Film is zonder twijfel een zevende kunst dankzij jongens als Kubrick. Een regisseur die niet tevreden was met het vertellen van een verhaal, maar de oneindige mogelijkheden van zijn films aftastte, van strikt verhalend tot emotioneel en psychologisch. En dat deed hij door middel van plannen, benaderingen, effecten, fotografie of dialogen. Want het is waar dat sommige van zijn grootste hits in verschillende genres, zoals Espartaco, Lolita of zelfs Resplandor, gebaseerd zijn op meer gebruikelijke scripts. Maar de meest herkenbare Kubrick wordt ontdekt in andere soorten meer meta-filmische films, zouden we kunnen zeggen.
Avant-garde zijn is niet gemakkelijk in bijna elke discipline. De materie heeft iets van grillige wording, creativiteit en genialiteit boven ideeën en structuren. Ik veronderstel dat er een ras wordt begrepen dat met sprongen aan ons verschijnt. In het verlengde van een ingenieus project dat uiteindelijk vruchten afwerpt, anderen in de vergetelheid raken die zouden kunnen worden weggegooid omdat ze niets hebben bijgedragen in die riskante richting van de constante evolutie naar nieuwe paden.
Maar zo krijg je een zegel onder de groten. We konden ons niet voorstellen dat Kubrick een serie zou filmen of zich zou onderwerpen aan de dictaten van een meer herkenbare genrefilmografie, Kubrick verkende nieuwe wegen zodat we zijn werken zelfs vandaag de dag eindelijk kunnen zien met de maximale dosis verrassing en actualiteit. Zoiets als de paradox van het praten over filmklassiekers altijd op de voorgrond.
Top 3 beste Stanley Kubrick-films
2001. Een ruimte-odyssee
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik sprak onlangs met een vriend over de beste films van science fiction boven de ruimte. We zijn uiteindelijk bezweken voor Christopher Nolan's meest recente "Interstellar" en Kubrick's Odyssey als de meest opvallende in een zware strijd om absoluut de beste te zijn.
En het is waar dat de Odyssee vandaag de dag kan worden onderschat vanwege de beperkingen van speciale effecten van het moment. Maar zonder twijfel is het dat meesterwerk vol verontrustende ideeën over ruimte-tijdparadoxen, wormgaten dat erin slaagt de waarde van de roman te bereiken door Arthur C. Clarke in de plot, maar dat overtreft het met zijn schokkende antropologische visie boordevol spanning over ons eigen bestaan.
Er was geen haast om die dageraad van de mens binnen te gaan vanuit de monoliet die de vonk, de verandering, kon doen ontwaken. Het kost ons ook tijd om de astronaut te ontdekken die verdwaald is in zijn nucleaire witte kamer, aan zijn lot overgelaten, vreedzaam ouder wordend op die vreemde plek als een allegorie van de meest transcendente dood ooit geposeerd. Een magnetische film die een zekere parallelle introspectie van de kijker vraagt. Het is niet altijd de beste dag om het te zien. Maar als je er klaar voor bent, met die extra tijd die ons elke dag meer en meer wordt ontzegd in films, series of boeken, geniet je uiteindelijk van een ervaring die verder gaat dan het cinematografische.
De mechanische sinaasappel
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Als Tarantino tegenwoordig een excuus maakt voor geweld en zelfs een complot om een van de drijfveren te naturaliseren die het meest noodzakelijk uit het menselijke repertoire in de sociale sfeer zijn teruggetrokken, dook Kubrick vaak in dat anarchistische gevoel van geweld als een kanaal om het ego uit te drukken.
Het is waar dat in het geval van dit verhaal, eerder gefictionaliseerd door Anthony BurgüssZonder twijfel de pathologische kenmerken die nihilistische smaak, die vijandigheid jegens anderen die niet meer betekenis heeft dan die van een psychiatrische analyse die wijst op het dystopische van onze steeds individualistischere samenleving. Er moet aan worden herinnerd dat de film wordt geprojecteerd naar de jaren 90 vanaf de jaren 60. En aangezien elke maker de horizon afspeurt met dat fatalisme dat op zijn minst tot de apocalyps leidt, kon niets anders worden verwacht.
Het gaat erom bij Alex, de hoofdpersoon en leider van zijn bende, te observeren dat de mens van zijn geweten is ontdaan. En van daaruit bekijken we de mogelijkheden dat de onevenwichtigheid, het verstoorde geweten of wat het ook is dat het beweegt, kan worden ‘omgeleid’ naar het idee van een goede burger. In deze poging schuilt de kracht van een film die ons koude rillingen bezorgt, die ons stoort, maar die is vormgegeven als een wandeling naar de ergste hellen van de menselijke wil wanneer deze wordt gekanaliseerd naar comfortabel kwaad en de parallelle vernietiging ervan.
De metalen jas
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Hij hier mijn geweer, hier mijn pistool! Het beeld van de onhandige rekruut die uit de hand loopt in de badkamer. De vernederingen die verder gaan dan het typische Spartaanse beeld. De officiële beelden van de oorlog in Vietnam probeerden altijd het imago van de eervolle soldaten die de wereld probeerden te bevrijden, uit te wassen.
Kubrick worstelt met de kwestie van militaire organisatie en het gedrag van soldaten in oorlog als ze eenmaal zijn getraind in de onderwaarde van het leven. Onder de vernederingen, bijnamen en sanbenitos komen die soldaten naar voren die tot alles in staat zijn. De vijand is iedereen en de trekker kan gemakkelijk worden gebruikt als er geen scrupules meer zijn.
Uiteindelijk, voorbij de blik van duizend meter die overblijft voor elke soldaat die de verschrikkingen van dichtbij heeft kunnen aanschouwen, kan de ziel het verdragen om zonder onderscheid te blijven vuren. Want het enige dat telt, is in leven blijven.
2 reacties op "De 3 beste Stanley Kubrick-films"