Er wordt altijd gezegd dat er niets ergers is dan je alleen voelen omringd door mensen. Dat soort melancholische bewondering voor het leven van anderen, overspoeld door het volledige gevoel van tekortkomingen of afwezigheden, kan brutaal paradoxaal zijn.
Maar er wordt ook gezegd dat de definitie van melancholie is: het geluk van verdrietig zijn. Deze zeer alternatieve definitie biedt al een andere omvang aan eenzaamheid. In de eenzaamheid wordt creativiteit intuïtief ervaren, puur gevoel wordt geraden en door eenvoudig contrast wordt erkend dat hij op een gegeven moment gelukkig, absoluut gelukkig is vertrokken.
Dit boek gaat spreken over de creativiteit die voortkomt uit nostalgie die is opgebouwd in de uren van eenzaamheid. Een bepaald punt van magie wordt verlengd tussen deze pagina's die verdriet beschrijven, maar ook emotionele en fysieke passie, die ons confronteert met de ultieme waarheid, maar ons laat genieten van de kleine waarheden die overblijven. En dit boek The Lonely City leert ons de creatieve eenzaamheid van sommige personages die, vanuit de diepste bron van de menselijke ziel, de flarden van het algemene bestaan van de mens delen.
Leven gaat daar in hoge mate over, het herkennen van de cruciale nederlaag bij elke stap die je zet, het onder ogen zien van het feit dat de handen die je vasthouden op een dag zullen vertrekken, het willen schilderen of schrijven van jouw perspectief op de wereld om uit te kunnen leggen hoe jij die eenzaamheid ziet. dat staat ons überhaupt te wachten.
En uiteindelijk is dit verhaal van vitaal belang, omdat er in eenzaamheid een grote dosis helderheid aanwezig is om het kunstmatige en het materiële te verwerpen en bij het spirituele en het ongrijpbare te blijven. Want uiteindelijk, wanneer we allemaal ontsnappen aan onze laatste momenten van eenzaamheid, kunnen we alleen maar genieten van een vage herinnering die vervaagt in het laatste lichtpuntje dat onze ogen zien.
Je kunt het boek kopen de eenzame stad, de nieuwste roman van Olivia Lain, hier: