Het eerste idee dat mij opviel toen ik deze titel ontdekte, was dat het een heel compleet gevoel gaf, vol nuances. Het geluid in een iglo die tussen ijskoude muren stuitert, uitzendend maar niet in staat om te communiceren tussen de lucht die in de kou wordt vastgehouden. Een soort surrealistische, droomachtige metafoor van communicatie tussen mensen of van de kou zoals eenzaamheid, verdriet, ongemakkelijke afzondering in de kou van het leven...
En op een bepaalde manier is het boek De akoestiek van Igloos daar uit opgebouwd. De tien verhalen bieden soms verontrustende beelden, andere direct surrealistisch, maar altijd transcendentaal, eeuwig, als een koude stroom die in de lucht hangt, waar het geluid van levens, geprojecteerd tussen realiteit en verbeelding, stuitert en stuitert.
De meest interessante verhalen gaan over persoonlijke scheepswrakken, beginnen vanuit frustraties of komen naar voren als dromen geprojecteerd op het grijs van de routine. En er is niets beters om de ziel van de personages die door dit boek dwalen te kunnen bereiken dan hun verbeelding te bereiken en hun werelden vol mislukkingen en verdriet om te zetten door een nieuw prisma van verbeelding.
Het is alsof zij, de personages, soms echt uit hun leven kunnen ontsnappen en visa kunnen krijgen voor hun dromen. We weten misschien niet wat een moeder doet met haar twee kinderen op de achterbank van de auto... loopt ze weg of keert ze terug naar huis? Maar het belangrijkste is of ze nog dromen over heeft om rond te dwalen en geluk te bereiken. .
Afscheid nemen van de wereld aan boord van een kabelbaan vormt een zeer accuraat beeld van twee oudere mensen die weten dat ze aan de poort van niets of alles staan... De wereld onder hun voeten, die langzaam voortschrijdt terwijl ze aan een touw vele meters verderop glijden. dat land wat op je wachtte...
Je kunt nu het volume verhalen kopen De akoestiek van iglo's, het nieuwe boek van Almudena Sánchez, hier: