Intergenerationele ontmoetingen verrijken altijd. En op literair gebied veronderstelt het een vruchtbare ruimte waarin de rijkdom van de mens naar voren kan komen, een soort synthese tussen verleden, heden en toekomst.
Hoewel verleden en toekomst eigenlijk altijd dezelfde schaduw zijn. Elisabetta heeft een lang verleden, een tijd van bitterheid, verdriet en eenzaamheid. Pola, de jonge danseres, heeft al haar tijd voor zich en rekent op de kwetsbaarheid van wat we in wezen zijn, ja...
Het heden verweeft de gedeelde geschiedenis van Elisabetta en Pola.
Pola komt in het leven van de bejaarde Elisabetta als huurder van een van haar kamers. De intimiteit tussen de twee ontstaat uit de details, van kleine hartelijke gesprekken tot de diepten van het bestaan. De verlangens van de een en de herinneringen van de ander leiden het verhaal langs het pad van herinneringen en emoties.
Elisabetta besteedt de rest van haar leven aan de liturgie van gebruiken. Haar jampot, met de vruchten van de abrikozenboom in de tuin, verbindt haar met haar langdurige bestaan, altijd in datzelfde huis. Een huis waar naast Pola ook liefde en tragedie huisvestten en alle kamers met dezelfde intensiteit bezetten. Van die bewoners van de ziel komen de herinneringen die hij probeert te verzachten met de geur van de abrikozencompote.
Soms komen uit de kleine details de ideale bijschriften naar voren om het volledige levensalbum van elke persoon te laten zien. Het proces gaat langzaam, je laat niet alle foto's tegelijk zien aan iemand die in je leven komt, maar beetje bij beetje vermenigvuldigen de vertrouwelijkheden zich, de momentopnamen uit het verleden worden eindelijk in het volle zicht van beide onthuld...
En daar bekent Pola ook dat ze tijdens haar nog korte reis door deze wereld ook momentopnamen heeft om te laten zien, angsten, trauma's en schuldgevoelens die verschijnen uit de helderheid van haar jeugdige ogen, totdat ze veranderen in kristalheldere tranen.
Het lot bestaat ook uit kleine verhalen (of misschien wordt het uiteindelijk daartoe gereduceerd, tot de som van het kleine als basis voor alles wat moet worden uitgevoerd) Elisabetta en Pola maken van hun ontmoeting een zuivering van emoties die hen verenigt om te componeren een laatste portret van een transcendentaal menselijke ontmoeting.
Je kunt de roman nu kopen Abrikozen tijd, het nieuwe boek van Beate Teresa Hanika, hier: