3 beste boeken van Antonio Muñoz Molina

Met zijn gloednieuwe Prijs van de Prins van Asturië voor Literatuur, de literaire carrière van Antonio Munoz Molina het kreeg dat prestigieuze charisma dat het ego van elke auteur zou moeten sussen, een soort balsem die de doorgang naar de onsterfelijkheid van de geschiedenis verzekert van al diegenen die zich wijden aan een nobele kunst zoals schrijven, in dit geval.

Het heeft verdiensten, en hoewel ik de auteurs niet veel lof voor hun medailles, herken ik wanneer de prijs overeenkomt met inspanning en goed werk. Want buiten de fictief verhaal, Antonio Muñoz Molina heeft zich op elk gebied rijkelijk uitgeleefd dat het ene woord na het andere kan worden opgemerkt: essays, verhalen, artikelen en zelfs kranten waren ideale ruimtes voor het (op een goede manier) verspreiden van zijn creatieve afdruk.

Maar weet je, in deze heilige blog komt voor elke auteur altijd de tijd om door mijn zeer subjectieve filter te gaan, degene die bepalend is, zo mogelijk belangrijker dan de Prins van Asturië Award :)))))) ware dimensie van zijn werken. Ik ga daar heen.

top 3 aanbevolen romans van Antonio Muñoz Molina

De Poolse ruiter

Het vervelende van schrijver, schilder of muzikant zijn, is dat op een bepaald moment je meesterwerk arriveert. En als dit vroeg of laat gebeurt, kun je vanaf dat moment gaan nadenken over het schrijven van slechts schaduwen van je grootste creatie. Muñoz Molina heeft hierna enorme boeken geschreven, boeken die elke andere schrijver zou willen dat ze hadden geschreven, maar hier raakte hij naar mijn mening zijn plafond.

De hoofdpersoon, die simultaan vertaler is, roept in een verhaal, dat is als een puzzel waarin alle stukjes in elkaar passen, het leven op in het Andalusische stadje Mágina, waar hij geboren is. Zijn overgrootvader Pedro, die vondeling was en in Cuba was, zijn grootvader, een bewaker die in 1939 in een concentratiekamp belandde, zijn ouders, boeren die een berustend en donker leven leidden, hijzelf in zijn kindertijd en adolescentie, een getuige van de grote transformatie die de plek door de jaren heen ondergaat.

Er verschijnen ook veel andere inwoners van Magina, zoals de politiechef, een beschamende dichter, de fotograaf, een journalist, commandant Galaz die de militaire opstand in 1936 onderdrukte, en de bejaarde arts, die vreemd genoeg in verband staat met de ontdekking van de mummie van een jonge vrouw ingeklemd.

In de loop van een lange periode, tussen de moord op Prim in 1870 en de Golfoorlog, vormen deze personages een aangrijpend mozaïek van levens waardoor een verleden wordt herschapen dat de persoonlijkheid van de verteller belicht en verklaart.

Antonio Múñoz Molina, in een bewonderenswaardig goed doordacht verhaal geschreven met uitzonderlijke veiligheid en briljante stijl en taal, geeft ons in El jinete polaco, Premio Planeta 1991, een uniek werk in het panorama van de hedendaagse Spaanse literatuur.

De nacht van de tijd

Liefde en oorlog zijn twee onderwerpen die praktisch noodzakelijk zijn om een ​​groot werk te componeren, aangepast aan een oorlogsperiode. Het contragewicht toont ons de karakters van het verhaal op het slappe koord. oktober 1936.

De Spaanse architect Ignacio Abel arriveert bij het station van Pennsylvania, de laatste etappe van een lange reis sinds hij via Frankrijk uit Spanje ontsnapte, zijn vrouw en kinderen achterlatend, geïsoleerd op een van de vele fronten van een land dat al door oorlog was gebroken. Tijdens de reis herinnert hij zich het verhaal van de clandestiene liefde met de vrouw van zijn leven en de sociale spanningen en verwarring die voorafgingen aan het uitbreken van het broedermoordconflict.

De nacht van de tijd Het is een geweldige liefdesroman, waar echte personages en fictieve personages doorheen gaan, een collectief netwerk wevend dat de persoonlijke ervaring van een individu contextualiseert en dat de vertelling verandert in het klankbord van een heel tijdperk.

Zoals de schaduw die weggaat

Er zijn sinistere karakters in de geschiedenis wiens getuigenis ons in de val kan laten lopen. Misschien is het een kwestie van het kwaad begrijpen, of misschien is het een opzettelijke oefening van de auteur om te laten zien wat we kunnen delen met de moordenaar ...

Vanaf het begin deelt Antonio Muñoz Molina de scène van de ontsnapping van de hoofdpersoon van deze roman... Op 4 april 1968 werd Martin Luther King vermoord. Gedurende de tijd dat hij op de vlucht was, bracht zijn moordenaar, James Earl Ray, tien dagen door in Lissabon om een ​​visum voor Angola te krijgen.

Geobsedeerd door deze fascinerende man en dankzij de recente opening van de FBI-bestanden over de zaak, reconstrueert Antonio Muñoz Molina zijn misdaad, zijn ontsnapping en gevangenneming, maar vooral zijn stappen door de stad. Lissabon is het landschap en de essentiële hoofdrolspeler in deze roman, omdat het drie reizen verwelkomt die elkaar afwisselen in de blik van de schrijver: die van de voortvluchtige Earl Ray in 1968; dat van een jonge Antonio die in 1987 vertrok op zoek naar inspiratie om de roman te schrijven die hem tot schrijver heeft gemaakt, Winter in Lissabon, en dat van de man die dit verhaal vandaag schrijft vanuit de behoefte om iets essentieels te ontdekken over deze twee volslagen vreemden .

Origineel, gepassioneerd en eerlijk, zoals de schaduw die wordt aangesproken vanuit volwassenheid relevante thema's in het werk van Antonio Muñoz Molina: de moeilijkheid om getrouw het verleden te herscheppen, de kwetsbaarheid van het moment, de constructie van identiteit, het toevallige als de motor van de realiteit of de kwetsbaarheid van mensenrechten, maar ze krijgen hier vorm door een volledig vrije eerste persoon die op een essentiële manier onderzoekt in het proces van het schrijven zelf.

Met deze drie romans zou je in slaap moeten vallen met het meesterschap van deze auteur. De historische setting is doordrenkt met unieke waarnemingen, cameo's van de auteur zelf, ideeën over wat het was dat zowel in de geschiedenis als in de binnengeschiedenis van zijn universele karakters had kunnen zijn.

Andere interessante boeken van Antonio Muñoz Molina ...

Terug naar waar

Niemand beter dan een geweldige schrijver om die ontwrichting aan te pakken die ons de laatste tijd achtervolgt. Pandemie en vervreemding zijn twee vreemde reisgenoten die het moreel ondermijnen en waartegen we goede voet aan de grond moeten hebben om ons in alle nood te ondersteunen.

Madrid, juni 2020. Na een opsluiting van drie maanden woont de verteller vanaf zijn balkon bij wanneer de stad ontwaakt voor de oproep nieuw normaal, terwijl hij de herinneringen aan zijn jeugd herbeleeft in een boerencultuur waarvan de laatste overlevenden nu sterven. Aan het pijnlijke besef dat met hem de familieherinnering zal verdwijnen, wordt de zekerheid toegevoegd dat in deze nieuwe wereld, geboren uit een ongekende wereldwijde crisis, schadelijke praktijken die we achter ons hadden kunnen laten nog steeds heersen.

Terug naar waar Het is een boek van overweldigende schoonheid dat reflecteert op het verstrijken van de tijd, op hoe we onze herinneringen opbouwen en hoe deze ons op hun beurt overeind houden op momenten dat de realiteit wordt opgeschort; een essentieel getuigenis om een ​​buitengewone tijd en de verantwoordelijkheid die we krijgen met de nieuwe generaties te begrijpen.

Een nauwkeurige waarnemer van het heden, Antonio Muñoz Molina biedt op deze pagina's, bij wijze van geluk Dagboek van het jaar van de pest door tijdgenoot Daniel Defoe, een heldere analyse van het huidige Spanje en tegelijkertijd een weerspiegeling van de onomkeerbare transformatie van ons land in de afgelopen eeuw.

Ik zal je niet zien sterven

Ter ere van Milan Kundera en zijn vastberadenheid om het menselijk bestaan ​​te vertellen als een netwerk van toevalligheden tussen onmogelijke scripts, leidt Muñoz Molina ons door een van die liefdesverhalen met verliezen en nederlagen tot de definitieve uitgang van het podium. Er gebeurde niets zoals verwacht. De omstandigheden waren opnieuw een excuus en een belemmering. Horizonten genomen als bestemmingen met de zekerheid dat er een andere lijn parallel liep die hij misschien had moeten volgen om geluk te bereiken in plaats van succes, terwijl al bekend is dat dat laatste niet zo belangrijk is.

Tijdens hun jeugd speelden Gabriel Aristu en Adriana Zuber in een gepassioneerd liefdesverhaal dat voorbestemd leek om eeuwig te duren. De toekomst had echter andere plannen voor hen. Vijftig jaar lang gescheiden door een oceaan van eenzame opsluiting, zij gevangen in het Spanje van de dictatuur, terwijl hij professioneel succes boekte in de Verenigde Staten, ontmoeten ze elkaar weer in de nadagen van hun dagen. Blikken, liefkozingen, verstilde verlangens en oude verwijten zullen dan plaatsmaken voor het besef dat de heimwee naar die eerste liefde ook heimwee is naar de persoon die we ooit waren.

Ik zal je niet zien sterven is een roman over de kracht van herinnering en vergetelheid, loyaliteit en verraad, de tand des tijds en de koppigheid van liefde en haar luchtspiegelingen. Het ontroerende verhaal van een gefrustreerde passie voor het leven en een prachtig ouderdomsportret geschreven met uiterste fijngevoeligheid.