In deze tijden weet je niet altijd of je politiek correct bent of niet. Het is vreemd, maar in moderne en open samenlevingen lijkt het erop dat je altijd op je tong moet bijten, op zoek naar het juiste eufemisme in plaats van het juiste woord. Kortom, fuck it met sigarettenpapier om het niet te verpesten (uit-modus eufemismen).
Met deze bescherming van nieuwe vormen, van onmiddellijke etikettering, van newspeaks en post-waarheden, wordt jezelf zijn een samensmelting van wat anderen je heimelijk voorschrijven dat je moet zijn, binnen de vrijheid die je nog hebt na de publieke ontmaskering.
In zekere zin is dit boek De kunst om alles te breken het heeft een iconoclastisch punt (onmiskenbaar gezien de titel), met betrekking tot de nieuwe totems die boven ons worden opgericht. Een soort ontsnappingsroute die op een raaklijn gaat ten opzichte van de veronderstelde bestemming van de hoofdpersoon: Miranda.
Het is waar dat om aan zoveel labels te ontsnappen, het bijna absoluut noodzakelijk is om in de afgrond te kijken om het niets te ontdekken dat je voor je hebt. Miranda kwam op dat punt. En toen besloot hij alles te veranderen, alles kapot te maken. Een vrije geest als Miranda besluit zichzelf uit deze verstikkende realiteit te wissen en zoekt een andere plek om zichzelf helemaal opnieuw te vinden.
In haar muziek, in haar nieuwe vrijheid, vindt Miranda zichzelf, en tekent tegelijkertijd een pad, of op zijn minst een begin, een manier om de eerste stappen te zetten om te ontsnappen aan wat tot stand is gekomen op het moment dat je nog niet eens een klein beetje bent. dienovereenkomstig, met wat er van u wordt verwacht dat u denkt en handelt.
Een lied over de vrijheid van vermoeidheid, haat en wanhoop. Miranda is vernieuwd zoals we allemaal onszelf opnieuw zouden kunnen doen. Het is gewoon een kwestie van naar jou zoeken in het lawaai en jezelf afvragen: ben ik echt zo gelukkig?
Je kunt het boek kopen De kunst om alles te breken, de eerste film van Mónica Vázquez, hier: