Na het bereiken van een leeftijd, lijkt het erop dat het leven niet geeft voor meer. Veel herinneringen, schulden, verlangens en weinig doelen. Het perspectief van dementie kan dan eerder een existentieel uitgelokte procedure lijken dan een fysiologische of neuronale achteruitgang. Of misschien zijn het deze, onze neuronen die uiteindelijk hun laatste geweldige service leveren en uiteindelijk alles vervagen, zoals het formatteren van een harde schijf.
Maar soms zijn er disfuncties in dit degeneratieve proces van zelfvernietiging naar het herstel van het ultieme geluk, de onwetendheid van de kindertijd. Het kan het geval zijn met de hoofdpersoon van dit verhaal, een honderdjarige patiënt van een psychiatrisch ziekenhuis die wil blijven herinneren en die op de muren de tekeningen schetst van zijn oncontroleerbare flashback over wat hij was.
De lezer begrijpt al snel dat het wissen van de informatie in dit geval aandacht schenkt aan een transformerende waarheid of een interessante schizofrenie. Wie weet? de persoonlijke geschiedenis van elk heeft zijn uitvluchten, tunnels getraceerd door het geheugen om te rechtvaardigen wat we zijn geweest of waar we zijn aangekomen. De beste analogie is die van een slang die op het rechte pad nooit het beste pad naar zijn bedoelingen bespeurt.
Dat onze hoofdpersoon een soort natte rug was die in de Verenigde Staten arriveerde en dat hij op de hoogte was van bepaalde perikelen van de verbannen Trotski en vervolgd tot zijn moord per ongeluk kon zijn. Dat leven zou hem uiteindelijk naar de Sovjet-Unie leiden om te werken in een fabriek die de koude oorlog wilde laten imploderen met de overdracht van informatie van een ontgoochelde Henry Ford.
Het zijn zijn herinneringen, het zijn honderd jaar leven. Wijsheid wordt verondersteld door een oude man die zijn apotheose beleefde in het midden van de XNUMXe eeuw en die de kracht heeft gehad om de XNUMXe te bereiken met de wens om zijn leven te vertellen in zijn schetsen van de voorouderlijke mens. Soms zakt een honderdjarige man weg in zijn donkere put en soms schitteren zijn ogen weer als hij een waarheid ontmoet die uit het diepst van zijn geheugen is opgetild.
Alberto Ruy Sanchez hij gebruikt dit personage om zijn eigen historische essay te vertellen. De slang van gedachten en dromen, met zijn zigzaggende voortgang, begeleidt het verstrijken van het verhaal vanuit een persoonlijk perspectief. De geschiedenis kan worden bepaald om alles te rechtvaardigen en te motiveren, de onredelijkheid, de meest tegenstrijdige driften en de geesten van trots schrijven de realiteit achter de officiële waarheid.
De geschiedenis probeert te getuigen van de veranderingen, haar schrijvers en vertolkers pretenderen wetenschap van het proces te maken. De slang weet dat de weg altijd kronkelig moet zijn, ondanks de vastberadenheid van de mens om de rechte lijn als de kortste weg te kiezen.
Je kunt de roman nu kopen De dromen van de slang, het nieuwe boek van Alberto Ruy Sánchez, hier:
