Tot eer van Australische regisseur Peter Weir we vinden een handvol geweldige films die helaas op een zeer punctuele manier zijn verspreid. De redenen negerend waarom Weir bij verschillende gelegenheden niet meer richtingen innam in producties met zijn specifieke Oscar-winnende label. Misschien is het een kwestie van een plotvariabiliteit waarvoor er geen andere keuze is dan na te denken over het type op zoek naar het meest precieze script dat smakelijk wordt.
Toch begeleiden meer dan een dozijn speelfilms hem in zijn goede stapel van decennia achter de camera's. En zonder dat een van zijn films opmerkelijk is vanwege enig onderscheidend teken dat in Weir is gemaakt op het gebied van decor, fotografie of kleur, zijn het juist zijn nauwgezette vakmanschap en de prominente aanwezigheid van de middelen die ten dienste staan van de plot die zijn films tot een succes maken. Niets beter dan die levering, dat soort zelfopoffering van het ego voor het werk, om ervoor te zorgen dat je het beste doet voor de film. In uitersten die variëren van de setting, de dialogen en natuurlijk de meest geschikte personages.
Top 3 beste films van Peter Weir
The Truman Show
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Jim Carrey, die ervan werd beschuldigd een theatraal personage te zijn binnen en buiten de films, was het perfecte stereotype om die Truman te worden die zijn leven leidt zonder te weten wat er achter hem ligt. Dat vreemde of eerder paranoïde idee van een soort plan dat op ons geweten is bedacht, zorgt ervoor dat alles soms overdreven lijkt. Dat is waar deze film over gaat tussen het humoristische van een meedogenloze realityshow en het sociologische rond het idee van individuele vrijheid, van vrije wil...
Carrey houdt zich, tussen humor en verbijstering, bezig ons te laten leven in zijn onwerkelijke wereld vol allegorieën en metaforen over wat zich hier buiten afspeelt, aan de andere kant van alle fictie. De angsten van het kind dat zich vastklampt aan de man die zijn huis niet kan verlaten en de krakende omstandigheden die zijn wereld ontsporen.
Want beetje bij beetje vervalt iedereen in leugens. Van zijn vrouw tot zijn moeder. Zelfs die beste vriend die hem nooit zou verraden en een uitzinnige catharsis bereikte met de verkeerde terugkeer van zijn overleden vader midden in de fase van zijn leven.
Truman aan de ene kant. Maar van onze kant de smaak om anderen te observeren om allerlei samenvattende oordelen uit te spugen. De domheid van de televisie, de snelle inhoud, de irrelevantie van wat er gebeurt en ons op televisie wordt verteld als tragedies van onze tijd...
De stem van zijn meester. De regisseur van Reality vertelt de personages te allen tijde wat ze te zeggen hebben tegen Truman. En subliminale reclame, zoals wanneer de vrouw van Truman in de camera kijkt en ons superscherpe keukenmessen probeert te verkopen. Een hilarische film maar ook boeiend vanuit vele andere hoeken.
Dode dichtersmaatschappij
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik begrijp dat veel fans van Peter Weir het een vergissing vinden om deze film op de tweede plaats te zetten. Maar dat zijn smaken. Voor mij heeft Truman, die in wezen een amusementsfilm is, vele andere vertoningen die ons tussen realiteit en fictie doen bewegen, net in de tegenovergestelde richting waarin het personage dat doet. Samenkomen bij die deur waar hij afscheid neemt en we aankomen.
Maar terug naar de club, we hebben het over een film die voor het eerst het dilemma van het onderwijssysteem aan de orde stelde, zoals de trein die giert vlak voordat hij ontspoort (misschien is dat al gebeurd, gezien de onderliggende immobiliteit van bijna alle onderwijssystemen , meer geïnteresseerd in indoctrinatie dan in de meer menselijke training).
Want ja, jongeren moeten opgeleid worden. Alleen misschien op het moment dat ze die autonomie het meest nodig hebben, die wil die hen tot vrije mensen op volwassen leeftijd zou kunnen maken, lijdt het onderwijssysteem aan een onmogelijke uniformiteit, aan een volledig passieve benadering.
We weten allemaal. We gaan er allemaal van uit. We offeren het grootste deel van de jeugd op met de simplistische voldoening van de dienstdoende hersenkraker die een 10 krijgt en alle onderwijsinspanningen vervult. Een hele prestatie, een behoorlijk succesvolle man of vrouw voor de toekomst...
De onvergetelijke professor John Keating haalt uit de gave om dat als leraar uit te oefenen. Want in het slechtste geval is het zo dat een leraar alleen degene zou moeten zijn die de gave heeft om dat te zijn. Maar een oppositie is veel nuttiger om een onderwijspositie toe te kennen... natuurlijk is het, waar komt het terecht...
De kwestie is voor mij een beetje kritisch gebleven. Maar het is juist door de herinnering aan deze film die wees op het idee van de leider, de empathische volwassene, de leraar die gek genoeg was om te geloven in al zijn leerlingen vol wilskracht en schreeuwend o kapitein, mijn kapitein.
Enige getuige
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Om een spannende film, een noir-thriller, te maken, koos Weir voor een nog ingewikkelder plot met de rol van het kind dat de misdaad observeert. Een jongen genaamd Samuel uit een Amish-gemeenschap die, opgesloten in het toilet van de badkamer van een benzinestation, getuige is van een koelbloedige moord.
Alleen heeft de dood weinig van toevallig. Veel losse eindjes voor een inspecteur genaamd John Book die verantwoordelijk is voor het ontdekken wat er is gebeurd in die duistere affaire waarbij een politieagent uiteindelijk 'uit de weg wordt geruimd'.
En alleen hij, dat weerloze kind, kan John iets ophelderen. Alleen het sonderen van het wezen brengt hem in gevaar, omdat er velen zijn die niet willen dat hij iets zegt dat hij misschien heeft gezien of gehoord. Gebruikmakend van de situatie benaderen we een Amish-groep waar alles op een meer indrukwekkende manier gebeurt tussen het geheim van sommigen en de onstuitbare interesse van anderen om ook van het kind af te komen...
1 reactie op "De 3 beste Peter Weir-films"