Zoals in het geval van een Woody Allen die het moeilijk had om het punt te begrijpen, Pedro Almodóvar Hij was nooit mijn heilige. Althans in het begin. En het is niet zo dat hij nu al zijn filmografie met hand en tand verdedigt. Maar het is waar dat ik in de loop van de tijd echte kunstwerken van de cinema heb ontdekt die in Almodóvar zijn gemaakt.
Het probleem is soms dat verschillende aspecten samenkomen die je weten te overtuigen voor de zaak van een maker, een filmregisseur in dit geval, waarbij je eerdere vooroordelen of eenvoudigweg de goedkeuring van films die je niets vertellen opzij zet, soms omdat, zoals bij welke artistieke uiting dan ook was het niet het beste moment om ervan te genieten.
In het komen en gaan van een veelzijdige man als Almodóvar zijn er thema's die je min of meer in het oog springen. De vraag is om te profiteren van het moment dat samenvalt met je eigen komen en gaan om die film te vinden die je op alle mogelijke manieren bereikt. Het is misschien een van zijn donkerste series of de meest levendige komedies.
Hoe dan ook, als Almodóvar al zijn werk ontvangt, bekijk je het op een andere manier. Omdat je de motieven begint te begrijpen, de diepe wil die excessen rechtvaardigt, variërend van kleur tot overdreven acteren. Het is alsof je iemand ontmoet over wie je eerder al een oordeel had, maar uiteindelijk op een prettige manier de nederlaag van je vooroordelen accepteert. Die heb ik destijds gered scripts gemaakte boekenVandaag blijf ik bij filmografie, met enige verrassing ...
Top 3 aanbevolen films van Pedro Almodóvar
La piel que habito
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Het genie van Almodóvar stort zich in een hevige stormloop in deze film die is veranderd in een existentialistische thriller zoals zelden gezien. Een film die een fascinerende en schrijnende visie is op obsessies en waanzin van de afwezigheden die het meest kenmerkend zijn.
De huid als de essentie van alles wanneer de toch al onmogelijke aanraking van een andere huid wordt verlangd; of het gezicht dat ons nooit meer aankijkt en dat door de borstwering van diezelfde huid een levend beeld wordt van een onbereikbare ziel. De huid wordt in ieder geval bewoond om de wereld in de eerste plaats te voelen, met de onvergetelijke magie van de eerste dingen.
De plot van de film wordt donkerder en donkerder, waarbij Dr. Robert Ledgard zijn gekwelde geest bevrijdt tussen wetenschap en een zoektocht naar onsterfelijkheid, of op zijn minst gestolen leven. Claustrofobisch maar fascinerend. De gebruikelijke kleur van zoveel Almodóvar-films wordt gereduceerd tot een spel van zwart en grijs, zodat alleen de huid afsteekt tegen een verontrustende achtergrond.
Praat met haar
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Er zit nogal wat verstoring in deze film. Reductionistische critici wijzen altijd op Almodóvars fixatie op de vrouwelijke figuur als de hoofdrolspeler in zijn verhalen. En het zou zijn omdat de vrouw als personage meer spel geeft in die intensere visie op het leven.
Maar omdat hij niet weet of het de bedoeling was om te verrassen of gewoon omdat hij er zin in had, groeit de kern van het complot bij deze gelegenheid meer in het aspect van mannen en hun manier om met verlangens, verdriet, verlangens, frustraties en angsten om te gaan. Aspecten waarop Almodóvar een van zijn beste plots bouwt, bewegen zich tussen verwarring, verrassing, bezorgdheid en die hondsdolle menselijkheid die ze alleen in dit soort intra-verhalen, half verwikkelingen, half moderne heldendichten, met totale empathie op ons kunnen overbrengen.
Benigno is een verpleegster die verliefd wordt op een danseres die hij niet kent. Na een ongeluk raakt ze in coma en komt ze bij hem terecht. Wanneer een stierenvechter wordt betrapt en in coma raakt, wordt ze naar dezelfde kamer gebracht en raakt Benigno bevriend met haar metgezel, Marcos. In de kliniek stroomt het leven van de vier personages alle kanten op, verleden, heden en toekomst, en slepen de vier naar een onvermoede bestemming.
pijn en glorie
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Met de uitgesproken wens om biografische aspecten van Almodóvar zelf te redden, depersonaliseert de film de zaak en stelt hij ons voor aan een regisseur genaamd Salvador Mallo. Een vouw die dient om de puzzel te spelen van wat meer kan worden aangepast aan de realiteit of niet. Naast het bieden van een zekere vrijheid aan de regisseur om elk aspect te bedenken of te verzinnen.
Het visioen van een meer dan volwassen leeftijd van een Salvador Mallo die wordt geteisterd door bepaalde, meer dan intimiderende kwalen, heeft die onbetwiste nostalgie die moeilijk te behandelen is. Omdat melancholie iets van een vreugdevolle herinnering heeft, terwijl nostalgie de volledige overgave is dat niets meer terugkomt.
De kindertijd neemt alles over met zijn scènes vol licht en dromen. De jeugd ontwikkelt zich met die natuurlijke stroom van excessen en ontluikende driften. De laatste cocktail is een volwassenheid die alles observeert zoals het door de caleidoscoop van duizenden psychedelische, pijnlijke lichten gaat.