De afgezaagde Amerikaanse droom veranderde in een droom. Sinds de definitie van wat die droom was, die voor het eerst verscheen in 1931 uit de mond van James Truslow Adams en die een exponentiële welvaart exclusief toevertrouwde aan bekwaamheid en werk, zonder andere voorwaarden, heeft de realiteit de leiding gehad om het idee om te zetten in een slogan orwelliaans.
Althans in de meeste gevallen waarin de welvaart niet kwam en iedereen erop stond de schijn te houden dat welvaart slechts een laatste meevaller was.
Deze roman neemt ons mee terug naar 1959. We bewonen het huis van het echtpaar gevormd door Everett McClellan en Lily en met een laatste schot als echo voor de volledige stilte die zich uitstrekt door de woonwijk van nagebouwde huizen en symmetrische levens.
Want naast het sinistere feit, dat als excuus dient voor de flashback die alles verklaart, wordt het schot zelf, of liever de trigger, verlengd in de richting van de algemene ideologie van die middenklasse die vastbesloten is te gedijen om naar een nieuwe sociale verovering te gaan, een goudkoorts die gaat verder tussen de mimetische herenhuizen.
Amerikaanse frustratie als de grootste tragedie, iedereen overtuigd en bijna ontvoerd door het idee dat er zonder welvaart vrijwel geen identiteit is. En zonder iemand te zijn, wordt leven dat tragische ideaal, vooral als je een dappere poging hebt gedaan om te ontsnappen aan die middenklasse die een muur probeert te beklimmen waar in gigantische letters de slogan luidt: 'American Dream aan de andere kant'.
Een idee, een ruimte en een tijd waarvan de auteur Joan Didion weet veel. Zelf groeide ze op in die Californische setting van heldere dromen als luchtspiegelingen onder een brandende zon.
Je kunt de roman nu kopen Onrustige rivier, het nieuwe boek van Joan Didion, hier: