In zijn toespraak, in zijn lichaamstaal, zelfs in zijn toon, ontdekt men een John Joseph Miles filosoof, de stille denker die alles op de meest suggestieve manier kan analyseren en blootleggen: verhalende fictie.
Literatuur voor Millás is een brug naar die kleine grote vitale theorieën die elke schrijver met zorgen benadert. En zijn personages blinken uit juist door die psychologische diepgang die in ons allemaal als lezers zit. Omdat de omstandigheden divers zijn, maar de ideeën, emoties en sensaties altijd hetzelfde zijn, gediversifieerd in elke ziel die voelt, denkt of bewogen wordt.
Lucía is een van die enorme Millás-personages die plotseling de leegte onder ogen ziet en in hem ontdekt dat het niet zo is. Misschien was die bezette ruimte, tot het moment van het doorbreken van het dagelijks leven, gewoon een gesloten kast, vol oude kleren en de geur van mottenballen.
Wanneer ze haar baan verliest, ontdekt Lucía dat het tijd is om te leven, of om het te proberen. Het verhaal krijgt dan soms dat dromerige punt, het fantastische als argument van de auteur om ons te verbinden met wie we werkelijk zijn, voorbij de dagelijkse traagheid, sociale conventies en de standaard.
Lucia straalt als een nieuwe ster, ze nadert haar verleden met melancholie maar ze besluit haar tijd weer bij elkaar te brengen tot vandaag. Aan boord van de taxi waarmee hij zich door de steden van zijn leven of van zijn wensen zal verplaatsen, wacht hij op de passagier met wie hij vluchtige en speciale ontmoetingen deed, wachtend tot die magie die door routine wordt verworpen, werkelijkheid wordt.
Het leven is risico. Of het zou moeten zijn. Lucía ontdekt, in die angst dat het is om zichzelf buiten het essentiële mechanisme van de samenleving te bevinden, dat eenzaamheid beangstigt, zelfs vervreemdt. Maar pas dan zal Lucía zich verdiepen in wat ze is, wat ze nodig heeft en wat ze voelt.
Geen opgeblazen gevoel meer, geen blinde traagheid. Alleen de basis kan van Lucia echt iets maken. Liefde begint in essentie bij mij, vanaf nu en wat ik naast me heb, al het andere is kunstgreep.
Lucía's fantastische levensreis bespat ons allemaal, met een onmiskenbaar wraakzuchtig aspect van angst als het begin van rebellie, van eenzaamheid als een noodzakelijk contrapunt om het bedrijf te waarderen.
Lucía vertegenwoordigt een fantastische strijd tussen wat we denken te voelen en wat we echt voelen in dat perceel begraven door tonnen gewoonten, omstandigheden en verdedigingen.
Je kunt de roman nu kopen Laat niemand slapen, het nieuwe boek van Juan José Millás, hier: