Het gevoel dat de treinen passeren is niet zoiets vreemds of pelgrims. Het overkomt gewoonlijk elke sterveling die op een bepaald moment mediteert over wat niet helemaal goed ging. Het perspectief kan je doen zinken of je sterk maken, het hangt er allemaal van af of je in staat bent om iets positiefs uit moedeloosheid en hopeloosheid te halen. Iets als een veerkracht over je eigen verlies van leven.
Maar natuurlijk zijn gevallen zoals die van Pepa, de hoofdpersoon van dit verhaal, die objectieve gevallen van verlies van mensenlevens. Het is menselijk om toe te geven aan de zaak van een moeder die gezonken is in het verlies van haar man, maar de situatie kan zo overweldigend worden dat de verzorger uiteindelijk nietig wordt verklaard.
Het vertellen van een leven dat verloren is gegaan door dit wijdverbreide ongeluk van een moeder op een dochter is een dramatisch inzicht zonder weerga. Uiteindelijk slaagt haar moeder erin om uit de depressie te komen, maar haar leven lijkt te zijn verdwenen in de tussentijd van haar moeders herstel.
Of Pepa een fout heeft gemaakt of dat ze echt deed wat ze moest doen, is het dilemma dat voor Pepa verschijnt wanneer het nieuwe scenario van tijd zonder toewijding waaraan ze zich moet overgeven zich voor haar opent als een moeilijk emotioneel kruispunt.
Maar het was misschien niet allemaal slecht. In die toewijding aan het herstel van haar moeder heeft Pepa geleerd te vechten en te proberen het kleine positieve uit een beladen leven te halen. Om deze reden, wanneer ze Crina ontmoet, een vrouw die het slachtoffer is van blanke mensenhandel, zwanger en volledig vernietigd door haar onderdrukkers, geeft Pepa zichzelf met lichaam en ziel aan haar bevrijding, voor alles en iedereen. En in haar nieuwe werk, in de verbetering die ze met dat nieuwe slachtoffer deelde, maakt Pepa misschien ook zichzelf vrij.
Je kunt het boek kopen Leef gewoon, de nieuwe roman van Carmen Amoraga, hier: