Wat wel en niet wordt gebruikt, zal ons raken, door Patricio Pron

Het is merkwaardig, maar we kunnen veel boeken met verhalen vinden die ons worden gepresenteerd met rimbonbantes-titels, langwerpig, opzettelijk uitgerekt, alsof ze hun kortere onderwerp willen compenseren. Het komt me voor dat van Oscar Sipan "Ik zou graag de stem van Leonard Cohen willen hebben om je te vragen te vertrekken" of "Ik zou willen dat iemand ergens op me wacht", door Anna Gavalda.

Het moet een kwestie van tijd zijn, van trends ... Of het is gewoon een kwestie van voldoende belang te hechten aan elk van deze kleine maar briljante verhalen, omdat er schrijvers zijn die hun verhalen laten schitteren, zoals het geval is met de bovengenoemde en natuurlijk Patrick Pron.

Het goed begrepen verhaal biedt veel mogelijkheden om eenvoudige maar voortreffelijke of complexe maar briljant metaforische verhalen over te brengen of te componeren.

De opdracht heeft een ik weet niet wat van voorbestemming, van benadering van het bewijs van wat er al in de eerste woorden zal worden verteld ..., misschien komt daar die behoefte om de titel verpakking te geven.

En toch verspreidt het verhaal een ander aroma dan de roman. Het is niet zozeer te danken aan proza ​​en kan bezwijken voor het lyrische of het dromerige. De personages handelen met het comfort van de korte of bezwijken voor een geïmproviseerde uitvoering die geen speciaal genuanceerd einde verwacht.

El verhaal als genre het is meestal open, neigt naar veronderstelling en dwaalspoor, als een aperitief dat met meer plezier wordt genoten dan een gigantisch menu van honderden pagina's.

Het is dus niet altijd makkelijk om voor elke schrijver een verhaal te schrijven. Deugd moet naar voren komen in die glorieuze hoedanigheid van synthese ...

Samenvatting: Twee schrijvers komen overeen elkaars "autobiografie" te schrijven en een lezer raakt geobsedeerd door beide of slechts één van hen. Een man schrijft mentaal zijn Tinder-profiel terwijl een meisje hem vertelt over de dood en de vreselijke geheimen die dingen worden verteld. De 'grote Chileense dichter' vernielt een hotelkamer in Duitsland en biedt zijn gesprekspartner een levensles aan. Een schrijver genaamd "Patricio Pron" huurt een handvol acteurs in om "Patricio Pron te spelen", met de catastrofale gevolgen die te verwachten waren.

De karakters van Wat wel en niet wordt gebruikt, zal ons neerslaan ze hebben een glimp van wat een beter leven zou kunnen zijn, en de intensiteit ervan verblindt hen. Kwetsbaar, verbijsterd, belachelijk, wijs, ze keren allemaal keer op keer terug naar de mogelijkheden die intuïtief in die visie liggen, ervan overtuigd dat als ze er geen gebruik van maken, ze verloren zullen gaan: wat ze daarbij vinden is toeval, het leven van de schrijvers als vervormende spiegels, de kans om van je leven een kunstwerk te maken, de behoefte om te verdwijnen, om alles achter te laten om één te zijn met de literatuur.

Het boek Wat is en wordt niet gebruikt zal ons treffen, het nieuwe boek van Patricipo Pron, kun je nu hier kopen: