Berta Isla, door Javier Marías

Afgezien van recente controverses, is de waarheid dat: Javier Marias Hij is een van die verschillende auteurs, in staat om chicha uit elk verhaal te halen, alledaagse scènes een overweldigend gewicht en diepte te geven, terwijl het plot voortschrijdt met dansersvoeten.
Misschien is dat de reden waarom de geest van een schepper als hij afglijdt naar het politiek incorrecte zonder enige zweem van rectificatie en grenzend aan gebrek aan respect (althans zo zien degenen die zich aan het politiek correcte houden). Maar zoals Michael Ende zou zeggen: "dat is een ander verhaal en moet een andere keer verteld worden." Het is al bekend dat meningen als ezels zijn, iedereen heeft er een.

Wat betreft de inhoud van dit bericht, de boek Bertha-eiland presenteert ons de constructie van een gemeenschappelijk leven, van een gezinsproject dat van de jeugd tot volwassenheid is gebracht (die kritieke fase waarin twijfel kan ontstaan ​​over wat er tot nu toe is gedaan).

Berta Isla slaapt al jaren met Tomás Nevinsón. Ze delen hun dagelijkse leven, zo bijzonder vanwege hun hoge prestaties en algemeen in hun binnenroutines. Het gemeenschappelijke leven van deze twee personages biedt die dwaze gloed van de grote dagen en de schaduwen van de slechtste momenten, wemelt van het idee van de lichtheid van het zijn in tegenstelling tot ideeën zoals duurzaamheid, eenheid, stabiliteit en routine. Hoewel de perceptie van de huwelijkssituatie terzijde, wat dit verhaal vooral beweegt, is de rol die Tomás Nevinsón vanaf de buitenkant van zijn huis moet aannemen. Tomás wordt gedwongen in situaties te komen die moeilijk passen bij zijn persoonlijke leven, waardoor zijn huwelijk soms in een cluster van afwezigheden en zelfs langdurige verdwijningen verandert.

Ondertussen gaat de routine die Tomás en Berta min of meer kunnen delen, echter een lange weg. Er ontstaan ​​altijd triggers die de implosie van elke relatie lijken te zoeken. Transcendentale momenten en ontdekkingen of grillige ontwaken van verlangens en verlangens naar eenzaamheid. Berta en Tomás, karakters met penseelstreken zoals de koorddansers die we allemaal zijn, voelen zich veilig in ons dagelijks leven maar bang voor het verstrijken van de tijd die ons overkomt als we aan introspectie doen, en die ons uitnodigt om verder te gaan op het koord met een paradoxale en verleidelijke angst.

Berta Isla, een vrouwelijk personage dat me aan Cándida doet denken (Een onvolmaakte familie, door Pepa Roma), neemt een rol aan waarin we onszelf allemaal weerspiegeld kunnen zien. Van zijn vroegste jeugd tot vandaag wordt hij af en toe vertegenwoordigd door een woestenij van de tijd, waarin hij nauwelijks iets heeft kunnen doen, waarin bijna niets is gebeurd, aangezien de jaren zijn verstreken en de ouderdom verschijnt in alles wat hem omringt. het.

Een onaangename geur van gemiste kansen, persoonlijke reizen die nooit zijn ondernomen, bewoont elke ziel die uit het raam van de routine kijkt.

Je kunt het boek Berta Isla, de nieuwe roman van Javier Marías, nu hier reserveren: