Er is misschien geen betere setting voor een psychologische thriller dan het melancholische Lissabon. En de academische van de taal Antonio Munoz Molina Ik wist het al sinds ik dat andere verhaal 'Winter in Lissabon' schreef. En het is dat in die stad die uitkijkt over de onmetelijkheid van de Atlantische Oceaan, tussen nevels, vochtigheid en het onmiskenbare romantische punt van zijn stedelijke verschijning, die het in de tijd lijkt op te schorten, elk verhaal dat ons meeneemt in die spanning tussen het existentiële en het magische kan worden geprojecteerd, met reflecties in zijn monumenten, in zijn geschiedenis, in de echo's van de grote aardbeving die het deed en die het zelfs vandaag lijkt te confronteren met atavistische angsten die door zijn fado's worden uitgebannen.
Maar door zich te concentreren op de geschiedenis, wordt Lissabon voor de hoofdrolspelers een poëtische bestemming om de verzen samen te stellen van een gedeeld leven dat, in de schaduw van de wolkenkrabbers van New York, lijkt te zijn verbleekt, nog meer wanneer de herinnering aan 11/XNUMX volgt op de loer met dat gevoel van urgentie van elke overlevende van de catastrofe.
Maar Bruno en Cecilia bereiden misschien een reünie voor met heel verschillende percepties over het leven en over hun samenleven. Het lawaai van New York, de genaturaliseerde angsten na de grote aanval, de verworven routines, de korte communicatie. Misschien zijn ze niet allebei hetzelfde als ze dachten dat ze waren en terwijl de een wacht op het einde van de wereld die druppel voor druppel wordt geconsumeerd vanuit dat gezichtspunt naar de eeuwigheid die Lissabon is, kan de ander gericht zijn op een andere essentiële verandering.
Liefde is ook routine, maar het is niet alleen volledige liefde. De verwachte ineenstorting van het paar, het kritieke punt op het hoogtepunt van de verbuiging, komt als een metafoor voor haar toewijding. Cecilia is een neuroloog die het gebied van herinneringen en angsten bestudeert, misschien wel de fundamenten die onze muren vormen en die onze subjectieve kijk op de wereld vormen. En op basis van deze zeer gecompliceerde wetenschappelijke en zelfs menselijke taak ontstaat een poëtische, existentiële spanning, een actie die glijdt tussen de indrukken van de twee personages die meer lijken te zijn verenigd door een tragisch levensgevoel, aangenomen sinds 11/XNUMX, dan door een andere, meer vitale impuls.
Een roman die ingaat op dat idee van de zoektocht naar paradijzen en die uiteindelijk de naschokken van de vitale aardbeving die eraan komt, overdraagt.
Je kunt nu de roman Je stappen op de ladder, het nieuwe boek van Antonio Muñoz Molina, hier kopen: