Aan de andere kant van de camera vallen twee geweldige acteurs op. En het is dat niets intelligenter is dan de toekomst te verzekeren, wanneer men nog steeds een acteur is die nodig is voor grote producties, dan het vak van regisseren te leren voor wanneer rimpels niet in bijna elke rol passen (behalve in het geval van Morgan Freeman die past altijd bij sommigen). Want hier gaan we ons op focussen Mel Gibsons beste films als regisseur. Het is duidelijk dat je niet wilt dat ik praat over Lethal Weapon I, II, III of IV ...
Het punt is dat in wat hij zei over eerst geweldige acteurs en later regisseurs, aan de ene kant staat: Clint Eastwood en aan de andere kant Mel Gibson. Zoveel rijden, zoveel rijden. In beide gevallen was hun optreden als acteur aanzienlijk afgenomen en net zoals Robert DeNiro rollen met minder gratie heeft geaccepteerd, verschuilen deze twee zich achter de camera en gaan ze alleen tolken wanneer een rol hen onderdak kan bieden.
Om te regisseren moet je natuurlijk de moeite waard zijn. En met de moeite waard bedoel ik, vanuit het goede instinct voor het script, zoals het vermogen om de beste shots te vinden of het beste uit de personages te halen. Als resultaat van de geweldige films van de een en de ander, door het geloof dat ze grondig leerden regisseren ...
Top 3 beste Mel Gibson-films
Apocalypto
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Een epos op de rand van rassenvermenging tussen Europa en Amerika om te ontdekken. Een snel verhaal over overleven in de Maya-wereld dat actie verspilt maar ook een overweldigende empathie uitstraalt. Het zal een kwestie zijn van hun gesprekken volledig in de Maya-taal of de perfecte setting in die junglewereld, onderworpen aan voorouderlijke regels waar offers en kasten ruimte hadden.
De film is doorspekt met mythische momenten, met veel vakmanschap geschoten. Bijvoorbeeld: het moment van opoffering aan de top van de piramide waar koppen rollen en wiens kortzichtige oordeel Jaguar Claw wordt geleid maar dat uiteindelijk ontwijkt dankzij een zonsverduistering die iedereen ervan overtuigt dat de goden niet tevreden zijn met het bloedige uiterlijk vertoon.
Maar het beste komt in de laatste scènes. Na de spanning veroorzaakt door de vervolging en het dreigende overlijdensrisico van de hoofdpersoon en zijn familie, bereikten we een geweldig einde, catarchisch en sinister, een waar wonder dat de moeite waard is om van te genieten. Ik zou het heel prettig vinden om het hier te vertellen. Maar ik onthoud mezelf voor het geval je een van de gelukkigen bent die de film nog niet heeft gezien ...
Braveheart
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik ging naar deze film met een vriend in de bioscoop. Toen hij wegging, vertelde hij me dat hij graag een zwaard zou pakken en een fort of het gemeentehuis zou bestormen, als dat niet zou gebeuren, alles wat op macht leek. En het is dat het een epische film is die zelden wordt bereikt. Vergelijkbaar met Gladiator of, op zoek naar een literaire vergelijking, met 'De graaf van Monte Cristo'. Althans in het idee van de meest rechtvaardige wraak als een vitale oorzaak.
Een speelfilm die alles had, romantiek voor verloren liefde en de glimp van nieuwe onmogelijke liefdes vanwege de spirituele schuld bij diezelfde liefde. Maar ook onvergetelijke militaire taferelen met de Schotten tegenover iedereen zoals die 300 Spartanen die was aan de Perzen gaven. Met William Wallace aan het hoofd van hen, kon er niets fout gaan. Zijn vindingrijkheid was in staat om nooit eerder geziene strategieën te bedenken die onverwachte soldaten en verbijsterde toeschouwers in vuur en vlam zetten.
Dan is er natuurlijk de politiek. En wanneer de Schotse heren beginnen te onderhandelen met de Engelsen om hun heerschappij over de beginnende bevrijdende revolutie veilig te stellen. Verraad dat wijst op het einde van Wallace's grote werk, vrienden die hem nooit verlaten, een vleugje humor en het smeden van de legende die al geladen was door de kronieken van zijn tijd.
Passie van christus
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Het opnemen van een film over Jezus Christus in zijn laatste dagen heeft niet veel te bieden aan plotnieuwigheden. En evenmin wijzen gebeurtenissen op de verrassende wending of de ontdekking van vele andere plotthreads. Maar, net zoals hij deed JJ Benitez in zijn serie "Trojaans paard" kun je je altijd tot in de kern verdiepen in het personage en de gebeurtenissen.
Gibson wilde van bovenmenselijk lijden een fysieke sensatie maken. Als de mens God kon executeren met de slag van een fustiga, met ingezette doornen, met speren in zijn zij en spijkers in zijn handen, waarom zou hij hem dan niet op de meest betrouwbare manier vertegenwoordigen? Onszelf in de schoenen van Jezus Christus plaatsen is niet zomaar iets.
In feite wees de band op godslastering voor niet een paar kerkelijke kringen of voor Joodse gemeenschappen, omdat in de laatste 12 uur van het leven van Christus dat Gibson vertelt, het bloed ons met volle kracht bespat. Bewustwording op welke gebieden verhogen door alleen maar te reflecteren op wat er is gebeurd, betekent dat het volledig is gelukt.
Een wilde film... misschien. Maar zeker veel minder dan wat de mensen zelf God aandeden, leefde in de eerste persoon, of in de ogen van een moeder en enkele vrienden die, misschien vanwege de buitensporige straf, overtuigd waren van de noodzaak om hun boodschap over te brengen.