Ik ben een van degenen die denken dat het begint te denken dat het lezen van een dramatische roman me niets zal opleveren. Om te lijden, is die realiteit al koppig toegewijd aan het doden van dromen, zoals Bunbury zou zeggen.
Maar dat ik erop sta het tragische weg te gooien, is misschien niet altijd de beste optie. Omdat er soms boeken zijn die dat soort sublimatie bieden dat verder gaat dan zoveel afgezaagde aspecten van veerkracht als een essentiële coachingformule.
Er zijn boeken die je gewoon trieste verhalen vertellen, met geen andere bedoeling dan ze een laatste kans te geven die ons uit het fatalisme weet te halen, uit dat pessimisme dat verschijnt als slecht nieuws niet meer weg te denken is...
Nicolas zou ieder van ons kunnen zijn, met dat uitputtende gevoel sterk te moeten zijn om het hoofd te bieden aan iets dat naast ons uit elkaar valt. Het is niet langer dat we van binnenuit aan de ziekte lijden, maar dat we het van buitenaf moeten beschouwen met de noodzaak om de as te zijn van een realiteit die wijst op de aanstaande ineenstorting.
Soms klinkt het pact tussen Nicolas en zijn door kanker geteisterde vrouw als een knipoog naar die clichés over veerkracht voor therapeuten buiten de eigen huid. Maar als je het een kans geeft, zal er uiteindelijk iets van binnenuit bewegen, met de voldoening dat je een verhaal van zwakte, twijfel, slapeloosheid en geluk is verteld, het verdomde soort geluk dat uiteindelijk de schaduwen doet vervagen. . Een verhaal dat niemand minder is dan dat van de auteur zelf...
Alleen dat je op het pad van geluk iets van jouw kant moet doen. En niets beters dan ontduiking, dan de muziek van Nicolas of de eigen literatuur van Éric om te stoppen met de dood in het gezicht te kijken en gewoon te wachten op die gelukkige pauze van een afgeleide focus die een punt van minachting voor Magere Hein toont, om je genegeerd te voelen en te vertrekken.
Éric schrijft zijn nieuwe roman omdat zijn vrouw hem dat vraagt terwijl zij de strijd voert. Evenzo is Nicolás, de hoofdrolspeler van deze roman, opgesloten in zijn muziek en in een symfonie die leven ademt onder het stokje van de dood.
Want ook zij, Matilde, de vrouw van Nicolás, moet de andere kant op kijken, zichzelf verliezen in de nieuwe akkoorden van Nicolás' muziek, een ander leven leiden terwijl haar lichaam hunkert naar dat fortuin in de vorm van onvoorspelbare cellulaire evolutie.
En de symfonie komt tot een einde en de verhalen van Éric of Nicolás komen al dan niet samen...
Muziek en literatuur, personage en auteur, realiteit en fictie. Het verhaal dat Éric ons vertelt lijkt misschien op dat schilderij van Dorian Gray, het canvas waarin het verval van de ziekelijke essentie gevangen zat, op een zolder waarvan we nooit meer verwachten dat we naar boven hoeven te gaan om helemaal niets te zoeken.
Je kunt nu de roman De echtelijke slaapkamer, het nieuwe boek van Éric Reinhardt, hier kopen: