen van de tijd.

Dit werk is zowel doorlopend als in essentie baanbrekend, omdat de schijnbare tragedie van Bernarda, die in haar weduwschap van buitenaf rouwt tot de verplichte zwarte man haar uiteindelijk vanuit dat van buitenaf opgelegde uiterlijk vertoon tot in het diepst van haar ziel bezighoudt. Alles rondom Bernarda moet zich houden aan die langdurige rouw.

En toch vinden de dochters manieren om de aanwezigheid van een moeder te vermijden die de verdelger van alle hoop is geworden. Het dramatische einde onthult de wrede wortels van de moraliteit die ondanks alles wordt opgelegd.

Bloed bruiloft

Het meest lyrische theaterwerk van een Lorca, bewogen door het argument dat de scenografie uiteindelijk doordrong met verzen van liefde en liefdesverdriet, melancholie en frustratie van de ziel over de onmogelijkheid van een liefde die niet langer romantisch was maar aangetast door morele gewoonten en verloochening.

De scènes gaan verder vol met die symbolen die typerend zijn voor sommige verzen die zingen tot tranen, tot duisternis en ook tot onoverwinnelijke passie en bloed dat in spurten kookt.

Dit werk, vol van de geur van zuidelijke passies, richt zich op de waanzin van het onmogelijke in de ogen van anderen. Vrijwel anonieme personages worden symbolen die samensmelten met de maan of de dood, een soort theatrale fabel uit de meest alledaagse tragedie van onmogelijke liefde.

dor

De levenscyclus was een stelregel die vandaag de dag nog steeds religieuze huwelijksverbintenissen ondersteunt. Maar het heden heeft niets te maken met de tijd dat een onvruchtbare baarmoeder de afgrond werd van een onoverkomelijke leegte voor een vrouw, het symbool van een verwacht einde.

Zoiets als de ontkenning van God aan vrouwen, Eva's nieuwe schuldgevoel, het onvermogen om haar fundamentele rol te vervullen. Alleen Yerma kent de oorsprong van haar tragische lot. Juan is niet de man die in staat is de levenskiem in zijn baarmoeder voort te brengen.

De tragedie nadert dan de mens, als een zwaard van Damocles dat hem steevast voor zich uit zal voeren... Halverwege tussen de tragedie van een moederschap dat niet komt en het gevoel dat alles voortkomt uit een retrograde en beschuldigende moraal, volgen de scènes elkaar met het idee van waanzin die met toenemende intensiteit verschijnt.