mijn ontdekking van Tim Burton veel plezierige ontmoetingen gehad. Een hele benadering van een denkbeeldige voorstelling die mijn volwassen ik verzoende met het kind dat wantrouwend was over mijn realistische drift vanwege de typische eisen van het levensscript. De fantasie wordt nieuw leven ingeblazen als sintels bij het blazen van een goede stroming. Het is altijd een genoegen om te ontdekken dat Fantasy als Homeland of Atreyu, of zelfs van een recalcitrante loketbediende, er altijd staat te wachten op nieuwe reizigers die op doorreis zijn.
Dus niet alles is verloren mijn liefste Michael Ende. En dankzij jongens als Tim Burton bereikt zelfs het fantastische nieuwe filmische territoria die zelfs voor grijze volwassen hersenen kunnen verrassen. Het kan alleen het landschap zijn, dat spel van levendige kleuren, nevels en ijzige omgevingen die de kou wekken om de huid te overrompelen voor de laatste aanval. Het kan natuurlijk ook de histrionics van Johnny Deep zijn, een overacting voor een spelletje tragikomische uitspattingen dat kinderen en volwassenen boeit.
Ja, het kunnen "slechts" die details zijn. Maar het is ook zo dat de argumenten ook een waterval zijn van sensaties, sappige emoties tussen het allegorische, het absurde en dat laatste metaforische punt. Een mengsel dat alleen Burton kan oplossen tussen visioenen en indrukken. Trucs die ons scheiden van de focus van realisme die het dichtst bij onze voeten ligt om diepe waarheden vanuit vogelperspectief te kunnen zien.
Top aanbevolen films van Tim Burton
Big Fish
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik moet toegeven dat elke keer als ik haar zie, ik huil als de wijnstokken. Voer de emotie in voor dat epische idee van onze doorgang door de wereld. Vanwege de duidelijke meer dan generaties onenigheid tussen een vader en een zoon die uiteindelijk in duizend stukjes uiteenvalt.
Een zoon, die al volwassen is, keert terug naar huis om zijn vader te vergezellen in zijn laatste uren. Willem, de zoon, Hij is pas getrouwd, hij is opgegroeid als een praktische, verantwoordelijke man, heel ver van wat zijn vader altijd was, van wie hij denkt dat hij leefde in een continue fantasie, weinig gehecht aan de aarde.
Aan het voeteneinde van zijn bed, wetende dat hij verzwakt is en op het punt staat te sterven, probeert hij de gebruikelijke onstuimige vaderlijke verhalen te verdragen. Hij heeft een hekel aan deze manier om ideeën over zijn eigen leven te projecteren, hij voelt dat alles wat uit de mond van zijn vader komt een leugen is die hij hem sinds zijn kinderjaren niet meer heeft verteld.
In die laatste dagen van zijn vader volgt William, moe van het doorstaan van zoveel onzin, zijn spoor en probeert hij een waargebeurd verhaal te schrijven. Hij reist door ruimtes waarin hij zich bewoog, benadert mensen uit zijn verleden en ziet hoe de fantasieën van zijn vader de positieve en mooie manier waren om zijn reis door de wereld aan te nemen, de realiteit opnieuw samen te stellen in een optimistische en positieve sfeer in alles, op elk moment en vóór elke situatie, hoe jammer het ook mag zijn.
Rekening houdend met de juistheid van de stappen van zijn vader, wiens subjectiviteit de gebeurtenissen van zijn wereld had verfraaid, benadert hij hem in zijn laatste momenten met een veel neerbuigender en absoluut verlossend perspectief.
Tijdens de laatste minuten zal Willian zelf op verzoek van zijn vader hem vertellen over het moment waarop hij zich opmaakt om te sterven. Willian slaagt erin om toegang te krijgen tot dat vlak waar de werkelijkheid wordt gesublimeerd. Zijn vader is die grote vis, de grote vis die hij door het raam uit het ziekenhuis haalt en meeneemt naar de nabijgelegen rivier, zodat het water hem in zijn laatste momenten kan beroeren.
De vader sterft lachend in het ziekenhuisbed en William, die hem tot zijn laatste ademtocht heeft vergezeld, weet die wereld te bereiken die het donkerste in leven en kleur verandert. Eindelijk begrijpt hij dat hij de beste vader ter wereld heeft gehad. Het ronde argument daarvoor Tim Burton schittert met zijn fantasievolle scenografieën, met die vitale, verontrustende, magische kleur... Als je het verhaal in je opneemt, raak je diep.
Sleepy Hollow
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Het kon niet anders. Washington Irving schreef dit verslag voor Tim Burton om eeuwen later te ontdekken. De puurste romantische inspiratie met die eerste donkere streken die later gekwelde zielen zouden voeden zoals die van Allan poe. Meer gekweld dan door hartzeer door geestelijke verschrikkingen tussen leven en dood.
Johnny Deep heeft de leiding over de confrontatie met een onthoofde man die altijd terugkomt om onafgemaakte zaken op te lossen. Hij schuilt in een oude koffer en profiteert van de schaduwen om te ontsnappen aan de vloek die hem achtervolgt, in een poging steeds meer zielen te verzamelen als offer voor zijn demonen.
Maar arme Deep is gewoon een onervaren agent die te veel hoop heeft. En in die situatie krijgt zijn hoofdrolspeler een komisch aspect dat ons merkwaardig genoeg dichter bij de menselijke kant van het verhaal brengt, bij dat bijna kinderlijke aspect dat ons terugvoert naar oude angsten voor personages die onder ons hoofd leefden, misschien niet zonder hoofd maar met lange koude handen om onze nietsvermoedende voeten op te vangen ...
Een charmante film die wordt aangevuld met een dosis meer actuele romantiek, die van kussen en blikken, die ons uiteindelijk hakt bij de onvermoede reden waarom de onthoofde man last heeft van zijn nachtelijke woedeaanvallen ...
Eduardo Manos Schaar
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Waarschijnlijk de meest populaire films van Tim Burton. Een prachtige allegorie over de waarde van de handen geladen met een kinderlijke ouderlijke emotie. Onder de karakterisering van Deep, die hem tussen een mime en een stomme filmacteur plaatst, ontdekken we dat er genoeg woorden zijn om alles over te brengen wat nodig is, wat woorden niet dekken.
Eduardo stond op het punt net als de anderen te worden. Zijn vader had de leiding gehad over het voorbereiden van de handen waarmee hij het werk moest afmaken. Omdat Eduardo een nieuwe Pinocchio is die ook in een fantasiewereld leeft waar alles fantasie is, behalve het gedrag, de ondeugden en zonden van de mensen die Eduardo omringen in het huis op de uitkijktoren.
Inderdaad. We weten al dat de handen nooit op hun polsen kunnen worden geplaatst. En dat is het moment waarop Eduardo de kost verdient als kapper met de massa scharen en mesjes die tijdelijk aan hem hingen totdat zijn kostbare handen arriveerden die nooit arriveerden... Door het lot ontdekken mensen uiteindelijk dat zijn anomalie monsterlijk is. Het gebeurt zoals alle fobieën gebeuren, als gevolg van een goed uitgewerkte overtuiging. Wat er daarna gebeurde weten we bijna allemaal. En bij zo'n groot werk is het nooit goed om op details te anticiperen. Eduardo Scissorhands is gewoonweg genieten…
5 reacties op «De 3 beste Tim Burton-films»