Ik heb altijd gedacht dat degenen die goede kinderliteratuur kunnen schrijven (niets te maken met «het kitten en zijn nieuwe vriend, de teddybeer, gingen naar het bos om nieuwe vrienden voor hun pandi te vinden ...), zonder een betwijfel of ze geweldige schrijvers zijn die latent aanwezig zijn voor alle soorten lezers. Alleen dat beginnen met proberen toegang te krijgen tot de psyche van kinderen is veel meer verrijkend als auteur.
En ja, dit is het geval van de auteur die ik hier vandaag breng: Don David Grossman, een buitengewone schrijver wiens ervaringen uiteindelijk het literaire overtroffen door de variant van de tragedie (je kunt zijn brief aan de verloren zoon Uri Grossman zeker lezen). Maar niettemin bleef hij toegewijd aan zijn persoonlijke zaak van vrede op sociaal en literair gebied.
Niet dat hij een zelfhulpschrijver is. Het Grossman-ding is eenvoudige en buitengewone literatuur. David kijkt uit in de persoonlijke afgronden die het bestaan vormt voor ieder mens, maar met dat iets van melancholische hoop met de muzikale cadans van violen, als een Milan Kundera Israëlische versie, met de last van historisch stateloos fatalisme dat dat met zich meebrengt.
Top 3 aanbevolen romans van David Grossman
Geweldig cabaret
Een van de meest schokkende romanmonologen. De innerlijke monoloog maakte eindelijk open woord. Onder het donkere publiek van een bar in het oude Caesarea, tussen Tel Aviv en Haifa, een acteur ... of misschien gewoon de overblijfselen van iemand die vastbesloten is te vertellen, te getuigen over zijn leven. Maar niet iedereen die het hoort is volslagen vreemden.
Dovale, de acteur, heeft geregeld dat een oude vriend zijn show bijwoont. Dovale, of wat er nog van hem over is in kleding die nauwelijks botten lijkt vast te houden, zet op zijn gemak uit. Hij is een verrassende histrion die het publiek boeit en magnetiseert tussen de genade van zijn uiterlijk en de kwetsende waarheid van de boodschap te midden van de interpretatieve overdaad. Maar degene die het meest verrast is, is de oude gastvriend.
Hij, nu een stille gepensioneerde van de rechterlijke macht, werpt een glimp op van die tijd die hij deelde met Dovale, de dagen dat ze vrienden konden zijn. En het cabaret krijgt tussen de drankjes door een les in menselijkheid, een opening naar grote pijnlijke maar noodzakelijke waarheden voor een man en voor zijn manier om deel uit te maken van deze wereld.
Delirium
Shaul is een jaloerse echtgenoot die zijn vrouw wantrouwt en tot alles bereid is om haar in volledige ontrouw te ontdekken. De aanwijzingen vergroten de zekerheid van de achterdocht en de lezer wordt doordrenkt van wrok, hij kan zelfs het gevoel van nederlaag van de bedrogen Shaul aannemen.
Samen met hem rijden we in een auto richting de definitieve ontdekking van de echtelijke wandaden. Alleen, in zijn bijzondere herstellende toestand, moet Shaul naar de plaats worden gebracht waar hij van plan is zijn vrouw te vinden met de minnaar aan wie hij zichzelf zal geven zoals hij nooit met hem deed. De reis wordt achterin gedaan. Aan het stuur zit zijn schoonzus.
Het is nacht en de duisternis helpt om een medeplichtig gesprek te ontwaken waarin de twee zielen zich uitkleden in een ander soort ontrouw, degene die inhoudt dat ze zichzelf presenteren als echt één, degene die angsten en obsessies onthult, degene die uiteindelijk de omgeving transformeert werkelijkheid om de ware motieven van liefde, gebrek aan liefde en de behoefte aan coëxistentie te bereiken. Een uniek verhaal over liefde, meer dan "liefde". Een unieke kijk op wat ons uiteindelijk beweegt.
Voorbij de tijd
Waarschijnlijk het meest lyrische werk van de auteur. Een van die romans geboren uit inspiratie en getekend op basis van die afdruk voorbij het grote plot of plot.
Want de geschiedenis van het verlies op de achtergrond is veel moeilijker te componeren dan de chronologie van tijdloze gevoelens, die zich als een zwarte mantel van hopeloosheid over het leven verspreiden. Soms van een dromerige droefheid en zich dan verspreidend in een gekmakende helderheid.
Het grote motief van deze roman, Uri, de zoon van de auteur, is een gevoel van zand dat verloren gaat tussen de handen van een vader en een moeder, het zand van een klok dat niet langer zal ophouden zich te verspreiden in een veelheid van korrels melancholie. verspreid over ruimte en tijd.
