Charisma kan aantrekkelijk op zijn minst geschilderd maken. ja Sean Penn Hij zou het paradigma kunnen zijn van een man met charisma die de huid van bijna alle personages die hij speelt overweldigt. Misschien zit dat magnetisme in zijn vermogen om allerlei soorten emoties over te brengen met een lading transcendentie van louter gezichtsgebaren.
De personages van Sean Penn zien eruit alsof ze alleen maar smoorverliefd kunnen worden of alsof ze maar tot in het diepst van hun lef kunnen haten... En zo relativeert men uiteindelijk de meest prototypische charme van Brad Pitt (Wees voorzichtig, ik zeg niet dat Pitt geen goede acteur is, maar hij had het gemakkelijker), om een van de meest overtuigende acteurs te zijn als het gaat om dramatiseren alsof er geen morgen bestaat.
Als je als regisseur een interessante man van een dronkaard wilt maken, huur dan Sean Penn in. Als je geïnteresseerd bent in een moordenaar met wie je uiteindelijk empathie kunt krijgen, wend je dan tot Sean Penn. Als je wilt dat de uiteindelijke boodschap een optelsom van indrukken over de mens is, zoals een theatrale die door een scène dwaalt, denk dan aan Sean Penn die declameert met een intonatie en een rictus die het gewicht van de wereld dragen.
Top 3 aanbevolen Sean Penn-films
Mystic River
BESCHIKBAAR HIER:Ik heb altijd gedacht dat het regisseren van deze brute film, Clint Eastwood hij wist niet hoe hij het beste einde moest vinden toen het zich vlak onder zijn neus afspeelde. Op het moment dat Jimmy Markum (Sean Penn) 's morgens vroeg opstaat van het trottoir en met de laatste uitvloeiing van alcohol die voor zijn kater is weggetrokken, zet hij een paar stappen en wijst naar de straat waar de oude jeugdvriend naar de ondergang ... Dat was het meest bloedige elegante einde van de film en zeker een van de meest ronde eindes ooit gezien!
Iets verder achter hem zien we Sean Devine (Kevin Bacon) en samen hadden ze kunnen blijven staan voor een stilte die minutenlang had kunnen duren. Want in die vreemde afwezigheid van de derde vriend, Dave, vanaf de dag dat de wolven hem in die auto meenamen tot al de jaren die hij daarna sleepte, is alles wat het bestaan van de drie kinderen van weleer vertroebelt. Een onvermijdelijke cirkel zodat het lot zich herhaalt in zijn cyclische evolutie.
Zodat dit hele bericht ons bereikt zonder het uit te leggen, zodat de onzin van Sean Penn er op geen enkel moment veel mee te maken heeft. Ze doen het alle drie geweldig, vooral Robbins als man die sinds zijn jeugd getraumatiseerd is. Maar Sean Penn eet alles in deze film. Hij is de man met een duister verleden, de vader die iedereen doodbijt die zijn familie met slechte bedoelingen benadert, het soort buurt waar iedereen bang voor is, uiteindelijk de man verslagen door de omstandigheden die begrijpt dat hij er al zijn hele leven is geweest. leven, die cirkel van verderf en spijt.
We waren nooit engelen
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Dit is zeker niet de populairste film van Sean Penn. En toch was het die film die mij aansprak voor de zaak van Sean Penn-aanbidders toen ik hem vele jaren geleden ontdekte. Precies een van de grootste trekpleisters is voor mij de transformatie van Sean Penn in een personage dat tegengesteld is aan het personage waarmee hij begint. Omdat het een lange weg is van gevangene naar priester (misschien niet zozeer als de dingen in de tegenovergestelde richting gebeuren). En Sean Penn laat ons deelnemen aan de transformatie, de groei van een teruggetrokken karakter met een donker punt naar een kristallijne ziel die volledig overtuigd is van het goede.
Deze film was een soort remake met een complexer tintje, van de gelijknamige film uit de jaren 50 waarin Bogart op zoek was naar nieuwe registers in humor. En ja, in het vervolg zit ook humor. Maar het landschap verandert van het hete Duivelseiland naar het koudste Canada en tegelijkertijd neemt het plot nieuwe, bredere trajecten. Een tragikomedie een naïef punt maar dat heeft voor mij veel charme. Vooral wanneer Jim (Penn) die geïmproviseerde toespraak vrijgeeft voor enkele parochianen die hem voor een priester houden...
21 gram
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Op een goede manier een langzame film. Want praten over de dood, over wat we achterlaten en wat we meenemen, vereist een langzaam tempo. We moeten begrijpen dat onze laatste ademtocht van 21 gram de ziel is die ons ontsnapt om op te stijgen, opgeschrikt door een warme, vriendelijke stroming. Voorbestemd naar de hemel of de hel, afhankelijk van het leven dat namens het nageslacht wordt gedragen.
En hoewel het noodzakelijkerwijs traag is, overweldigt de film ons alsof het tempo wordt versneld tot het punt van ondraaglijkheid. Omdat we van het fysieke naar de onmogelijke spiritualiteit zijn gegaan, naar geworteld zijn in dit leven en zijn hartslagen die we nog hebben om af te tellen. En dan stort alles in als een rare druppel waar we het einde kunnen overdenken vanuit het perspectief van drie meeslepende personages, maar vooral één Penn die het allemaal weer wonderbaarlijk levendig maakt.
Een verhaal van hoop en menselijkheid, van ellende en overleving, dat de sterke emotionele en fysieke sensaties van drie karakters verkent: Paul (Sean Penn), Gato (Benicio Del Toro) en Cristina (Naomi Watts) verenigd door een onverwacht ongeluk waardoor dat hun leven en lot elkaar kruisen, in een verhaal dat hen tot liefde en wraak leidt. 21 gram verwijst naar het gewicht dat we verliezen als we sterven, het gewicht dat wordt gedragen door degenen die het overleven.
7 reacties op “Geweldig met de 3 beste films van Sean Penn”