De Oresteia heeft dat onsterfelijke werkpunt. Het onberispelijke behoud van het oude Griekenland tot vandaag maakt het tot een link met de oorsprong van onze beschaving, een communicatiekanaal met de wereld waarin het allemaal begon.
En zoals het Latijnse citaat zegt: "Nihil novum sub sole", de interpretatie hiervan boek Het Huis van Namen, Colm Toibín, herinnert ons daar precies aan, dat er niets nieuws onder de zon is. Het theater waar de personages uit Aeschylus' Oriestias doorheen gingen, is nog steeds hetzelfde. Omdat we Terence bij deze gelegenheid citeren: homosom; humani nihil en mij alienum puto. Met andere woorden: niets menselijks is vreemd.
Van de eerste mens tot degene die het laatste afscheid neemt, we zullen hetzelfde zijn geweest, dezelfde emoties, dezelfde pijn en passies, dezelfde ambitie, dezelfde haat en een identieke liefde als de enige wil die alles met elkaar kan verbinden.
Hoe dan ook, praktisch gezien is het altijd riskant om een klassieker te bezoeken en een deel van zijn patina te verwijderen om hem in de huidige tijd te laten passen. Alleen de overvloedige kennis van de intentie achter een klassiek werk van deze diepgang maakt deze magische vertaling van de gevoelens en bedoelingen van de auteur mogelijk.
Maar er bestaat geen twijfel over dat Colm Toíbín slaagt. Druk op de sleutel. Hij heeft gelijk als hij het diepste karakter van het werk kiest: Clytemnestra, de vrouw en moeder vol wrok en behoefte aan definitieve gerechtigheid. Door de psyche van dit duizendjarige vrouwelijke personage te doordringen, krijgt deze interpretatie het label van een meesterwerk.
Als gevolg hiervan vinden we een complot waarmee we onszelf kunnen cultiveren terwijl we de geschiedenis van onze oudste voorouders herbeleven, die geschiedenis die op wonderbaarlijke wijze is vastgelegd in de legenden en mythen die de Orestiad naar onze dagen bracht.
Je kunt de roman nu kopen Het huis der namen, het nieuwe boek van Colm Tóibín, hier: