Liefde is altijd een uitzonderlijk literair argument wanneer het niet op tijd klaar is met materialiseren, hoewel het in essentie datgene doet wat in het geheugen wordt gebrand en uiteindelijk het verleden transformeert in een geïdealiseerde ruimte.
En het is dat liefde soms wordt geparkeerd vanwege andere omstandigheden, behoeften, prioriteiten... En zo veel andere keren kan dat moment van herhaling, van toeval aanbreken, als er een toeval kan zijn bij het herontdekken van de blik die je op een bepaald moment boeide en die je om andere redenen afwees...
Als liefde toeval is, wordt dat in deze roman perfect genuanceerd. Als de beslissingen van het hart geen pad markeren naar een onredelijke hereniging. Het lot kan zijn wat ons hart achter onze rug om schrijft, door ons enige tijd later ons eigen boek aan te bieden, als het beste cadeau dat we onszelf kunnen geven.
Bij andere gelegenheden ontsnapt liefde gedwongen door betreurenswaardige omstandigheden. Waanzin en oorlog maken het allemaal kapot. Maar zelfs dan blijft ons hart aantekeningen maken, zodat we, wanneer de tijd daar is, ongeacht hoeveel jaren er zijn verstreken, die blik herkennen die hem de eerste keer deed huiveren.
In het Praag van de jaren dertig worden de dromen van Josef en Lenka verbrijzeld door de aanstaande nazi-invasie. Tientallen jaren later, duizenden kilometers verderop, in New York, herkennen twee vreemden elkaar door één oogopslag. Het lot geeft geliefden een nieuwe kans.
Van comfort en aantrekkingskracht van het bruisende Praag voor de bezetting tot de verschrikkingen van het nazisme dat heel Europa leek te verslinden, Liefhebbers van Praag onthult de kracht van de eerste liefde, de weerstand van de menselijke geest en de kracht van het geheugen.
