Nou, Russell Crowe gebruikt veel fronsen als hulpmiddel voor veel van zijn scènes. En het lijkt erop dat het de afgelopen jaren fysiek is verlaten (of dat is tenminste wat er wordt gezegd in het licht van wat een ander probleem of zelfs scriptvereisten zou kunnen zijn). Maar het kan niet worden ontkend dat Crowe iets heeft dat uitzendt. Omdat hij, zonder een leidende man van de Apolloniaanse canons te zijn, altijd die acteur is geweest die een breed publiek boeide.
Iets als een middenweg tussen het charisma van Sean Penn en de aantrekkingskracht van Richard Gere. Dat is waar Crowe heen gaat in zijn uitgebreide filmografie. Succesvolle rollen, al dan niet vrijwillig, om niet vast te houden aan een stereotype en dat idee te benaderen van een totale acteur die in staat is om bij elk plot de wenkbrauwen te fronsen. Misschien is dat de truc om ons te overtuigen van zijn acteerkunsten, en het vertrouwen dat hij daarin slaagt.
Meer dan 30 jaar overwegen een carrière met weinig ups en downs. Allerlei interpretaties die hem naar de top van Hollywood brengen. Je kunt niet meer vragen van deze Nieuw-Zeelandse tolk die nooit als voltooid kan worden beschouwd. Want hoewel hij niet langer de jonge man of de interessante man van middelbare leeftijd is, kan hij op dit punt allerlei rollen spelen, zodat elke film grotere vluchten maakt.
Top 3 aanbevolen Russell Crowe-films
Een geweldige geest
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Kijk, normaal gesproken hou ik niet van biografische werken waarin persoonlijke gevechten worden verdoezeld of waarin de omstandigheden en beslissingen van elke persoon worden uitvergroot tot een episch niveau. Maar in dit geval is wat er met de wiskundige John Forbes Nash gebeurde een ander verhaal. Omdat de film ons twee heel verschillende visies biedt. Enerzijds is er het kijken naar iemand die de Nash niet kende en zich daardoor niet eens kan voorstellen wat er gaat komen. Aan de andere kant hebben we degenen die het leven en werk van Nash al kenden en die daarom al gewaarschuwd waren...
Ik was een van degenen die geen idee hadden van de beroemde wiskundige. Dus ontdekte ik een fascinerend complot waarin Russell ons kennis liet maken met een regeringsplan van spionage en contraspionage, van ondergrondse bewegingen om koude oorlogen te vermijden en andere ins en outs onder officiële diplomatie.
Totdat alles in je gezicht ontploft... In zekere zin heeft deze film een vleugje Shutter Island, alleen niet zo donker. Het heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat het vitale profiel van Nash eindelijk moet schitteren in die positivistische kant van het leven.
Hoewel een punt van menselijkheid gemaakt in Crowe ook tussenbeide komt. Op veel momenten een verontrustende interpretatie, maar uiteindelijk verzoend met de wereld waarin we leven als geesten iedereen bezoeken...
Gladiator
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Oké, ja, het is een blockbuster. Maar dat is ook waar cinema over gaat. Als je een goed verhaal te vertellen hebt, tussen de historische kroniek en fictie, is het beter om middelen te gebruiken om de scènes van Romeinen en grote circussen te vullen dan niet in een vergeefse oefening te blijven...
Het epos was perfect voor Russell, opgesloten in die broeierige haat, in die dorst naar gerechtvaardigde wraak, vol adel en nood in het aangezicht van het kwaad. We hebben deze film allemaal gezien en toch blijven we hem zien wanneer hij wordt "gecast" op een algemene televisie. Het duel tussen Crowe en Phoenix is anthologisch. We koesteren meer dan wrok jegens Caesar en we aanbidden die geest van Crowe die naar huis terugkeert alsof hij tussen de prachtige tarwe hangt op weg naar zijn Emerita Augusta...
Assepoester man
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Boksfilms brengen ons altijd dichter bij die tweedeling tussen glorie en hel, stereotiep met absolute plausibiliteit in de bokswereld. Om dicht bij het gewicht van James J. Braddok te komen, moest Russell die lichaamsbouw krijgen van de boksers van weleer. De zaak wordt afgerond met dat melancholische gebaar van iemand die zijn gezicht splijt in de ring, vooral met al die eerdere nederlagen die hen naar de twaalf touwen brachten.
Crowe, en zijn frons, maken het leven van de bokser de perfecte benadering van een heel speciaal tijdperk van boksen tussen de jaren twintig en dertig, met een Verenigde Staten die in ellende zijn gedompeld...
James J. Braddock lijdt onder de gevolgen van de crisis van 29 oproep Grote depressie, nadat hij een professionele bokser was geweest en zijn hele fortuin had verloren aan slechte investeringen. Hij werkt als havenarbeider in de haven en zijn familie leeft overvol in ellende. Zijn manager gelooft in hem en moedigt hem aan zijn geluk in het boksen opnieuw te proberen, ondanks dat hij niet jong meer is. Braddock verslaat veel rivalen die in het begin vasthoudendheid, moed maar niet veel techniek tonen.
Zijn vrouw is tegen boksen en maakt ruzie met zijn manager; maar uiteindelijk, aangespoord door ellende, stemt ze ermee in haar man te ontmaskeren. Hierna krijgt hij een tweede kans waarin hij voor de titel zal moeten strijden tegen Max Baër, een brutale bokser die twee tegenstanders met een krachtige rechterhand in de ring heeft gedood. Het gevecht duurt 15 ronden en men zet 9 tot 5 in op Max Baer. Braddock is ongelooflijk goed bestand tegen de zware boksartillerie van Baer en voelt de krachtige en verwoestende rechterhand van zijn tegenstander in zijn hoofd.
De slechtste films van Russell Crowe
wild
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik wil niet wreed zijn... Maar na het zien van deze film lijkt het mij dat de fysieke achteruitgang van Russel Crowe hand in hand gaat met het verlies van zijn acteervaardigheden.
Het is de moeite waard dat de psychopaat aan het stuur van de SUV zich vanaf het begin kon aanpassen aan die blik tussen katachtig en ondoorgrondelijk die Russell altijd heeft gedragen. Maar het ding verliest gas als we het gaspedaal door de straten van New Orleans zien trekken.
Alles is te grillig. Het is de moeite waard dat de man daar is en dat de hoofdpersoon zijn moraal een beetje beïnvloedt. Maar zonder de wortels van een grotere zaak is een dergelijke trivialiteit niet gerechtvaardigd, ook al wordt ze aan u verkocht als exponent van het onnodige geweld dat ons omringt.
En dan is er nog het optreden zelf. Aan haar kant verlaat ze je nog steeds. Maar het Russell-ding is iets onuitsprekelijks. Ondoorgrondelijke rictus tot het punt dat je de achtergrond van zijn psychopathie niet ziet. Omdat het de moeite waard is dat de slechteriken slecht moeten zijn vanwege de duisternis van hun pupillen. Maar er moet altijd iets anders zijn dat ons aan de haak slaat.
Alles vooruitgaand, zijn de enige momenten die vastlopen misschien wel die momenten waarop Russell praat met een vriend van zijn slachtoffer in een cafetaria. Want daar wordt de tragedie gekauwd. Op die momenten, ja, de spanning loopt over alsof het Tarantino's ding is, maar verder weinig...
2 reacties op “Het beste (en ook het slechtste) van Russell Crowe”