Een landelijk beeld van een besneeuwde vallei kan verschillende visies en zeer verschillende interpretaties bieden. De uniforme witte schoonheid van een natuur die zich overgeeft aan een winterslaap kan ook isolatie, inactiviteit, lethargie, verveling of zelfs angst betekenen, omdat je je van alles gescheiden voelt, overgeleverd aan het slechte weer dat de omgeving lijkt te veranderen, alsof het deze voor altijd overneemt. .
En toch, zo houd ik vol, schuilt er veel charme in een eenzame hut waaruit een schoorsteen rookt. Symbolen van beschaving, warmte, menselijkheid en vertrouwdheid.
Al deze sensaties en beelden voeden dit verhaal, geven het een tegenstrijdige setting en profiteren van dit dubbele spel om ons open te stellen voor een werkelijk verontrustend verhaal.
Het is midden Kerstmis en we keren terug naar het beeld van de hut... Er komt een figuur uit, het is een man... Zijn versnelde ademhaling manifesteert zich in een dichte damp die bij elke uitademing in stromen naar buiten komt. Er is nauwelijks natuurlijk licht, de zon heeft zijn poging om de grond te verwarmen al opgegeven in plaats van nutteloos op de sneeuw te reflecteren.
De man lijkt beheerst door een woede die we alleen maar kunnen associëren met waanzin, hopeloosheid of enorme frustratie.
Het is dan dat het landelijke beeld vervaagt en alles een donkerder blauwe tint krijgt.
Wij zouden graag willen weten wat deze man tot zulke hectische activiteit drijft. De bijl in zijn handen doet ons terugtrekken. De bomen vallen terwijl de kracht van de slagen vanaf de rand van de bijl ze doet buigen en uiteindelijk gaat liggen.
Uitzoeken wat er gebeurt en de redenen voor die woedeaanval ontdekken, vormen de basis van dit verhaal.
Het is Kerstmis, er kan van alles gebeuren... en net zoals een hevige sneeuwval tegenstrijdige sensaties kan opwekken, afhankelijk van de waarnemer, roept Kerstmis ook contrasterende sensaties op, afhankelijk van de ziel van elke persoon...
Je kunt de roman nu kopen De grote sneeuw, het nieuwe boek van Holden Centeno, hier: