De figuur van de schrijver is het paradigma van alles, van alles dat wordt verteld, van alle hoofdrolspelers voor de spiegel waarin ze de schrijver vinden, die zijn bestaan ongedaan maakt voor die God die ooit een pen had, en vervolgens met zijn zenuwslopende geluid toetsen en later gewoon door met uw vingers over een virtueel toetsenbord te schuiven. EN Enrique Vila Matas hij weet. Hij verbergt zich niet in valse bescheidenheid en biedt geen kunstmatige argumenten. De schrijver schrijft en schept werelden. En daarom is schrijven over een schrijver die alleen zit zoiets als het vertellen van de avonturen van God op de 1e voor niets.
Een verzameling van dit alles van God en de schrijver, ik herinner me een andere grote inheemse schrijver, het onmetelijke Manuel Vila, op wiens Facebook-profiel we genoten van gesprekken tussen God en Vilas, twee jongens die altijd in staat zijn de realiteit te ontcijferen om het meest hilarische deel ervan te ontdekken.
Boven alles van de schepping, van de kracht die de mens door middel van taal tot een nieuwe God maakt, is deze roman 'Deze dwaze mist'. Achter de succesvolle schrijver Gran Bros schuilt onze referentieschrijver in dit verhaal, Simon Schneider. Simon is degene die de leiding heeft, vanuit zijn toevluchtsoord in een hoek van de Catalaanse Middellandse Zee, om argumenten te geven om de mythe van Gran Bros, gelegen aan de andere kant van de wereld, tussen de lichten van de wolkenkrabbers, te blijven voeden. Maar het strekt hem tot eer dat deze taak niet alleen in de schaduw wordt gevonden ter ere van de auteur van het moment. Zijn werken hebben vele andere auteurs van groter belang bereikt. En dat is zijn grootste eer, dat zijn ding van anderen is, dat zijn woorden en zijn ingenieuze composities worden betaald om miljoenen lezers te bereiken. Want diep van binnen is hij het die ze lezen, hoewel niemand het wil weten...
Ongetwijfeld een lof voor het creatieve proces, met dat onmogelijke punt van het enige creatieve belang als een pad zonder einde of glorie waarop Vila-Matas overvloedig aanwezig is in de paradox van de verteller God. Tot Simon op een drukke schrijfdag plotseling ontdekt dat hij die zin mist die alles met elkaar verbindt. Een afspraak die hij daar heeft gehad, stand-by in zijn hoofd terwijl hij erover schreef, totdat hij is verdwenen als hij ernaar is gaan zoeken...
Hij kan niet stil zitten, starend naar het rendez-vous in regelrechte vlucht. Die herfstmiddag verlaat Simon zijn toevluchtsoord in de wereld en gaat, net als Quichot, of liever als Cervantes, op zoek naar het citaat dat de eeuwigheid beperkte, dat alles veroordeelde, dat het proces en de uiteindelijke basis van het schrijven beschreef ...
Je kunt het boek Esta bruma insensata, het nieuwe boek van Enrique Vila-Matas, nu hier kopen: