Als Dylan de Nobelprijs voor Literatuur zou winnen, zou Sabina in ieder geval al de hoogste onderscheiding in de Spaanse literatuur moeten hebben. Omdat bij gebrek aan een krachtige stem, zijn meesterlijke teksten uiteindelijk in perfecte harmonie terechtkomen met wat zijn stembanden bereiken. Een muzikale paradox die het zo mogelijk groter maakt. In zijn singer-songwriterstem, want ja, de magische sensatie van een levensverhaal van grote omvang dat je bereikt met de effectiviteit van de sluipschutter van rijmpjes die het is.
Zoals Sabina zelf vertelde over een optreden waar hij met Javer Krahe naartoe ging. Zijn oude vriend stond op voor het tweede nummer, met het argument dat het nergens op sloeg, dat de zanger wist hoe hij moest zingen. Dat is waar deze leraar naar verwees en dat maakt het nog groter.
Elke zin is een fascinerend rijm boordevol aroma's, emoties en lyriek dat boeit als sonnetten die de ziel wiegen met het instrumentale geluid dat het speelt. Want ook de beste teksten ooit geschreven dansen uiteindelijk op muziek die ook door muzen wordt gebracht waar niemand anders bij komt.
Top 5 aanbevolen nummers van Joaquín Sabina
stad vis
De beste manier om de reikwijdte van Sabina's muziek te begrijpen, behalve om dichter bij het lied te komen, is door te stoppen bij een van de meest glorieuze coupletten. In dit geval zou het zijn:
«En de golven trotseren zonder roer of stuurman
Voor mijn dromen gaat het, licht van bagage
Kortom, mijn reizende hart
Met de tatoeages van een boekanierverleden
Van een zeilboot tot het aan boord gaan van een, van een ik wil niet van je houden»
Wie heeft de maand april gestolen?
Sinds Sabina de melancholie zong die overging in de maand april, is geen enkele lente meer hetzelfde...
«In de herberg van mislukking
Waar geen comfort of lift is
Dakloosheid en vochtigheid
matras delen
En als hij langskomt op straat
leven als een orkaan
De man in het grijze pak
Hij haalt een vuile kalender uit zijn zak.
en schreeuw
Wie heeft de maand april gestolen!
Hoe kon mij dit overkomen?
Wie heeft de maand april gestolen!
Ik bewaarde het in de la
Waar bewaar ik mijn hart?
Een van de Romeinen
Als je nog een kind bent, hoor je zo'n liedje en ontgaat je een veelheid aan nuances. Het grappige is dat ik jaren later alles begrijp en er zelfs een traan om laat omdat ik het niet eerder besefte.
«Het was een essentiële voorwaarde om de modus goed te organiseren
Om het zwart-witte halfduister van het no-do binnen te gaan
En terwijl in het circus een leeuw een christen aan het verslinden was
Het meisje liet zich kussen zodat haar broer haar niet betrapte
Als ze Cleopatra in première brachten en om de kaart vroegen
Ik droeg een stropdas en zalf die acne geneest
Totdat die fiets uit mijn jeugd geen remmen meer had
En in de film die ze daarna opvoeren, wonnen de goeden nooit.»
ik ontken alles
Van dat van alles ontkennen, zelfs de waarheid, een van de boeken die Sabina ook af en toe uitgeeft, was geboren. In deze verklaring voor de publieke opinie en het proces van het grote publiek, kleedt de legende zich uit en onthult al zijn motieven in het ruwe.
«Als het is om mij pijn te doen
Ik weet wat bij me past
Ik heb iedereen in de steek gelaten
beginnend bij mij
Ik ben geen open boek
noch wie je je voorstelt
Ik huil met de meest cheesy
Liefde films
Ik ben uit de tralies geschopt
Wat droeg hij naar kantoor?
en een Latijnse venus
Hij gaf me de laatste rituelen"
Zo ben ik zonder jou
Vreemd genoeg is het een lied waarvan de tekst zijn geldigheid verliest voor nieuwe generaties. Maar de toon zegt alles en de noodzaak om in de context te duiken over de realiteit van die XNUMXe eeuw, nu zo ver weg.
Verslagen als een oude man die tute verliest
Zo wellustig als de kus van de kolonel
Stiekem als de luit, toen ik de luit was
Rusteloos als een dominee in een bordeel
Dwalend als een taxi door de woestijn
brandde als de lucht van Tsjernobyl
Net als een dichter op het vliegveld
zo ben ik
Zo ben ik, zonder jou