De uiteindelijke oorzaak van alle angsten is de dood. Het feit dat we weten dat we sterfelijk, vervangbaar en verouderd zijn, leidt ons via rede en geweten naar alle angsten die we kunnen koesteren of ontwikkelen. En daarmee speelt Javier Beristain een metafoor van de dood van iedereen, geconcentreerd in een begraven lijk zonder naam. Het eindoordeel dicteert niet altijd definitieve vonnissen...
Hoeveel onheilspellend kan er schuilen in een mens die smadelijk begraven ligt zonder een grafsteen om zijn naam te markeren richting die valse marmeren eeuwigheid? Welke geheimen hadden ze willen verbergen onder de aarde van een eenzaam graf?
Een personage dat uit de populaire verbeelding lijkt te willen verdwijnen. Misschien begraven, op zoek naar de bescherming van God, zodat hij zijn ongelukkige herinnering en zijn kwade invloed alleen beschermd houdt tegen wormen en ontbinding.
Het verstrijken van de tijd lijkt alle sporen van het naamloze lijk uit te wissen. Maar achter gesloten deuren weten velen het, ze herinneren zich nog steeds...
Er was geweld, er was waanzin en absolute overgave aan het kwaad. Het probleem is dat Julián, nu hij het wil weten, de redenen voor deze vergetelheid wil kunnen achterhalen. 50 jaar is lang, maar het verleden kan altijd worden verwijderd. Zodra herinneringen in het heden weer tot leven komen, wanneer de aarde waaronder het gewone bewustzijn zich verbergt, wordt verwijderd, kunnen ze altijd nieuwe monsters doen ontwaken.
Wat er dan gebeurt, is het misschien niet waard. Het is meer dan waarschijnlijk dat de waarheid altijd begraven moet zijn gebleven in die onderwereld die al dan niet een paar meter onder de grond bestaat. Maar in elke waarheid schuilt iets onweerstaanbaar magnetisme, en als Julian die nadert, wordt hij gedwongen vooruit te gaan, wat er ook gebeurt.
Je kunt het boek kopen Vagevuur: verloren zielen, de nieuwste roman van Javier Beristain Labaca, hier: